“De bewaker van het appartementencomplex herkent me zowaar”.

Verdomd zegt hij: “jij bent de Hollandsche fietser die hier vorig jaar ook was”. Hij toont daarbij z’n hagelwitte tanden en dito glimlach. Ik herken hem ook. En glimlach terug. Met tanden die meer de kleur hebben aangenomen van enigszins vergeelde en over de datum geraakte hagelslag. Van Venz. De enige echte.

En dan bedoel ik niet de kleuren hagelslag. Of die beschuitmeuk waarop je je tanden kapot bijt als er weer ‘s een kindje geboren is.

U kent ze wel. Van die trotse ouders die dan komen aanzetten met zo’n - kijk nou ‘s wat we bij elkaar geneukt hebben-blik - met een schaal van die beschuiten (en die gaan nog wel) maar daarbovenop knallen ze van die roze of blauwe zoetig gladde kogellagertjes. Die kleine ronde Motherfuckers die de vullingen uit mijn tanden en kiezen doen springen. Je zou ze potdomme beter als kogellagers in de trapas van je fiets kunnen gebruiken. Echt waar. Ik ben vaste klant bij mijn eigenste tandarts, die voordat ie tot de behandeling overgaat vraagt hoe dit kindje nu weer heet. Zo erg is het geworden. Kost me verdorie elk jaar m’n eigen risico. 385 europegeltjes down the drain. Huppakee!!

Maar goed, er is ook goed nieuws. Want daarna hoef ik die wortelkanaalbehandeling - die er noodzakelijkerwijs op volgt - in elk gevel niet zelf te bekostigen. En da’s een meevaller.

Ik dwaal af. De begroeting met de bewaker is alles hartelijkst.

Ja, zeg ik; “ik was hier vorig jaar ook. Toen fietste ik van Casablanca noordwaarts naar Rabat. En vereerde toen alle Koningssteden met mijn komst. Achteraf is gebleken dat mijn verblijf diepe sporen heeft nagelaten en dat deze Marokkaanse steden in een diepe crisis zijn gedompeld. Maar goed lieve lezer, een kleinigheid houd je nu eenmaal altijd.

Over een kleinigheid gesproken.

Joan en ik zouden deze reis vanaf afgelopen 1 januari maken. Maar ja, hoog water gooide roet in onze kelder. Die kelder liep namelijk meerdere keren per dag vol. En dat waterige spulletje moest er natuurlijk weer uit gewerkt worden. Want ja, een kwartiertje watertrappelen is best leuk. Een half uur trek je ook nog wel. Echter. Na drie kwartier slaat de verveling toe. En na een uur is de aardigheid er zeker en vast wel van af. En daarom hebben we onze reis een ietsje uitgesteld.

Helemaal uitgerust zijn we niet aan deze reis begonnen. Want door dat verzetten van de datum kwamen we een beetje in de knoop. Kort voor vertrek stond een optreden gepland in Carré in Amsterdam. Daar hadden we kaartjes voor. Dat wilden we niet missen.

De zanger - Joost Zweegers - is ooit begonnen als straatmuzikant in Nijmegen. Trok naar België. Vormde een band: Novastar.

Joost brengt elke zes/zeven jaar een album uit. Met prachtige liedjes. Hij heeft een vaste schare fans. Hij treed meestal op een rokerige achteraf zaaltjes, waar Joan en ik graag komen. Groot was onze verbazing dan ook dat hij een optreden in Carre had geboekt. Nou ja, daar gingen we kort voor deze fietsreis naar toe. En dit nachtelijke avontuur zit nog in onze lijven.

Gisteren vlogen we naar Agadir. Een kust- en badplaats in Marokko.

Nadat Joan me met een pikhouweel uit de vliegtuigstoel had gehouwen (ik zat namelijk met m’n knieën vastgekoekt aan de voorstoelen….tjonge die knakkers van Ryanair maken d’r wel een potje van….goedkope tickets ok….maar je wil toch geen pikhouweel als handbagage hoeven mee hoeven nemen om…..ik heb blauwe plekken op m’n knieën. De eigenaar van Ryanair is een Ier. Een Ierse eikel. Hoog tijd dat ze die ‘s beschuit met muisjes geven…….. Kost ‘m mooi z’n eigen risico. Dat zal ‘m leren!

Afijn.

Eenmaal in de aankomsthal van Agadir aangekomen sleutelden wij onze fietsen in elkaar en togen naar ons eerste verblijf.

Nou ja verblijf. Laat ik het zo zeggen: wij zijn niet heel kieskeurig. We hebben in smerige plekken overnacht. Tot aan een geitenschuur in Nepal aan toe. Maar iedereen heeft een ondergrens. Wij ook. En laat het zo zeggen: dit verblijf schuurde angstig dicht tegen die ondergrens aan.

Joan verontschuldigde zich bij mij. Zij had ‘t geregeld. Maar ik zei haar dat dat helemaal niet hoeft. Ik vertel haar:” het zal nog veel erger worden”. Maar ik zie dat mijn opmerking niet helemaal goed valt. Het huilen staat haar nader dan het lachen. Dus ik heb maar snel gezegd dat ik een grapje maakte. Wat - lieve lezer - niet zo is. Maar dat leest zij nu pas.

Fietsreizen maken doe je door ……fietsen in een veel te grote en dure huurauto te knallen. En dan lekker rondtoeren. Ha!! Heb ik u mooi tuk. Dacht u nu echt dat we gingen fietsen. We kijken wel uit. Kut fietsen!! Flikker toch op!!!

We pakken lekker de auto. In één ruk naar Casablanca. Wie doet ons wat.

Tuurlijk trouwe lezer. U weet dit allang. Casablanca. Ik was er vorig jaar ook. Ik keer normaal gesproken nooit naar dezelfde plek terug. De Wereld is veel te groot om naar dezelfde plek terug te gaan. Er is teveel om te ontdekken. En daarbij: teruggaan naar een ooit zo mooi ervaren plek levert vaak teleurstellingen op.

Ze hebben op die mooie plek een appartementencomplex gebouwd. Die ooit zo mooie rivier is nu vervuild geraakt. Dat bochtige slingerweggetje is vervangen door een geasfalteerde snelweg. Dat restaurant met die bloedmooie serveerster, jah, die werkt er dus niet meer……….Nou ja dat soort teleurstellingen dus.

Natuurlijk. U heeft gelijk. Naar dezelfde plek teruggaan heeft ook voordelen. Je weet de weg. Je weet wat je te wachten staat. Je weet die pizzeria te vinden waar je de heerlijkste Pizza Frutti di Mare kan weg knagen. Je weet……..

Dus. Beetje vreemde actie misschien op het eerste gezicht. Dat terugkeren naar Casablanca. Maar dat valt mee. Want - u kent ons ondertussen - er is iets van een plan.

Vorig jaar ging ik Noordwaarts. Nu gaan Joan en ik zuidwaarts. Van Casablanca naar Agadir. Op de fiets. Joan was nieuwsgierig geworden door mijn eerdere fietsreizen naar Marokko. En zij wilde het daar ook wel ‘s komen bekijken.

Dat gaan we doen.

Een ritje van zo’n 600 kilometer langs de Atlantische oceaan. Of we nog niet genoeg water gezien hebben de afgelopen maanden. Maar zonder gekheid: Grote delen van deze route schijnen prachtig te zijn. En die willen we wel ‘s befietsen.

We hebben er zin in. Spring maar achter op onze waterfiets.

Gerrit