Teleurstellingstranen

Afgelegde afstand: 60 km.

Opwindoor

Ik zou eigenlijk het schaamrood op de kaken moeten hebben (vliegschaamte). Echter in plaats daarvan heb ik het angstig zuretranspiratievocht in mijn bilspleet staan.

Ik ben bang voor muizen, vrouwen en vliegen. En niet noodzakelijkerwijs in die volgorde. Die kan flink fluctueren. En nu staat vliegen voor eventjes met stip op 1. Want ik zit nu in zo’n vliegding.

“Wat heb ik er een angst voor”, lieve lezer”.

Maar gelukkig heb ik deze vlucht enige afleiding. Want naast mij vliegen de vonken er af. Of eigenlijk de oren. Of heel eigenlijk - om precies te zijn - 1 oor.

Een pasgetrouwd - hevig verliefd - stelletje zit momenteel in het vliegtuig naast mij. De jongen draait nu al zo’n eh...... 2 uur en 30 minuten met het puntje van zijn tong. In de rondte. In haar linkeroor!

Voor even lijkt me dat best opwindend. Dat ga ik niet ontkennen. Het is echt niet mijn bedoeling om een discussie over dit onderwerp ontketenen. Verre van dat. “Maar bijna 3 uur lieve lezer?! Is dat niet wat teveel van het goede?Zeg nu zelf!”.

Als ik dat meisje was geweest had ik na een half uurtje tongoor draaien er - richting de nieuwbakken echtgenoot - toch ‘s voorzichtig een opmerking over gemaakt. En als dat geen vruchten af zou werpen, na een uur misschien toch iets meer tegengas hebben gegeven. Na anderhalf uur een duidelijk signaal afgeven, na twee uur iets met een vuist en iets met een tafel........

Het kan bijna niet anders of het meisje hoeft het komende jaar haar oor niet meer te reinigen. Die kan de in jaren zorgvuldige opgebouwde wattenstaafjes voorraad wel weg flikkeren. Geeft ook lekker weer wat ruimte in het badkamerkastje.Dat oor heeft de nazomer-APK-oorsmeerkeuring glansrijk doorstaan.

“Maar bij al dat tong-oor-roeren komt er toch ook het nodige vocht vrij”?! Toch?Ik heb er niet zoveel ervaring mee, maar dat moet haast toch wel?!

Ah!!

Ik zie zie het tongvocht al via haar oor - over haar schouder - langs de stoelzitting lopen. Er loopt verdorie een kleverig stroompje speeksel zo op de zitting. En dat gecombineerd met mijn bilnaadvocht (pure angst, lieve lezer, pure angst) wordt het in dit gedeelte van het vliegtuig een ietwat benauwde subtropische bedoeling. Het is inmiddels zo warm en broeierig geworden. Er zouden zo bananenbomen, citrusboompies en wat fijne prikcactussen kunnen groeien.

Mocht u actuele vliegplannen hebben. En mocht u uzelf met een Transaviavogel een eindje verder op onze aardbol willen laten afleveren.. En mocht u toevallig met een Boeing 303 typenr. 975 reizen. Ga dan niet op de plaatsen 41 D, E en F zitten. Het zou er nogal vochtig kunnen wezen......

O ja, by the way. Ik ben onderweg naar Tunesië. U weet wel. Dat meest Noordelijk gelegen Afrikaanse land. Dat land waar ze met z’n tien miljoenen er wat van proberen te maken. Ik heb het plan opgevat om daar - gedurende twee weken - de boel ‘s flink op fietsstelten te zetten.

Fietst u mee?

U gaat Joan op deze reis en in dit reisverslag missen. Jammer, jammer, jammer maar Joan’s vrije dagen zijn beperkt.

(Hij tong-draait nog steeds......echt waar!)

Jo Atje

Op de dag dat onze eigenste Hollandsche eigenheimer en oud showmaster “Frankie Masmeijer” een behoorlijke, en toch ook wel wat opmerkelijke, carrière switch heeft gemaakt (ik heb namelijk begrepen dat ie in de bananenhandel zit en dat ie die gele dingen - in een iets te krappe verpakking - de komende negen jaar uitsluitend aan gedetineerden gaat verkopen. Ook NCRV!!) zijn wij vandaag van Sarande terug naar Tirana gereisd. We hebben een taxi terug genomen naar het hotel waar onze reis twee weken geleden begon. Morgen vliegen we terug naar ons Hollandsche Heimat.

Gisteren hebben we het stadje Gjirokaster bezocht. Iets preciezer: het kasteel. Het kasteel dat hoog boven het stadje uit torent. Zo hoog. Dat de straatjes er naar toe zo steil zijn dat je er steil van achter over slaat. We nemen een taxi naar boven. En dat is een van de beterebeslissingen die we deze reis genomen hebben.

Het kasteel is bezienswaardig echter de uitzichten zijn ….. ach…..kijkt u zelf maar:

“ Goh mensen: dit was me het reisje wel. Wat waren de bergen hoog. En eenmaal boven gekomen: wat waren de uitzichten adembenemend”.

“En was het warm”. Ik kan een behoorlijke bak met warmte verdragen, echter dit was heftig. Ik weet dat U ook een fijn hittegolfje te verduren heeft in uw eigenste landje. Maar dan ook nog ‘s met een bepakte fiets bergen op fietsen (geheel vrijwillig overigens) tja, dat was een heftige klus.

We hebben onderweg geweldig fijne mensen ontmoet. En daar willen we graag iets over zeggen. Tijdens verschillende gesprekken werden we geconfronteerd met het imago dat Albanezen denken te hebben in het buitenland. Ze zijn zich er geweldig van bewust dat er in delen van de Wereld met een criminele blik naar hen gekeken wordt.

En ik zal de PVV en T. Baudet-stemmer voor zijn: die zullen er zeker ook zijn. Criminelen. In Albanië. Zeker wel. Net zoals er criminele Belgen rondlopen, criminele Duitsers, criminele Kosovaren, criminele Ieren, criminele Noren en criminele Nederlandse bananenverkopers die hun waar proberen te slijten in Antwerpen.

Kortom: overal loopt wel tuig rond. Echter de Albanezen die wij ontmoet hebben waren zonder uitzondering warme, goedlachse- en hulpvaardige mensen.

Als je het echte ongerepte Albanië wil zien. Jammer. Dan ben je te laat. Net als wij. De kuststrook wordt al gekenmerkt door de nodige hotels en bevolkt met de daarmee onlosmakelijk samenhangende toeristenmeuk. De (schitterende) kust wordt in rap tempo (honderden hotels per jaar) meer en meer volgebouwd. Over tien jaar staat ie ramvol. Maar de mensen zijn er nog puur en wanneer je – de met bison kit tegen de rosten aangeplakte - slaperige dorpjes aandoet, doe je een flinke stap terug in de tijd.

“We hebben er een fantastische tijd gehad”.

We hebbennog een paar fotootjes die het weblog niet hebben gehaald de afgelopen weken, maar die je wellicht wel de moeite van het bekijken waard vind:

En tot slot - mede namens Joan - een dikke zoen van ons beiden voor het volgen, meelezen en reageren van/op dit weblog. Thanks Roel. En een goeie en veilige reis met je zoon toegewenst!!!!

Discover your Smile

We hebben ons woeste plan ten uitvoer gebracht en hebben de afgelopen twee dagen het Griekse eiland Corfu met een bezoek vereerd.

Fietsend door Albanië kregen we het eiland in het vizier. En zo op afstand lag het er wat verlaten en afgelegen bij. Het maakte een ietwat afwezige en enigszins verlegen en wat verlaten indruk. En wij wilden het eiland wat opvrolijken. Door er een bezoek aan te brengen. Het wat te bemensen. Laten merken dat er ook nog piepeltjes op deze planeet rondlopen die best wel interesse hebben in zo’n afgelegen plek. Dat er nog piepeltjes zijn die het avontuur opzoeken. Die nog ondernemend zijn. Die een beetje afzien helemaal niet erg vinden. Daar zelfs van genieten. Piepeltjes die nog een beetje dat Robinson Crusoe-gevoel in hun donder hebben. Mensen die……….

Tja.

We hadden het kunnen weten. Het eiland is allesbehalve verlaten. Jeden Tag meren er een handvol cruiseschepen aan. En Jeden Tag komen enkele tientallen vliegtuigen uit het luchtruim naar beneden zakken om hele wagonladingen toeristen uit te kotsen vervolgens aan de zorg van het eiland toe te vertrouwen.

Dat is overigens een spectaculaire bedoeling, het opstijgen (maar vooral het landen) van die vliegtuigen. Ze scheren rakelings langs ons hotel. We vergapen ons ongeveer tien keer per uur aan die indrukwekkende ijzeren vogels. We maken er gaandeweg zelfs een leuk raadspelletje: “welke maatschappij komt er nu weer uit de lucht zakken”?

Op 1 staat: TUI, u weet wel van “Discover your smile”. Tegen onze TUI vriendjes en vriendinnetjes zou ik willen zeggen: “ ik wil die SMILE wel discoveren, echter alleen wanneer jullie met jullie vliegtuigen ietsje pietsje hoger gaan vliegen en misschien ook ietsje pietsje minder vliegtuigen naar Corfu toe sturen.

Op 2: Ryanair

Op 3 t/m eh….20 of zo: een heleboel maatschappijen waarvan ik het bestaan niet wist

Lieve lezer.

Het was leuk om een uitstapje te maken naar een ander land. Je zit weer ’s op een bootje. Hebt weer ’s een paspoortcontrole (kreeg potdomme helemaal geen stempel in m’n paspoort….grrrrr……ik spaar die dingen…….) en het gebruikelijke gedonder met de fietsen. En dat alles is een prettige afwisseling van het zware klimwerk langs de kustlijn van Albanië. Maar dat is het dan ook wel….want verder is Corfu…….niet echt aanbevelingswaardig.

Ik bedoel. Als je van zand en zee houd, neem dan de boot en steek dan het water over. Naar Albanië. Dat neemt een uurtje in beslag. Het resultaat: de stranden zijn er mooier. De mensen vriendelijker. Het is er nog een stuk ongerepter. En als het je om de doekoes is te doen: het is er een stuk goedkoper. En van Joan mag ik schrijven, dat de Albanezen ongeëvenaard lekkere bakken koffie zetten (ik heb geen idee wat ik schrijf: Ik drink alleen bier….)

“Discover your smile”.

Maar zonder grappen en grollen. We hebben ons best vermaakt op eiland en zijn, tussen het wegkauwen van de kip Souvlaki en de Moussaka, een beetje om de meute heen gefietst.

Zie hier het Griekse fotoresultaat:

Corfu

Het wekkertje gaat. Het is 5.25 uur. We staan op.

Slaapdronken als we zijn voeren we als goed afgestelde ‘machines’ onze inpakopdrachten uit. Daar zijn we vrij bedreven in geworden. Zonder verder commentaar pakken we onze tassen in. Maken we onze fietsen gereed. Werken een ontbijt naar binnen. En als dit alles tot een goed einde is gebracht zijn we even na zessen gereed voor vertrek.

Het vroege tijdstip kiezen we om de ergste hitte het hoofd te bieden. Het wordt een flinke klimdag vandaag. En het zwaarsteklimwerk willen we in de betrekkelijke koelte doen.

Gisteren hadden we een rustdag ingebouwd. Na vier dagen klimmen waren de benen en het hoofd aan rust toe. Vandaag zijn we zo fris als een hoentje.

Dat geldt overigens niet voor de vuilniswagen die ons de eerste kilometers vergezeld. Het is namelijk vuilnisophaaldag vandaag. De wagen haalt ons steeds in. Leegt dan de vuilcontainers. Waarop wij hem weer passeren. Maar niet lang daarna passeert het ons weer. Om vervolgens weer een container te legen. En zo gaat dat een tijdje door. Tijdens dat passeren geeft de vuilniswagen een indrukwekkende stank af. Gelukkig zijn we na een kilometer of vijf van ‘m af.

Dat geldt niet voor de bergen. Daar moeten we onze fietsen tegenop zien te werken. En we beginnen meteen met een 5 kilometer forse klim. Zo’n klim waarmee je je wel een uurtje of wat kunt amuseren. En na zo’n rustdag doet dat altijd even pijn. De benen (en het hoofd) moeten weer even wennen aan het leveren van arbeid.

We komen boven. De beloning mag er zijn. De uitzichten zijn prachtig. We dalen af. En wacht: daar doemt de volgende berg al weer op. Het klimmen kan weer beginnen. We stoppen van tijd tot tijd. Om op adem te komen. En benutten die tijd om bij te drinken en wat foto’s te schieten.

Om 8.30 uur vallen we een cafeetje binnen. Daar vloeit de RAKI rijkelijk. De invloeden zijn hier Italiaans en Grieks. Er wordt in het zuiden van Albanië zelfs Grieks gesproken. Ik krijg ook een glaasje RAKI, maar die laat ik beleefd staan. Ik ben veel te bang dat dit sterke alcoholische drankje me in de benen slaat. En dan wordt het klimmen wel een bijna onmogelijke opdracht.

De zon lijkt een verlofdag te hebben opgenomen. Het is voor het eerst deze fietsreis bewolkt. Met enige verbeeldingskracht lijken er zelfs een paar druppeltjes regen te vallen. We vinden het best. De afgelopen week was het knetterheet! De hoge temperaturen - gecombineerd met een hoge luchtvochtigheid - maakten het klimwerk zeer inspannend. Dat de zon zich even niet laat zien is fijn. We klimmen, dalen, klimmen en dalen door.

Na 45 kilometer fietsen belanden we in Sarande. Sarande is een grote stad en ligt in het zuiden van Albanië. De eerste aanblik maakt nog niet dat het liefde op het eerste gezicht is.

Dat hoeft ook niet. We hebben namelijk een stoer plan. We wagen de oversteek naar het Griekse eiland: Corfu. Vanuit Sarande is dat een oversteek – met een boot - van circa een uurtje. Dan ben je er al. We hebben gewoon zin om dit Griekse eiland ’s te befietsen. Is een spontaan idee. Kwam gisteren zomaar op. Hadden we van tevoren niet bedacht.

We kopen een kaartje voor de bootovertocht. Fietsen door naar de boot. En daar begint het gedoe.

Onze fietsen moeten door de terminal voor een check. De hele boel moet gescand worden. We komen terecht in de Griekse ambtenarijen hectiek. Heerlijk vind ik dat altijd. Van die mannetjes die op hun strepen gaan staan. Dat ambtenaar A zegt dat je daar naar toe moet. En als je daar bent. Dat mannetje B zeg dat je hier niet moet zijn. En je terug stuurt. En ben je dan terug (bij ambtenaar A). Dan stuur die ambtenaar je weer terug naar ambtenaar B. En dan komt er ambtenaartje C bij. En die vind weer wat anders. Kortom gedoe. En eigenlijk is er maar 1 reddingsboei: RUSTIG BLIJVEN! Het komt namelijk altijd op z’n (Griekse) pootjes terecht.

Zo ook nu. Onze fietsen mogen aan boord. En nog geen uur later zetten we voet aan Griekse wal. En zijn we op het Griekse eiland Corfu We lepelen een Mousaka naar binnen. En vinden een prettig – en op het eerste oog – zeer rustig familie hotelletje. Waar – zo blijkt niet veel later – de vakantievliegtuigen indrukwekkend laag overheen vliegen (daar hopen we nog een fraaie foto van te maken).

We gaan het eiland in twee dagen tijd fietsend verkennen. We houden u natuurlijk op de hoogte, als we tenminste niet door zo’n vliegtuig van ons Griekse balkonnetje worden geblazen.

Gerrit

Afgelegde fietskilometers: 54

LEKker

Op 11 april 2019 werd het duidelijk.

Een meerderheid van onze vrolijke volksvertegenwoordigers – in de volksmond: de tweede kamer - wil dat alle Albanezen een visum moeten aanvragen om Nederland binnen te komen. Die visumplicht gold tot 2010. En toen is in aller wijsheid – naar ik aanneem – besloten om die visumplicht te laten vervallen. En nu willen ze het dus weer invoeren. Aanleiding is een flinke toename van het aantal criminele activiteiten die door de Albanese maffia worden uitgevoerd in Nederland. 

Ik heb meteen even een paar van mijn Albanese vriendjes gebeld om de berichtgeving te verifiëren. Die bezwoeren me dat ze zo beetje de Amsterdamse onderwereld in een Albanese houtgreep hebben. Maar ze moesten snel ophangen (en eerlijk gezegd weet ik niet helemaal zeker of ze hunnie telefoon bedoelden…..).

Lieve, maar ook wel wat ondergewaardeerde lezer. Het is een vandaag een beetje: “de dag die je wist dat zou komen”. Ik citeer hier met liefde de toch wel wat - maar toch ook niet geheel ten onrechte - ondergewaardeerde tekstschrijver John (f%$@*&king) Ewbank. U weet wel, die die prettig in het gehoor liggende teksten voor onze grote volkszanger Marco Borsato schrijft. En die dat met een taalkundig vernuft doet die zijn gelijke niet kent. 

Gelukkig niet! 

Marco Borsato. Waar om voor mij totaal onduidelijke redenen hele volksstammen randdebielen – want dat zijn het - een kaartje kopen om de eerder genoemde artiest van wie ik de naam niet meer uit mijn bek/typvingers krijg, te gaan aanschouwen. En wat jullie niet weten is (en dat ga ik nu verklappen-gratis tip mijnerzijds) is dat deze – laten we hem Marco B – noemen, (zou een ontsnapte TBS’er kunnen zijn by the way, zou mij persoonlijk niets verbazen) bij elke hoog noot die hij moet zingen richt ie – met gesterkte arm - zijn microfoon naar het publiek  en dan zegt: NU JULLIEEEEEE!!! “EN DAT DOET IE OM DIE IE DIE FUCKING HOGE NOTEN ZELF NIET KAN HALEN!!!!!!!!”

Kaartjes verkrijgbaar vanaf 95 europegeltjes! Er zijn nog een paar plaatsen…..met slecht zicht en gratis oordoppen……haast U!

Gisteren was een loodzware dag. 1000 meter klimmen met onwaarschijnlijke stijgingspercentages in een hitte die U de komende dagen in ons Hollandsche landje gaat ervaren, zo hebben we hiero begrepen. Met die klim zijn we gisteren ruigweg van 8.00 uur tot 18.00 uur in de weer geweest. En eerlijk: tot op de schoenveters versleten beëindigden we de fietsdag.

U voelt ‘m aankomen. Ergens moet de energieklimprijs betaald worden. En dat ‘ergens’ kon vandaag wel ’s worden.

Vanochtend vertrokken we uit de plaats waar we gisteren aankwamen. Dat leek het meest praktisch. Anders moet je eerst naar een andere plaats fietsen. En van daaruit vertrekken. Da’s niet handig. Veel handiger, efficiënter en logischer is te vertrekken uit de plaats waar je toch al verblijft. Vandaar deze keuze. 

Potdomme. De dag begint met klimmen. En dat vinden onze benen niet fijn. Of is het een mentaal dingetje? Hoe dan ook: de eerste kilometers doen veel pijn. Het is te hopen dat we er beter in komen, want er moeten vandaag de nodige klimkilometers overwonnen worden.

Na een uurtje of twee knoerten en ploerten (ondertussen de fraaiste uitzichten aan ons voorbij trekkend) vallen we een cafeetje aan. Maar niet voordat we onze bivakmutsen op hebben gezet. We zijn natuurlijk niet gek.

Het café ligt aan een schattig, bedrijvig pleintje. We drinken koffie en veel, heul veel water en voeren fijne gesprekken met de lokale bevolking. Lokaal leek ons ook wel handig. Want om nu hele volksstammen van elders in te vliegen naar dit pleintje om fijne gesprekken mee te voeren…… Ik begin lichtjes te ontsporen, heeft u het in de gaten lieve lezer? Allemaal de schuld van die kut Borsato!

We stappen op en komen in een donders zware klim terecht. Tot zover het slechte nieuws. Want lieve lezer: u weet het al. Na zo’n klim volgt er? Jawel, zeg het maar……toe dan……weet u het antwoord niet? Domoren!! Het juiste antwoord is: een afdaling. Dat afdalen moet ook wel anders kom je in de hemel terecht en voor je het weet staat daar Petrus je op te wachten met drie kraaien in z’n klauwen. En er was ook iets met wat hanen. Maar ik ben de draad ietwat kwijt geraakt met dit bijbelverhaal. En dat komt omdat altijd als over dit gedeelte van de bijbel uitleg werd gegeven, de pepermuntjes langs kwamen, en die rol liet ik dan uit mijn klauwen vallen, en moest kruipend over de grond – onder en tussen de kerkbankjes door - die rol pepermuntjes weer zien te bemachtigen. En als dat gelukt was, en ik weer plaatsnam in mijn bankje,  dan was de dominee al weer vijf hoofdstukken verder…….

Afin. Afdalen dus.

Nu moet u weten dat ik een beheerste afdaler ben. Meestal. En ook nu rijd ik beheerst naar beneden. Echter, deze afdaling gaat zo stijl naar beneden dat er bijna geen remmen aan is. Het gaat best hard. Plots voel ik dat mijn fiets zich anders gedraagt dan anders. Ik heb minder controle. Opeens dringt het tot mijn door:”lekke band!”. Ik probeer bij te remmen, en dat lukt maar ternauwernood. Vlak voor een rotswand kom ik met mijn hele hebben en fietshouwe tot stilstand.

Pff….dat loop maar net goed af. 

Het is hier schitterend. Ik denk niet dat ik in Europa (op de plekken waar ik geweest ben) het ooit zo mooi heb gezien. De kuststrook van Albanië is onwaarschijnlijk mooi!

Na opnieuw een flinke klim zoeken we - voor we aan de afdaling beginnen - een schaduwplek om bij te komen. Net als ik aan de afdaling ben begonnen. Voel ik iets ongewoons aan mijn fiets. Ik voel dat mijn fiets zich anders gedraagt dan anders. Ik heb minder controle. Opeens dringt het tot mijn door:”lekke band!”. Ik probeer bij te remmen, en dat lukt maar ternauwernood (kwestie van ‘ knippen-tekst- plakken’ mense….). En dat plakken geldt ook voor mijn voorband. Domme, het ding is weer lek.

We hebben hier wel iets met LEK. 

Je betaalt in Albanië met LEK. Nee, niet met lekke banden. Maar met de betaaleenheid LEK. Om die LEK te bemachtigen moet je wel ietsje pietsje moeite doen, want betaalautomaten zijn behoudens de grote steden dun gezaaid. 

Schaduw is hier een schaars goed. In de volle zon voer ik operatie LEK uit.

Om even terug te komen op die door ons mooie landje zo gewenste visumplicht voor Albanezen - die er overigens and by the way - niet gaat komen. Onze Europese vriendjes en vriendinnetjes steken daar een Albanees stokje voor (onze regering daarmee met lege Albanese visumhandjes achterlatend). Echter, het nieuws dat onze gouvernement dit voornemen bij meerderheid heeft, is tot in de kleinste gehuchtjes van Albanië doorgedrongen. En daarbij zijn de nuances van de berichtgeving enigszins op de achtergrond geraakt. Laat ik het zo zeggen: ze  zijn met de visum- plannetjes van onze overheid………eh….. ……op z’n zachts gezegd….eh …….niet zo ingenomen.

“ Where are you from? We eh…..cum from Holland! You know, the Country with de wooden shoes, tulips, Marco B. (kutartiest), Trijntje Oosterhuis (nog een grotere kutartiest) and of course Roed Goelit en Marco van Basten, en van iets recentere datum: De ligt (nee, die is niet van de verlichting) Matthijs de Ligt en Frenkie de Jong. From AJAX. You know us toch well?!

“Yes we know. Van die Tulips and So. But eh……you are also the country that see us all as Criminals because your gouvernement ………”. Tja, lieve lezer: breng dan het gesprek nog maar ’s op de jongste verrichtingen van ons aller AJAX…..

Het is inmiddels vier uur. 

De zon straalt haar stralen medogenloos op onze lichamen. We rollen een aller bezienswaardig kustplaatsje binnen. “We kappen we er mee, voor vandaag”. Het was een enerverende fiets- en bandplakdag. Het is mooi geweest. 

Na enig zoekwerk vinden we een fraaie plek aan de rand van de Ionische zee (deze zee heeft ergens het stokje overgenomen van de Adriatische zee). Daarin nemen we een duik. Eenmaal boven gekomen richten we onze periscoop-hoofden richting een een stuk land dat in de zee ligt. En hebben we uitzicht op het Griekse eiland Corfou. Laat ik het zo zeggen: ik heb er wel ’s slechter voor gestaan in mijn inmiddels enigszins wel wat verder gevorderde leventje.

Wat kan het mij verdommen. Ik bestel denk ik nog maar ’s een crimineel LEKker kaasplankje.

Gerrit

Afgelegde kilometers: 32 

Russen

Op de dag dat in Nederland bekend werd gemaakt dat er vier verdachten in beeld zijn in het MH 17 drama, fietsen wij in Albanië.

We krijgen de persconferentie een behoorlijk eind live mee dankzij een uitstekende WiFi verbinding in het restaurant waar we, in de koelte van een goed werkende airco, van een welverdiende rustpauze genieten. We begrijpen dat er nu, na vijf jaar intensief speuren door het JIT, vier verdachten in beeld zijn. Drie Russen en een Oekraïner. En dat die knakkers aangeklaagd zullen worden. En dat de strafzaak in 2020 van start zal gaan. Tjonge, wat een knap staaltje speurwerk zal hier aan ten grondslag hebben gelegen. Petje af.

Wij vertrekken vroeg uit onze benauwde hotelkamer die naar kots rook en ook niet geheel (of geheel niet, u mag kiezen) proper was. Meer details zal ik u besparen om uwer eigen bestwil en uwer eetlust (want wellicht staat er een lekkere bitterballengarnituur op uw eigenste program, of een geile stamppot boerenkool, en ja ik ken mijn plaats: wie ben ik tenslotte om dat voor u te verpesten…).

Als snel bereiken we Fier, of Fier ons. Dat weet ik nooit helemaal precies. Fier is de vijfde grote stad van Albanië. In de buitenwijken wordt flink gebouwd. Er verrijzen grote betonnen blokkendozen waarin verschillende winkels zijn gevestigd. En verder is, dat kan ik u, na grondig onderzoek mijnerzijds, veilig vertellen is er in Fier weinig om Fier op te zijn.

In een van die blokkendozenwinkels denken we een ontbijt te kunnen scoren. Dat valt tegen. Brood is er niet. En een lekker stukje beleg ook niet echt. Het lekkerste is een flinke bak vruchtenyoghurt. Die lepelen we leeg. Daar doen we het voorlopig mee.

We fietsen de stad verder in en daar vinden we een bakker die ons wat bananen en een bol brood verkoopt.

In de stad zelf wordt hard aan modernisering gewerkt. We banen ons een weg door de werkzaamheden en sturen omzichtig om de werkmannen heen. Zo karren we langzaam de stad uit.

Ook Albanië wordt in de vaart der volkeren opgestuwd. En daar hoort natuurlijk een strook asfalt bij waarop je lekker hard kan scheuren met je automobiel. Waar je het rubber van je eigenste bandjes kan laten roken. Waar je je 15 klepper met extra inspuiting boven een toerental van 500 ’s effe flink………ok, ok, okheeee, ik begrijp ‘t. U heeft een beeld.

Zo’n strook asfalt heet ook wel een snelweg. Nou die ligt hier. Wij laten die fonkelnieuwe snelheidsduivel weg links liggen en nemen de weg die voorheen werd gebruikt. Die is nu lekker rustig. Het zit wel vol met de nodige kuilen en scheuren. Maar we fietsen voor het eerst lekker rustig.

Het landschap verandert snel.

Het wordt mooier. Olijfbomen, Eucalyptusbomen en wijngaarden trekken aan ons voorbij. Het wordt heuvelachtiger. Er zijn mooi uitzichtpunten.. Het is heerlijk! Zo is fietsen bedoeld.

Ik help een jongetje - als een volleerd fietsenmaker - zijn afgelopen ketting weer lopend te krijgen. We zoeken we zoeken van tijd tot tijd een strookje schaduw op om even aan de intense hitte te ontsnappen.

Na een uurtje of vier fietsen komen we in Vlore.

Oei, hier zijn ze bezig om een onbeduidend plaatsje naar een mondaine badplaats te transformeren. Brede boulevards, heuse fietspaden (met wuivende palmen links en rechts) en mooi geplaveide stoepen en terrassen. Het doet wel erg luxe aan. We fietsen er door en krijgen een azuur blauwe zee in het vizier.

“Aha, als het niet waar is. De zee! Altijd weer die zee. Die is de grote boosdoener”. Als de zee er niet was geweest, was dit stadje voorwaar net zo stoffig en verlaten geweest als veel van de dorpjes waar we doorheen zijn geweest. Maar ja, die irritante zee. Die zorgt weer ’s voor dat alles geüpgraded moet worden. Dat alles spic en span er bij ligt. Dat dit plaatsje in de vaart der volkeren wordt opgestuwd. Met zoveel vaart dat er hordes toeristen naar toe komen. En nog meer plekje spic en span gemaakt worden. En dat er dan nog mee toeristen komen. En dat er dan nog meer plekje spic en span gemaakt worden. En dat er dan nog meer toeris……………Om kort te gaan: het is allemaal de schuld van de zee.

Maar goed ze zijn hier ook niet gek. Die hebben hier ook wel door dat die zee weer ’s roet in het Albanese eten gooit. Om de zee op zijn beurt te FUCKEN zetten ze er mooi een hele zooi hotels voor. Kan je die zee mooi niet meer zien. Eigen schuld, dikke bult! Net goed, had ie maar geen zee moeten worden. Klerelijer van een plas water dat ie is.

Maar goed, daar waar de zee nog wel te zien is (en gelukkig is dat voor het grootste deel) is ie prachtig. En zijn de uitzichten voortreffelijk.

Ik reed iets van vijf jaar geleden op een snelweg ergens in Nederland. Toen ik een andere snelweg wilde opdraaien werd ik plots staande gehouden door een aantal motoragenten. Ik begreep er aanvankelijk niets van. Stilstaan midden op een snelweg, dat was me nog nooit gebeurd. Wat bleek, een grote stoet lijkwagens, met daarin de lichamen van de MH 17 passagiers trokken aan mij voorbij. Er leek geen einde aan die stoet te komen. Daar werd ik stil van. Heel indrukwekkend.

Bezweet en wel komen we aan in de kustplaats Radhime. En vinden een hotel (jawel, ook wij verblijven in zo’n ding….!). Bij het aftuigen van de fietsen komt er een gezin naar mij toe en vraagt belangstellend: “Where are from? Eh…we are from Holland. And you? We are from Russia!”

Mooi. Gek. Toch. Die mensen kunnen er ook niets aan doen van de MH 17 en zo. Die hebben vast die raket zelf niet gelanceerd. Het lijkt me ook dat deze mensen ook niet op onze aardbol geplant zijn om passagiersvliegtuigen uit de lucht te schieten. Dat lijkt me sterk. Dat uit zoveel miljoenen Russen nu precies hier die ene Rus loopt die……. Nee, dat zal niet. Maar toch voel ik vandaag even geen behoefte om een verder gesprek aan te knopen.

Althans vandaag even niet. Morgen vast weer.

Gerrit

Afgelegde kilometers: 59