Koninginnenwaterwijn
17 apr. 2022
š¦š¹
vanuit Oostenrijk
Lieve lezer.
Vandaag is een heel speciale dag.
Vandaag zal ik Koningin Alia de hand schudden. Het kan ook een corona-boks worden. Of een virusvrij-elleboogje. Of een kleffe lebberige mondkapjes-tongzoen. Maar hoe het ook zal gaan: de Koningin
en ik zullen elkaar vandaag voor het eerst ontmoeten.
Joan mag er absoluut niets van weten. En vanuit die gedachte bezien is het misschien helemaal niet zo handig dat ik dit āgeheimpjeā nu via de medium deel. Want Joan leest thuis meeā¦ā¦
Potdomme. Ik ben ook een vreemdganger van niks. De keren hiervoor dat ik ben vreemd gegaan liepen ook op een fiasco uit. Leverde vaak het nodige gedoe op. Liepen zonder uitzondering slecht af. Voor mij dan. Ben er gewoon niet gewiekst genoeg voor. Niet uitgekookt en handig genoeg. Ik ben er niet voor in de vreemdganger wieg gelegd.
De Koningin en ik zullen elkaar ontmoeten in het Oosten. Dat hebben we na rijp beraad besloten. Het was eigenlijk een wens van Alia (zo mag ik haar noemen), en met die wens heb ik - na enige aarzeling - maar ingestemd. Dat Oosten leek haar een goed gekozen plekje. āAlle wijzen zouden er vandaan komenā.
Maar goed, dat mag dan zo zijn. Als die er echt vandaan komen (wat ik betwijfel), dan zijn ze er nu dus niet meer. Dan zijn ze elders. En dan heb je aan al die wijsheid in het Oosten niets meer. En wat er blijft er daar dan over. Geen wijzen, maar domoren!
De schadelijke gevolgen daarvan zijn niet te overzien. Kijk maar ās naar de inwoners van onze eigenste Achterhoekā¦ā¦ (sorry liever lezers uit de Achterhoek). Maar die sorry-excuses neem ik meteen weer terug. Tis gewoon zo.
Maar goed, de contacten met Alia verliepen via de app. En via dat medium wil je geen relatiedingetjes bespreken. Geen discussies voeren. Geen conflicten uitvechten. Sniehandig. Ik heb het maar zo gelaten. Dus een prima gekozen plekje. Dat Oosten.
Ik heb er we een eisje tegenover gesteld (en dan bedoel ik niet zoān lekker lik-ijsje met bulten slagroomā¦..). En die eis is dat we elkaar weliswaar in het Oosten ontmoeten, maar dan wel precies in het midden. Aha, daar had ik onze Alia te pakken. Had ze geen zin in. Moest ze even van slikken. De keel schrapen. Moest ze toch even een litertje of wat water bij de Koninginnewijn gieten. Dat was een stevige concessie van haar kant. Tja, een relatie is geven en nemen Queen Alia!
Onze ontmoeting gaat dus precies in het midden van het Oosten plaatsvinden. Je zou kunnen zeggen: het Midden Oosten.
Ik voel mijn hart wat sneller kloppen. Ik zie er naar uit om haar te ontmoeten.
Maar ehā¦.. ze wil nog wel ās een loopje nemen met eenmaal gemaakte afspraken. Ze heeft een twijfelachtige naam op dit punt. Maar s kijken of ze er ook echt is. Op ons fijne donkere afspraak plekje. Met de beloofde uitgerolde rode loper, alcoholvrije bubbels, roze koeken, salmialknotsen en ā¦.
ā¦ā¦borrelnootjes.
Uw eigenste vreemdganger en dienaar te allerstond.
Gerrit
Sevilla
30 dec. 2021
šŖšø
vanuit Spanje
Gisteren ontbeten we - lekker vroeg - in een prettig sfeervol hotelletje in El Rocio. Daarna bestegen we onze karretjes (de volgorde van de eerder beschreven stappen is niet onbelangrijk!). Daarna gingen we op pad.
Naar Sevilla. Maar natuurlijk niet voordat we nog twee fijne gisteravond-El Rocio fotoās met U delen. Hierkomenze:
Ok, genoeg El Rocio.
In Sevilla ligt ons Waterloo van deze reis. Het werd een pittig ritje. Ruim 70 kilometer. Over heuvelachtige en niet altijd fijn onderhouden wegen.
In Sevilla ligt ons Waterloo van deze reis. Het werd een pittig ritje. Ruim 70 kilometer. Over heuvelachtige en niet altijd fijn onderhouden wegen.
Nadat we de nodige olijfgaarden gepasseerd waren hielden we na 30 kilometer een eerste rustpauze. We bunkerden wat de pot schafte (het was behelpenā¦.) en trokken verder.
We hebben deze reis een drietal dagen beestenweer gehad. Regen, regen en nog ās regen. En koud! En wind!!
Echter, de afgelopen dagen verbeterde het weer zich. En werden we getraceerd (terwijl onze verjaardagen toch nog even op zich laten wachten) op Azuurblauwe luchten met zo hier en daar wat wolken.
Maar die wolken konden het werk niet aan. En daarom was het lekker zonnig en een graadje of 20. Prima fietsweer.
De rit verliep allezins ok maar op het einde werden we toch gedwongen om nog wat klimwerk te verzetten. Halverwege de middag geraakten we op iets van een heuvel. Vanaf deze heuvel hadden we
uitzicht op Sevilla. De stad lag aan onze eczeem-jeukende zweetvoeten.
Vanaf de heuvel zoefden we de laatste kilometers naar beneden en reden we via het oude expo 1992 terrein over blauwgekleurde gladde fietspaden de stad in. En vonden er snel een prettig hotelletje.
Vandaag konden we wat uitslapen. Tijdens zoān fietsreis lukt dat meestal niet. Dan staan we vrij vroeg op om de fietsdag voor te bereiden en aan te vangen.
Vandaag hoeft dat vroege opstaan niet. Nou ja, dat is niet helemaal waar. We hebben een afspraak met een plaatselijke fietsgids, Edu. Edu zal ons in 2,5 uur - op de fiets - de highlights van
Sevilla zal laten zien.
We treffen elkaarom 10.30 uurbij de ingang van het het Tourist Office. Het blijkt een toffe fietspeer te wezen die inmiddels 11 jaar in Sevilla woont. Hij kent elk molshoopje en verkeerd gelegen
stoeptegel in Sevilla. Weet bovendien op een heel prettige en bescheiden wijze de nodige historische feitjes voor het voetlicht te brengen.
Hierbij ontvangt U geheel vrijblijvend, gratis en zonder enige verplichtingen de hoogtepunten van deze Sevilla-hoogtepunten-fietstour.
Lieve lezer.
Zelfs de mooiste films hebben een The End. De dikste E-readerboeken -waar U zo fijn in kan verdwalen - komen een keer aan iets van een eind. En de dikste stapel strips van Sjakie en de
Wondersloffen raken eens uitgelezen. En dat einde geldt ook voor deze reis. Want dit was het lieve lezer.
Morgen trachten wij in Malaga te geraken. Vandaar vliegen we. En op 1 januari 2022 hopen we weer voet op thuisbodem te zetten.
Dank u wel voor het meelezen. En o ja, we hopen en bidden dat we het komende jaar Corona en de gevolgen wat onder controle gaan krijgen. We wensen dat iedereen in gezondheid en zonder angst kan
leven en dat het ānormaleā leven weer zān gang kan nemen. Maar daar lijken we nog wel een ietsje van verwijderdā¦ā¦
Laten we hopen dat wie geveld is door Corona in 2022 helemaal gaat herstellen. Enne, voor wie geen corona heeft of heeft gehad: HOUWE ZO!
Totaal onbelangrijk in het licht van voorgaande, maar toch: er zijn plannen voor wat mooie fietsreizen in de maanden mei en september van het komende jaar. Uiteraard houden wij U (en Roel) op de
hoogte!
En tenslotte: wij wensen U een prachtig en een zo gezond mogelijk 2022 toe.
Gerrit & Joan
Boontje
28 dec. 2021
šŖšø
vanuit Spanje
U weet het inmiddels allang lieve lezer.
Aan mij is geen eer te behalen. Je hebt niet veel aan mij. Niks eigenlijk. Sowieso niet. Maar helemaal niet als het gaat om het verkrijgen van iets van vergiffenis voor mijn toch wel - ik moet dit
met lood in de schoenen onder ogen zien - wat zondige leventje.
Aan mij is geen bedevaart besteed. En mocht U toch overwegen om iets van een vergiffenis-tocht op touw te zetten - speciaal voor mij - dan moet ik U meedelen: dat heeft totaal geen zin. Onbegonnen
werk. Zinloze poging. Tijdverspilling. Resultaatloze onderneming. Lieve lezer. U kunt uw tijd beter aan iets anders besteden. U heeft vast wel een leuke hobby. Of misschien wel twee. Pak dat op. En
laat uw voornemen om mij te redden varen.
Na 72 kilometer - grotendeels - heuvelachtige wegen achter ons te hebben gelaten, nemen we de afslag naar El Rocio. En dat is op zichzelf een uitstekende keuze. Om die afslag te nemen. Want in El
Rocio ligt onze eindbestemming voor vandaag. We hopen er een fijn onderkomen te vinden. Waar geest en lichaam te ruste kunnen worden gelegd. Voor 1 nacht overigens. Dat u niet denkt dat wij hier
van plan zijn om hiero voorgoed het loodje te leggenā¦..
El Rocio heeft de uitstraling van een verlaten westerndorpje.
De wegen bestaan uit onvervalst zand. Het is zoān dorpje waar elk moment Lucky Luck op zān paard kan komen aansukkelen. Zoān dorpje waar in de plaatselijk saloon de klapdeuren zo open kunnen
zwaaien en waar een paar dronkelappen naar buiten worden gesmeten.
Ik moet eerlijk met U zijn. Helemaal een verrassing was dit alles niet voor me. Neeh. Op het einde van 2021 vereren Joan en ik El Rocio al fietsend met een bezoek. Echter, in 2004 was ik hier ook.
Echter toen werd ik vervoerd met een luxe touringcar.
Mijn werkgever had destijds het snode plan opgevat om voor een fijn gezelschapje collegaās een studiereis te organiseren. We zouden de Spaanse cultuur en natuur opsnuiven (onvergetelijke reis!). En
El Rocio en het nabij gelegen (deels waterrijke) Nationale Park (Donana) maakten ook deel uit van de reisplannen.
Nu 17 jaar later ben ik weer.
De belangrijkste bedevaartstocht van Spanje vindt plaats in El Rocio. De tocht eindigt op Tweede Pinksterdag en houdt pas op de plaats bij de kerk van El Rocio precies in het midden van het zandige
dorpje.
De pelgrimstocht vond zān oorsprong in 1653.
Tijdens de tocht wordt er door de vele duizenden deelnemers stilgestaan, gebeden, gezongen en gedanst. Wat mogen ze blij zijn dat ik er niet bij ben.
Want als ik een actieve rol zou hebben in een van de voorgaande - ongetwijfeld door de deelnemers als zeer plezierig ervaren onderdelen - dan zou dit feest voorwaar we ās lelijk in de soep kunnen
lopen. Ziet U mij al dansen lieve lezer? Heeft U mij ooit horen zingen? En zien bidden? (Stilstaan zou mij nog als beste af gaanā¦).
Maar goed. Deze mensen aanbidden bij die gelegenheid de heilige Maagd van El Rocio. En dat plezier wil ik ze natuurlijk niet ontnemen. En de maagd al helemaal niet, Lijkt me helemaal geen pretje om
al sinds 1653 maagd te zijn. En nog minder om elke dag als een heilig boontje te moeten leven.
Dus een fijn jaarlijks feestje zou voorwaar wel ās een positieve heilige maagdelijke uitwerking kunnen hebben. Een stevig steuntje in de maagdelijke rug. En het bespaard de maagd wellicht en
consultje (inclusief bijkomende kosten, valt namelijk onder het eigen risico) bij de arboarts. Dat gun je niemand. En zeker geen maagd.
El Rocio is een prettig plaatsje om wat doorheen te kuieren en wat te mijmeren. En dat doe ik dan ook. In mijn eentje. Is het echt 17 jaar geleden dat ik hier was? Wat vliegt de tijd. Wat is er
sindsdien veel gebeurt. Met mij. Enne, vraag ik me af, āhoeveel collegaās die er toen bij waren zijn nog steeds mijn collegaā? Mijn teller blijft haken op vier.
We schieten in de avond wat fotoās. We kauwen een fijne maaltijd weg. Drinken wat. Schieten nog wat fotoās. Vergapen ons. Bezichtigen de kerk met de prachtige schelpvormige ingang. En dan te bed.
Kan ik mooi dromen over Heilige Boontjes. Of we kunnen mooi dromen over onze laatste fietsetappe van morgen.
Naar Sevilla.
Gerrit, Uw heilige dienaar tā allerstond.
Zondag 26 december 2021
Afstand: 54 km, Las Cabezas de San Juan
Maandag 27 december 2021
Afstand: 58
Mairena del Aljarfe
Dinsdag 28 december 2021
Afstand: 72 km
El Rocio
Feliz Navidad
25 dec. 2021
šŖšø
vanuit Spanje
Lieve lezer.
We hebben het gebracht tot Jerez de La Frontera.
Het is momenteel beestenweer in dit deel van Spanje. Al dagen. Het woord āregenā heeft een geheel nieuwe betekenis gekregen. Rivieren stijgen. Straten stromen over. Parapluās beheersen het straatbeeld. Onze regenkleding kan de plechtige belofte - om onze kleding en lijven droog te houden - niet langer houden.
Dat had die verkoper van Bever Sport destijds ook niet voorzien. āNee meneertje, koekepeertje Pleijter, deze regenbroek van 130 europegeltjes gaat U gegarandeerd droog houdenā¦..ā. En ik dat fijne bedragje maar pinnenā¦ā¦.. Die verkoopknakker zou ik nu wel ās willen spreken!
Afijn.
Maar U kent ons inmiddels. Wij hebben onze sokken uitgewrongen. Onze natte haren naar achteren gekamd. Onze doorweekte lederen schoenen aangeschoten en hebben - op het enige droge moment (kerstavond tussen 19 en 22 uur) - een wandeling gemaakt in de historische kern van Jerez. We hebben wat kerst-sferige fotoās voor U geschoten. Maar dan ook alleen en speciaal voor U.
Hier komen ze:
Wij wensen U heel fijne Kerstdagen.
Gerrit & Joan
Love, Reign Oāer Me
23 dec. 2021
šŖšø
vanuit Spanje
Het nummer āLove Reign Oāer Meā van de Britse band the Who vind ik een van de meest mooie nummers ooit gemaakt. Ik moest er vandaag - al fietsend - een aantal malen aan denken. Al
had ik wat moeite om de liefde te ontdekkenā¦ā¦
Na een welverdiende rustdag en nacht doen we onze luikjes open en ā¦ā¦ā¦blijkt het te ā¦ā¦ā¦regenen.
En daarmee lieve lezer is het verhaal voor vandaag verteld. Gehuld in onze regenpakken hebben we de tanden gezet in de 50 fietskilometers die ons in de havenstad Conil de La Frontera zullen
brengen.
Hoe zal ik het zeggen: Je hebt regen en je hebt regen.
We worden de hele getrakteerd op slagregens die hun weerga niet kennen. Het is geen moment droog. We houden halverwege de rit een tussenstop en zijn drijfnat. Doorweekt. Onze haren kunnen baantjes
trekken in de capuchon. Onze tenen kunnen watertrappelen in onze schoenen. Alles wat niet waterdicht is wordt kletsnat. Echter, ook wat waterdicht verondersteld wordt te zijn, houd het ook niet
helemaal dry.
Er is niet veel aan. We houden de moed erin. En dat is een prestatie op zich.
We rollen Conil de La Frontera binnen, vinden een hotelkamer, en hangen onze natgeworden spullen te drogen.
Onze doorweekte schoenen bewerken we met een Fƶhn. En stappen onder iets van een warme douche.
Het is even doorbijten.
Gerrit
Afstand: 50 km
Gouden Jasjes Bos
21 dec. 2021
šŖšø
vanuit Spanje
Lieve lezer.
Ik geef het toe. Ik moet ām even wegknagen. Even herkauwen. Even wegrochelen. Even de teleurstelling verbijten. Het even een plekje geven.
Wat had ik u graag op Gibraltar de Engelse Bobbyās willen laten zien. Wat had ik graag Fisch and Chips gegeten uit zoān met olie en vet doordrenkt Engels dagblad. Wat had ik graag links gefietst.
Wat had ik graag Engels gesproken. Een Engelse dubbeldekker op de gevoelige plaat vastgelegd. Wat had ik graag een telefoontje gepleegd vanuit zoān karakteristieke Engelse telefooncel. Wat had ik
ā¦ā¦ā¦..
Had ja.
Dat we U (lieve volger) dat allemaal niet kunnen tonen heeft als belangrijkste reden de paspoort controle. Hoe klein Gibraltar ook is. Het is Engels grondgebied. En die Engelsen nemen die controle
deadly serious. Dus als u een rondje op Gibraltar wil fietsen, dan zult u door de paspoort controle moeten. En alle corona-perikelen krijgt u er grens-gewijs gewoon bij. Tot zover nog geen paniek.
Maar ehā¦..als we om de rots gefiets hebben ik pak ām beet 30 minuutjes, dan staan we weer aan de Spaanse grens. En dan begint het paspoort gedonder weer opnieuw. Normaal harstikke leuk om te doen
natuurlijk. Maar nu niet geheel zonder risico met alle corona controles. Je moet toch niet hebben dat je Engeland wel in mag. Maar vervolgens mag je Spanje niet meer in. We nemen geen risico. En
laten Gibraltar voor wat het is.
Jammer de Pammer.
We vertrekken in de wetenschap dat dit de zwaarste fietsdag zal worden. Er zitten drie flinke klimmetjes in deze dagroute. Die begint met fietsen langs een drukke weg. We doen wat inkopen want we
verwachten vandaag weinig tot geen voorzieningen aan te treffen op deze route.
Niet veel later buigen we af. En fietsen we langs de haven. Een gebied met petrochemische industrie. Weinig sfeervol. Maar ook interessant om deze industrie-haven-meuk zo van dichtbij te mogen zien
en ervaren.
Via wat helblauwe fietspaden komen we terecht op B-wegen. Eindelijk! Daar was het ons alle voorgaande fietsdagen om te doen. Weinig verkeer. Bezienswaardig landschap. Fijne uitzichten. Daar is dat
hele fietsreizen om begonnen!
Helemaal gratis is dat plezier niet. De eerste puist die we moeten bedwingen heeft toch wel forse stijgingspercentages. Die voelen we in de bovenbenen. En kuiten. We zijn er een uurtje druk mee.
Daarna zoeven we in een minuutje of 7 naar beneden.
Richting de top van de tweede puist gaat het iets geleidelijker. Na weer een uur staan we boven. Daarna dalen we een flink stukje. Beneden aangekomen vinden we het enige restaurantje op deze route.
Gelukkig is het open. We bestellen op goed geluk een bordjeSopa de Tomate de Campero.
Het blijkt een regionaal gerecht te zijn dat in deze streken werd gegeten door mensen die weinig geld hadden. Tomaten waren er voldoende. En ui. Ei. Wat olijven. En een kwart sinaasappel. En je
kostje was gekocht. En die van ons ook.
Vlak voor het scheiden van de markt komt de herbergier nog twee alcoholische versnaperingen brengen. Een lokale lekkernij. Die kunnen we niet afslaan. Een echt fijn gevoel voor timing heeft de
beste man niet, want we moeten de grootste puist van de dag nog over fietsen. Maar wel superlief! We bestijgen onze karretjes en spreken de hoop uit dat de alcohol ons niet in de benen zal slaan.
Al spoedig wordt asfalt ingeruild door gravel. De komende 25 kilometer worden deze motherfuckers gravelkeitjes onze grootste āvriendenā.
De zon schijnt overvloedig. Het is ergens voorbij de 20 graden. Het fietsen gaat zwaar, we moeten zo af en toe toe wat rust pakken, maar de omgeving waarin we dat doen vergoed alles.
We fietsen door een Nationaal Park; Los Alcornocales. Het is echt fantastisch mooi hier. Behoudens een enkele MTBāer zien we er niemand.
We fietsen door een bos dat voornamelijk bestaat uit Querus super. Bij vrienden ook wel bekend onder de naam kurkeik.
Die prachtige grillige boom (de Quercus Suber
in officieel Latijn of Alcornoque in het Spaans) vormt in de loop der jaren om zijn stam en rond de onderkant van de eerste takken een schors van kurk. In feite zijn het dicht opeengepakte dode
cellen, die in de loop der jaren steeds homogener worden. Na z'n twintigste levensjaar is die schors zo dik dat de eerste bruikbare stevige kurklaag in 'plaggen' van de stam gestoken kan worden. In
feite wordt de boom ontmanteld. En de jas die hem uitgetrokken wordt, bestaat gemiddeld uit zo'n acht tot tien kilo grove kurk. Daarna begint het proces weer van voren af aan, maar nu duurt het
maar een jaar of acht voor de boom zijn volgende mantel klaar heeft. Dat proces gaat zo door tot hij op z'n vijftigste zijn volle rijpheid heeft bereikt en beter dan ooit produceert.
Spanje, en dan met name AndalucĆa, is na Portugal 's wereld grootste kurkproducent.
De kurkindustrie staat overigens wel onder druk. De druk wordt veroorzaak doorrrrrrrrrrā¦ā¦ā¦ā¦..de schroefdop. Die wint terrein en dreigt de kurk te verdringen.
We fietsen al 25 kilometer of een gravelweg. De derde klim verloopt vrij geleidelijk. Maar omdat we er al twee achter de kiezen hebben, nemen we van tijd tot tijd even wat rust.
De laatste twee fietskilometers bereiken de zuurgraad van een citroen. De weg is hier van zulks een slechte kwaliteit dat het ons dwingt om stukjes te wandelen. De stukjes die we wel kunnen fietsen manouvreren we heel behoedzaam.
Tegen vijven vallen we het wat roestig aandoende dorpje Facinas binnen. Hier vinden we onderdak voor de komende nacht. En ook voor de dag en nacht die daarop volgt.
Kunnen we mooi nagenieten van de mooiste Spaanse fietsdag tot nu toe. Enne ā¦ā¦onze fietsbenen verdienen (ook) even wat rust.
Gerrit
Afstand: 55 km.
Gibraltar
20 dec. 2021
šŖšø
vanuit Spanje
Een Engelse vrouw vertelt ons dat we het meest vervelende stuk achter de rug hebben. Ze verteld: āik bied onderdak aan fietsers, en het komt voor dat mensen zo ontmoedigd raken door het gebrek aan
fietswegen. Dat ze de bus nemen en zich een eind verder langs de kust laten afzettenā.
Aha!! Wat een fijne bevestiging. We begonnen bijna te geloven dat we gek geworden waren. Dat we er niets van konden. Dat we het fietsen verleerd waren. Dat we het gewoon niet zagen. Dat er wel
fietswegen waren maar dat wij die niet konden vinden. Aha. Ze zijn er gewoonweg niet.
Lieve volger. Wij vertrokken vanochtend- met een wat weemoedig gevoel - uit Estapona.
Mocht U hopeloos verliefd zijn op uw geliefde of in het geheim op de buurman of - vrouw. En zou U deze geliefde (al dan niet geheim) een keertje willen verwennen. Neem hem of haar dan een keertje
mee naar Estapona. Zoek een fijn restaurantje. Knaag wat lekkere Tapas weg met uw rotte kiezen. Steek een kaarsje aan. En nog 1. En maak in de zwoelheid van de avond een fijne wandeling door het
historische centrum van Estapona. Succes verzekerd! Is een tip, doe er uw voordeel mee. (Maar goed: u kunt ook voor Biddinghuizen kiezen, maar niet bij mij aankloppen als u net iets minder succes
blijkt te hebben, ander klachtenloket aub).
De eerste fietskilometers verliepen gladjes met zicht op de zee. Maar alras maakten we opnieuw kennis met onze pas verworden vriend: de A7.
We hadden ons gisteravond voorgenomen deze weg niet langer als een probleem te zien en te ervaren. Maar hem te omarmen. De weg als een gegeven, een feit zien. En dat maakt dat we vandaag gewoon een
kilometer of 20 op het ding gaan fietsen.
Het gaat boven verwachting. Het moet ook wel. Een fietsalternatief is gewoonweg niet voorhanden. Bij een langs deze weg gelegen benzinestation slaan we water in. En door.
In 1,5 uur leggen we 20 kilometer af. Dat schiet op. En ā¦.we zijn niet 1 keer van de weg geblazen. Spanjaarden gedragen zich doorgaans als heren in het verkeer. Zodra ze ons zien, wijken ze flink
uit, en passeren op een behoorlijke afstand.
We houden een tussenstop en versterken de inwendige mens.
Na verloop van tijd komen we op rustige weggetjes terecht. En nog weer later komen we op een fijn en rustig gravelpad. Dit pad klimt naar 230 meter hoogte. Een kuitenbijter. Dat pad brengt ons
bijna tot in Gibraltar.
Bijna. Want een lekke band gooit roet in het eten, Het verwisselen van de binnenband gaat snel. Na 20 minuutjes kunnen we ons weg vervolgen (In de bijlage treft u bewijsstuk 1 en 2 aan).
Het gravelpad brengt ons naar zān hoogste punt. Vandaar zien we de rots van Gibraltar liggen.
Aha Gibraltar!!
Ik moet tot mijn schande bekennen dat ik tot 9 maanden geleden niet precies wist waar dit stukje Brits overzees gebied met een grootte van 6,8 km precies lag. Waar je de punaise nu precies moest
drukken op de landkaart.
Ik vond de juffrouw in klas 3 van mijn basisschool (juffrouw van der Heide) zo mooi dat ik met Aardrijkskundeles meer op haar lette dan op haar uitleg betreffende de precieze ligging van Gibraltar.
Dat moet iets van een relatie hebben, iets van een verklaring zijn aangaande mijn kennis hiaat betreffende dit topografische onderwerp.
In maart van dit jaar moest ons Hollandsche voetbalelftal op Gibraltar voetballen. Hunnie doel was om elf bouwvakkers (die in hun vrije tijd wel ās tegen een balletje trappen) van Gibraltar van de
mat vegen (wat lukte!) En bij die gelegenheid ben ik ās op de landkaart gaan koekeloeren.
Het is een stukje Engeland, dat met wat 1-2-3 secondenlijm is vastgeplakt aan Spanje. De rots waar we nu dus naar kijken ligt nogal prominent in het midden van het eiland, neemt nogal wat ruimte in
en is de belangrijkste bezienswaardigheid van het schiereiland.
We fietsrollen zo goed als tot de grens van Gibraltar. Eerst via een weinig inspirerend industrieterrein. Later kronkelend door gezellig nauwe sinaasappelbomen straatjes.
We vinden - nog op Spaans grondgebied - een fijn en voedzaam onderkomen. Met uitzicht op de rots.
Gerrit
Afstand: 50 km.
Afstand: 50 km.
A7
19 dec. 2021
šŖšø
vanuit Spanje
A7
Lieve lezer.
Wij hebben gisterochtend onze karretjes bestegen. Het plan is om - in twee weekjes tijd - van Malaga naar Sevilla te fietsen.
We hebben het idee opgevat om een groot deel van de route zo kort mogelijk langs de kust te fietsen. Opdat we de golvende golven kunnen aanschouwen in het maagdelijke ochtendlicht. De zilte zeelucht als een engeltje op onze tongen uiteen laten spatten. De kuststrook aan onze ogen voorbij zien trekken. Het ā¦ā¦.
Ach lieve lezer. Ik kom niet veel verder dan wat amateur poĆ«zie. Die knakkers van de Zeeuwse band BLĆF zijn hier veel beter in. Die maken van die vreselijke kutteksten. Rijmelarij van de ergste
soort. Waarmee ze overigens wel de nodige europegeltjes met hunnie netten aan boord hijsen. Fijne bijvangst!!
Ik zou het helemaal geen slecht idee vinden om dat BLĆF-schip voorgoed voor anker te laten gaan of (nog beter) het tot zinken te laten brengen. En dat dan over een jaar of honderd een paar van die
duikarcheologen naar de bodem van de zee afzakken en dan met van die waterstoffertjes het BLĆF-repertoire gaan afstoffen. Die schrikken zich het muzikale apelazarus (dat doe ik nu al!).Die gasten
verslikken zich in hunnie zuurstofflessen. Om van het vollopen van hunnie snorkels nog maar te zwijgen.
Dat langs de kust fietsen, lieve lezer is een fijn voornemen. Een ambitieuze doelstelling. Een fijn punt om op te richten. Een vrolijke stip aan de horizon. Voorwaar een bestemmingdoel om ās fijn
koers naar te zetten. Echter, dat valt voor de drommel nog niet mee.
Nou ja in het begin ging het nog wel. In Malaga liggen fijne fietspaden voor ons klaar. Het fietsen verloopt gladjes. Niets aan het fietsmandje.
Maar zo halverwege de fietsdag dienen de eerste problemen zich aan.
Dat komt zo. De A7 zit ons lelijk in de weg. De A7 is een weg. Ooit met vast de beste bedoelingen aangelegd. Voorzien van een stevig stukje zwart geblakerd asfalt. De weg heeft aan alle zijden een
vangrail. En de weg voorziet in iets van een behoefte. Dat willen zeggen: er rijd alle Jezus veel verkeer. Dat er ook nog ās flink de geitenwollen-snelheids-sokken in heeft.
Als je met een toet toet auto bent, dan moet de A7 een walhalla zijn. De A7 brengt je namelijk vliegensvlug daar waar je zijn moet. Voor ons is de A7 een heuse drempel. Een barriĆØre. Iets met roet. Iets met eten. En iets met gooien.
Er lopen namelijk niet zoveel kleine weggetjes parallel aan deze A7. En dat brengt ons regelmatig in de problemen. En dat laat zo soms geen andere mogelijheid over om tussen vangrail en de berm van
die A7 te fietsen. Daar ligt een betonsstrook van krap 1 meter breed. En op die betonbaan staan objecten zoals lantaarnpalen, bushokjes, afvalbakken, verkeersborden en ondefineerbare kastjes die
vast heel belangrijk zijn maar waar wij ons omheen moeten wurmen. Ook steken we per dag een loopbrug of tien over om onze weg aan de andere zijde van de A7 te vervolgen. Al met al is dit nog niet
helemaal waar we op hoopten qua lekker fietsen aan de Costa del Sol.
Na een eerste dagje worstel-fietsen hebben we ons in de gisternamiddag ās lekker verwend. We hebben een hotelkamer genomen van ehā¦.. 500 euro. Per nacht. Exclusief ontbijt.
De kamer is van alle gemakken voorzien. Voornamelijk dingen die we niet nodig zullen hebben, maar goed het is er. Bij aankomst worden we al ware helden en VIPās ontvangen. Niet is teveel. Een rode
loper wordt uitgerold. Toastjes met kaviaar worden aangerukt. Flessen Champagne ontkurkt (en het maakt ze helemaal niets uit wanneer ik zeg dat we elke dag ontbijten met toastjes kaviaar en dat de
Champagne bij ons uit de kraan komt).
U begrijpt het al. Het is LOW-SEASON. De kamers worden voor bodemprijzen aangeboden. Onze buiken staan bol van de kaviaar. Een vast tred - richting onze hotelkamer - is met de vele glazen Champagne
nagenoeg onmogelijk geworden. U begrijpt lieve lezer: het bleef nog lang onrustig in dit hotel in Marbella.
Vanochtend zijn we uit Marbella vertrokken. Het is wat onwerkelijk om in deze kustplaatsen te verblijven. Het is een aaneenschakeling van hotels met de nodige (en ogenschijnlijke) pracht en praal.
Ik kijk mān ogen uit. Nooit gedacht dat ik er ooit nog ās terecht zou komenā¦ā¦
We beginnen deze dag met fijn langs de kust te fietsen. Er liggen gladde betonbanen voor ons gereed. En ook fietsen we tientallen kilometer over houten vlonders en over halfverharde paden. We
laveren wat tussen flanerende wandelaars door. De golven spatten uiteen op de rotsblokken en zeewaterdruppels bevochtigen onze lichamen. Fijn, wat het is een graadje of 20. De zon schijnt
overvloedig. En de eerste druppeltjes zonnebrand hebben we aan onze huiden toevertrouwd.
Helaas pindakaas. De A7 is weer ās spelbreker. We puzzelen wat af om toch iets van een route te vinden in de richting waar we naar toe willen gaan. Soms zakt de moed ons ietwat in de schoenen. Als
we een alternatief gevonden hebben, en dat na een kilometer of wat blijkt dat dit achterafpaadje afgesloten blijkt te zijn. En we weer terug moeten.
Maar zoals altijd lukt het ons om ons een weg te banen. In de juiste richting.
Aan het einde van deze fietsdag komen we aan in de kustplaats: Estapona blijkt een fantastisch mooie en historische stad te zijn. In het Hoogseizoen vind je er vast een hele berg toeristen. Maar nu
is het er tamelijk rustig. We vinden er een prachtig onderkomen. Zoeken een fijn restaurantje. En maken een erg romantische avondwandeling (neehā¦.lieve lezer, dit keer geen details!).
Morgen zetten we koers naar Gibraltar. We gaan nachtmerrie-dromen of van de A7ā¦ā¦
Gerrit
