Zandstralen
01 mei 2022
šÆš“
vanuit Jordaniƫ
Na een kilometer of 15 gefietst te hebben fiets ik tegen een eerste militaire controlepost aan.
Dat wil zeggen: ik rem precies op tijd om dat ā tegen aan rijdenā te voorkomen.
Ik moet mijn paspoort tonen. Zeggen waar ik naar toe ga. En vooral uitstralen geen kwade bedoelingen te hebben.
Het overvalt me niet, die controle. Er zullen er nog meer komen.
Ik ga vandaag (en de komende dagen) de 65 volgen. De Jordan Valley Road. Die me ondermeer naar het laagste punt op aarde zal voeren: de Dode Zee.
De Jordan Valley Road loopt strak langs de Israƫlische grens. Zo strak dat ik - als ik echt goed en ver kon gooien - zo een steentje op Israƫlisch grondgebied zou kunnen gooien.
Er is wel een ietsje gevoeligheid in dit grensgebied in verband met het conflict met Israƫl en de Palestijnen. En Jordaniƫ houdt een oogje in het zeil.
Er is wel een ietsje gevoeligheid in dit grensgebied in verband met het conflict met Israƫl en de Palestijnen. En Jordaniƫ houdt een oogje in het zeil.
Dus ik zal nog wel ās tegen een controletje of wat aanfietsen.
De controlemeneer kijkt naar mān rechtertas en vraagt me of er kleding in zit. Ik antwoord dat ik daar mijn geweren in vervoer. Hij loopt naar mān linkertas en zegt: daar zitten zeker de
fotospullen in?! Ik antwoord ām dat ik juist in die tas de kogels vervoer. Want ja, met een geweer moet je wel lekker kunnen knallen. Kanjer dār niet genoeg van bij je hebben. En die lange tas:
daar zit zeker je tent in?! Nee, zeg ik: daar heb ik juist die raketwerper in gedaan. Leek me een fijne plek.
Nou ja, in dat geval mag deze Hollandsche fietser gewoon doorkarren, maar niet nadat er een foto is gemaakt die op een Jordaanse Facebook-pagina zal prijken. Ik waarschuw de man nog dat ām dit
vrienden gaat kosten. Maar ik geloof dat mijn overtuigingskracht tekort schoot.
Vanochtend heb ik Aqaba verlaten.
Aqaba is de enige havenstad van Jordaniƫ en zit tegen Eilat aangeplakt (zie de foto hierboven). U weet wel die Israƫlische badplaats waar het goed toeven is wanneer u lekker negerbruin wilt bakken.
Eilat ligt zo dicht bij dat ik de gebouwen aan de andere kant van de grens prima kan onderscheiden. Ik zit het hemelsbreed minder dan een kilometer vandaan.
De rit van vandaag en de komende dagen jagen me ietwat schrik aan. Het is niet het hoogteprofiel. Die verloopt de eerste dagen vrij vlak. Het is niet de tegenwind. Die kan ik het kale hoofd bieden.
Maar het is meer het ontbreken van voorzieningen. Op een enkel tankstation na, zou er niets aan eten en drinken te vinden Zijnā¦ā¦
Ik heb gisteren goed ingekocht. Heb vijf flessen water aan boord. Brood, chocopasta, koeken, bananen, noodlesoep en nog meer meuk die de fietsmaag zou moeten vullen.
Vandaag is een speciale dag in JordaniĆ«. De Ramadan wordt afgesloten en het Eid al Fitr kan gevierd worden. Ik heb de afgelopen dagen talloze vrachtautoās zien rijden met schapen aan boord. Die
hunnie laatste ritje maken. Waarvan ik denk dat die lekker worden opgepeuzeld tijdens de feestelijkheden die tot drie dagen kunnen duren.
Het goede nieuws - voor mij is - dat de restaurants overdag weer open gaan. Kijk, reizen tijdens de Ramadan is prima te doen. Maar het kent wel zān beperkingen. Het is wat moeilijker om eten te
bemachtigen (je bent afhankelijk van een winkel/supermarkt), en het opeten moet in het geniep. Je bent niet vrij om zomaar ergens wat te eten en te drinken.
Na 50 kilometer - die droog, warm en relatief vlak en zonder een spoortje schaduw verlopen - is er een eerste tankstation. Ik hoop dat ze naast benzine ook wat fietsvoer hebben. Dat valt zwaar
tegen.
Ik koop allerlei zoete en zoute meuk - dat ik normaal probeer te vermijden - en werk āt allemaal naar binnen. De komende 40 kilometer is er namelijk weer niets.
Ik stap op. De wind trekt aan. Het is zo warm dat ik mijn temperatuurmetertje niet check. Tja, ik kijk gewoon niet. Het is misschien wel 50 graden. Als ik daarvan bevestiging zoek, dan kan dat
mentaal tegen mij gaan werken. Laat het lekker warm zijn, ik hoef niet te weten precies hoe warm.
Er is nauwelijks verkeer. Maar met regelmaat passeren mij grote vrachtautoās. Die halen iets op, en transporteren dat dan weer in tegengestelde richting. Het gaat de hele fietsdag door. De meeste
chauffeurs geven mij ruim baan. Maar er is er 1 die het leuk vind om mij van de weg te kegelen. Nou lijken die wagens erg op elkaar en weet ik niet precies welke wagen er aan komt en wie me nu wil
liquideren. Het is en blijft opletten geblazen.
Er is nog iets. Gisteren heeft er in dit gebied een enorme zandstorm plaatsgevonden. Dat zand ligt ook op het asfalt. Wanneer de grote vrachtautoās mijn passeren, stuift het zand met kracht op en
wordt mijn gezicht gezandstraald. āWat kunnen die zandkorreltjes scherp zijn zegā!
Ik moet even in de remmen. Er steekt een kameel over (stoere zin om te schrijvenā¦.).
Op kilometerstandje 87 moet ik er nog drie. Het is iets van een gouden wet of zo (vraag Joan ook maar ās). De hele dag gaat het vlak. En ja hoor. De laatste drie - na 87 kilometer - lopen vuil
omhoog. Gebeurt zoooooo vaak!! Ik begrijp nooit zo goed waarom dat nu moet precies op het moment dat je op het punt staat een vermoeide fietsdag te beƫindigen.
Maar goed. Die berg is bedwongen. Ik rijd Ar-Rishah binnen. Het is een ietwat bevreemdende ervaring. Vanochtend heb ik Aqaba verlaten - waar alles is. Supermarkten. Telefoonwinkels. Restaurants.
Banken. Tot aan een Mac Donalds toe (Zie foto hierboven). En hier is het armoedig, stoffig en geeft het een verlaten en armoedige indruk.
Ik had me erop voorbereid dat hier geen hotel zou zijn. En val bij het enige restaurant binnen dat dit dorpje rijk is. Ik vraag ām of er iets van onderdak te vinden is in zijn dorp. De eigenaar
bied me meteen een douche en bed aan. En zegt er meteen bij dat ie daar geen geld voor wil.
In JordaniĆ« heeft men gastvrijheid hoog in het vaandel. Je weigert een gast nooit maar draagt juist zorgt voor die gast. Je geeft ām te eten en te drinken. En vraagt daar geen tegenprestatie voor.
Ik sleep mān spullen naar de hoogste etage. Neem een douche. En installeer mān slaapplek.
Een slaapplek die ik mag delen met een Egyptenaar en nog iemand die in het restaurant werkzaam zijn.
Als de zon onder is gegaan staat er een maaltijd klaar, die we met zān vijven opeten.
Ze vragen of ik de waterpijp meerook. Maar dat rook aanbod sla ik met het grootste mogelijke tact en vriendelijkheid af.
Als ik die ga roken kom ik morgen zeker niet vooruit.
Uw nederige dienaar.
Gerrit
Afgelegde afstand: 90 km.
Poepdrang
29 apr. 2022
šÆš“
vanuit Jordaniƫ
Het zandploegen van gisteren, mag ik vanochtend nog ās dunnetjes overdoen. In omgekeerde richting.
Het is net voorbij 7.00 uur des ochtends, en mijn tempratuurmetertje geeft al dertig klein nulletje C aan. Dat beloofd nog wat voor de rest van de fietsdag.
Na het nodige zandsleurwerk en geploeter geraak ik uiteindelijk op de Dessert Highway. Schud het woestijnzand uit schoenen en sokken. Ontdoe de ketting van zand. Geef ām een paar drupjes olie. En
zet koers naar de meest zuidelijk gelegen stad van Jordaniƫ: Aqaba.
Bij een benzinestation-winkel (het MOON DESSERT RESTAURANT, FIJN GEKOZEN NAAM)- mijn grootste vrienden in ramadan-tijd - werk ik een Yoghurtje naar binnen en giet de inhoud van een pakje
sinaasappelsap (althans ze hebben een poging gedaan om het naar sinaasappelen en sap te laten smaken) naar binnen.
De Dessert Highway is vooralsnog minder druk dan gisteren. Maar het blijft oppassen geblazen dat je niet van de sokken gereden wordt. De achteruitkijkspiegel bewijst zān urgente functie en dienst
maar weer ās.
Het is nagenoeg uitsluitend dalen geblazen. De weg kronkelt door een geweldig fijn woestijnlandschap. Ik ben helemaal in mān element. Een koelelement is het overigens niet. Nee. De warme rijwind
blaast om mijn hoofd en lichaam. Maar de wind doet niets wat in de buurt komt van iets wat lijkt op verkoelend werk.
De hoogst gemeten temperatuur vandaag is 44,7 graden!
Ik heb de hete woenstijnwind tegen en het wegdek ook. Dat maakt het rollen der rubberen Robbie-banden een ietsje minder vanzelfsprekend maar het fietsen als geheel bezien wel een stukje
avontuurlijker.
Iets na enen al rol ik Aqaba binnen. Mijn eindbestemming voor vandaag.
Er wuiven wat palmbomen te wuiven. Er staan wat lantaarnpalen te bungelen. Het wegdek is glad. En ik kom in 1,5 week tijd weer ās een verkeerslicht tegen. Die me ook meteen staande houd. Maar dat
is het ook wel. Van een geweldig sfeervolle entree is geen sprake.
Ik heb een hotel gereserveerd dat ik gemakkelijk vind en waar ik soepeltjes kan inchecken. Althans het verliep soepeltjes totdat ik mijn kamerdeur wil openen. Dat doet ie niet. Hij wil zich niet
voor mij openstellen. Daar heeft ie vandaag domweg geen zin. Tis nogal een inkennige deur. Een heuse monteur moet er aan te pas komen en die is best even bezig.
Dat is allemaal niet zo erg. U kent mij als een geduldig mens. En dat ben ik ook. Echter ik moet al sinds vanochtend ontzettend nodig poepen.
Ik kan de aandrang tot het daadwerkelijk poepen best lang ophouden. Mijn all time record op dit punt is 3 dagen 2 uur, 17 minuten en 3 seconden. Maar toen moest ik ook ECHT!!!
(Misschien is het wel leuk om als reactie onder dit weblog te delen wat uw eigenste record isā¦.. = misschien een leuk weetjeā¦..en ā¦ā¦ā¦wellicht dat het de onderlinge band met alle overige lezers
wat verder versterktā¦ā¦kijk maar even ā¦..ter geruststelling ā¦ā¦.er zijn geen foute antwoorden mogelijkā¦.u krijgt altijd een sticker van de juf).
Maar goed: wanneer de deur dan eindelijk open gaat en de wc-pot eindelijk in āt zicht komt dan voel ik toch wel ā¦ā¦ Afijn. U heeft een beeld.
Tip: mocht u op regelmatige basis met constipatie van doen hebben. Zet dan een cd van Nick & Simon op. Of, hang een poster van Caroline Tensen in je woonkamer. En ren dan meteen naar de
WC-pot. Echt waar: je loopt vanzelf leeg.
Na een lekker douche ga ik de Rode Zee met een bezoek vereren. Nu zult U denken, nou Gerrit, je bent toch al op reis. Moet je nu ook nog een ticket boeken naar de Rode Zee?! Is dat niet wat erg
decadent?!
Nou lieve lezer: de Rode Zee grenst ondermeer aan Jordaniƫ. En het strand ligt maar 200 meter van mijn hotelletje af. Die kans op een ontmoeting wil ik me niet ontnemen.
De Rode Zee en ik kennen elkaar nog niet. Tis een eerste kennismaking. Een eerste date. Zal wat onwennig zijn. Grote kans dat het niet meteen tongzoenen wordt.
Maar ik denk dat we wel vriendjes worden.
(Eigenlijk heet het hier de Golf van Aqaba, en die stroomt dan weer uit in de Rode Zee, maar ik noem het gewoon de Rode Zee. Vind ik veel stoerder om te zeggen!!)
Gerrit
Aqaba (65 KM)
Gerrit
Rusnie
28 apr. 2022
šÆš“
vanuit Jordaniƫ
Het is lekker vroeg wanneer ik mān spulletjes weer bij elkaar raap en me opmaak voor een lekker lange rit.
Ik weet dat ik vandaag 40 kilometer moet klimmen. En dat ik daarna naar beneden zal zoeven. Dus die dagkilometers moeten haalbaar zijn.
En eerlijk gezegd moet dat ook wel een beetje want er zijn op deze route slechts in beperkte mate slaapvoorzieningen voorhanden. Ik heb in de woestijn 1 onderkomen kunnen vinden, en dat ligt dus op
- op de kop af - 78,5 kilometertjes van waar ik zal beginnen.
Ik volg nog steeds de Kings Highway (no. 35). Zelfs al ben je een expert in de verdwaalkunst. Verdwalen zal hier moeilijk gaan want dār ās maar een grote doorgaande weg. Maar dat klinkt veel
somberder dan het in werkelijkheid is. De weg kronkelt en heuvelt door een adembenemend mooi landschap. Het is heerlijk fietsen!
Dat betekent wel dat er flink geklommen zal moeten worden. Want een landschap dat je naar adem doet happen, dat je de adem beneemt, dat je ohās en ahās doet uitroepen, dat landschap vraagt ook de
nodige inspanningen. āDat zijn communicerende vatenā. (Ik dacht, ik gooi er ās een interessante quote in, krijgt die schrijverij van mij de o zo broodnodige diepgang).
Ik ploeter tegen heuvels en bergen op. Kom door dorpjes die bezig zijn om de slaap uit hunnie ogen te wrijven. Ondertussen moet ik goed wakker zijn want er kan hier maarzo een kameel de weg
oversteken.
Ik begreep ooit van iemand die in Saudie Arabiƫ had gewerkt dat kamelen - in het verkeer - doodsoorzaak nummero 1 zijn in dat land. Dat zit zo. Wanneer een auto - met serieuze snelheid - tegen de
benen van een kameel aanrijdt, dan valt die kameel met zijn lichaam door de voorruit, en dien ten gevolge verpletterd hij bestuurder en bijrijder. Echt waar!!
Ik weet dat U - lieve lezer - er helegaar nie op zit te wachten. Maar ik heb twee tips voor u, mocht u ooit in een kamelen land gaan reizen:
Tip 1: ga op de achterbank zitten
Tip 2: neem een fiets, zonder voorruit
Zijn tips. Doe er uw voordeel mee.
Van tijd tot tijd moet ik in de remmen knijpen. Niet vanwege kamelen die naar de andere kant van de weg willen. Maar geiten en hunnie honden en begeleiders.
De weg heuvelt. Het landschap heeft desolate trekjes. Er is maar weinig verkeer. Af en toe passeert er wat. Twee jonge (ik denk Nederlandse vrouwen) die in een huurauto rijden en mij zien fietsen,
minderen vaart. Ze vragen of ik OK ben, of ik water genoeg heb en of ik een energiereep wil. Ik ontken alles. We groeten, glimlachen en zwaaien. Ze rijden door.
Wat ongelofelijk lief!
Na 42 kilometer klimmen (i.p.v. de vooraf bedachte 30ā¦.) begin ik de benen te voelen. Ik ben sterk. Ik klim goed. Maar het energielevel begint iets te dalen. Ik spreek met mezelf af dat ik die
volgende heuvel nog neem. En dat ik op de top ervan mijn witte kleffe broodjes ga besmeren met chocopasta. En die daar ās lekker ga oppeuzelen. Flinke kerel die me daarvan afhoudt. Die moet van
goede huize komen.
Boven gekomen zie ik een gebouwtje staan. Zet koers naar het bouwwerk. Treed er binnen. Ze blijken bereid om - ondanks de Ramadan - een lunch voor me te
bereiden. De broodjes en chocopasta houd ik tegoed voor later.
Met een goed gevulde maag trek ik verder.
Ik daal nog een stukje en dat komt het moment van afscheid nemen. Ik ben er niet goed in, dat afscheid nemen. Zeker niet als het onverwachts is.
En dat is het nu een beetje. Maar de Kings Highway komt hier tot een eind. Ik sla rechtsaf. De 15 op.
De 15 is de Dessert Highway. De King is dus qua naam getransformeerd in Dessert. Echter niet alleen in naam.
Er veranderen drie dingen:
Nummero uno: Het landschap verandert van het ene op het andere in een woestijn (de naam Dessert Highway lijkt dan ook vrij goed gekozenā¦ā¦).
Nummero two: De weg is poepie druk (vrachtautoās en toeristenbussen doen een wedstrijdje wie het eerst een Hollandsche fietser van de sokken kan
rijdenā¦).
Nummero Trie: Het wegdek verkeert in belabberde staat.
O ja, er is nog een vierde ding dat niet onderbelicht mag blijven: ik ga flink en langdurig dalen (dat is fietsen zonder te hoeven trappenā¦.).
Als er nu nog iemand zegt dat ik niet veranderingsbereid benā¦ā¦..
Het desolate, lege, nietsige bevalt me. Vooral in combinatie met de hoge temperaturen. Ik geniet. Heb genoeg eten en drinken aan boord. Voel me goed.
En dan zijn we nu aangekomen op een punt van dit verhaal waar ik graag uw gewaardeerde en inlevende- en voelende aandacht vraag.
Het is 16.30 uur (ben om 8.00 uur begonnen) wanneer ik aankom nabij het plaatsje Al-Quwayrah. Daar heb ik een onderkomen geboekt in een soort kamp. Dat
kamp ligt in de woestijn. En de weg er naar toe staat niet aangeven op Maps.
Ik denk dat de Google-chauffeur heeft gedacht toen ie met zān loserige camera-autootje voor die zandbak stond: daar begin ik mooi niet aan. Bangerik!
Kan zijn dat ie als kind een traumaatje had van het in de zandbak spelen. Zou kunnen. Dat als ie dan weer een zandtaartje had gebakken, en ie er de tanden inzette, het ding niet te vreten bleek.
Zelfs niet nadat ie er aardbeienconfiture op smeerde. Of er een klodder spuitbus slagroom opspoot. En het toen nog niet smaakte.
Of dat ie aan de kust een mooie toren aan het bouwen was, en toen het ding bijna af was (hij moest nog 1 vormpjeā¦..), dat toen de golven de bijna affe toren aan snot spoelden. Weg toren. Al het
werk voor niets.
Kan allemaal. Maar hoe dan ook. MAPS laat geen weg zien en brengt me niet tot bij het kamp. En contact leggen met de eigenaar lukt niet. En om nu maar zo de woestijn in te karren zonder navigatie
en richting ideeā¦ā¦.
Mmā¦..het +veertig graden. Ik heb er 78,5 kilometer opzitten. De woestijnwind waait me om de oren. Mij kiezen knarsen van het woestijnzand (zand schuurt de maag maar tochā¦..). De fietsketting
schuurt de tandwielen. Het zand vindt zijn weg tussen mijn eczeem-achtige kalknagel tenen, druk verkeer raast langs me heen. Kortom: het is wel een beetje mooi geweest.
Maar wat te doen?! Er zijn geen andere overnachting opties voorhanden
Na wat heen en weer gefiets (4 km heen, 4 km terug, gebel, gsms, 2 km heen, 2 km terug) komt de eigenaar van het kamp dan toch opdagen.
En nu begint het echte verhaal.
De man toont zich een hork. Een onbehouwen, onbeschofte en echt onvriendelijk schepsel des Heeren. Waarvan ik heel graag aan dezelfde lieve heer zou willen vragen met welk maandagochtendhumeur deze
man aan de Wereld is toevertrouwd. En als onze Lieve Heer almachtig is, als ie dat echt is, had ie dan niet even - toen dit misbaksel zich aandiende - kunnen regelen dat ie de afslag naar de HEL
had kunnen nemen. Daar kom ik ām vermoedelijk en naar alle waarschijnlijkheid later wel weer tegen, maar nu nog niet.
Had van mij gemogen. Die afslag.
De ontvangst is ehā¦ā¦ronduit bars en onvriendelijk. Hij met zān auto vooruit. Ik op me fiets achter hem aan. Door het mulle woestijnzand. Na 4,5 kilometer zandploegen komen we aan in het kamp.
Een welkom is er niet bij. Hij gaat op een matras liggen. Ik laad mān fiets af.
Er blijken nog 5 andere mensen in het kamp te verblijven. Die zeggen dat ze uit Israƫl komen. Maar ik hoor en zie dat het Russen zijn. Ik verdenk ze ervan dat ze daar niet voor willen uitkomen. Zou
iets met de oorlog te maken kunnen hebbenā¦.
Waar ben ik in Gods Heeren naam terecht gekomen?!
Het wordt een surrealistisch gebeuren. Waarvan ik niet precies weet in welke film ik terecht gekomen ben. Is het zoān komedie waarvan je na 5 minuten het lachen reeds vergaat? Is het een horrorfilm
waarvan je de helft niet ziet omdat je met je ogen dicht zit te kijken? Of is het best wel ingewikkelde detective die je wel afkijkt, en waarvan je vriendin dan zegt: ādie was goed he?!ā. En dat
jij zegt:āJa heel goedā, maar dat je er geen bal van begrepen heb (heb ik heel vaakā¦ ja lach maar ā¦heb āt zelf maar ās).
Het is aan de lieve Anja (zijn vriendin of vrouw) - van Siberische afkomst - te danken dat er nog wat warmte en liefde het kamp binnenstroomt. Ze neemt me mee naar een uitzichtplek waar we de
zonsondergang in de woestijn van Wadi Rum kunnen aanschouwen.
Nadat we terugkeren naar het kamp begint de terreur weer. De man schreeuwt. Is ongelofelijk luidruchtig in zān hele doen en laten. En is ehā¦ā¦laat ik het zo zeggenā¦ā¦.nogal AANWEZIG en BAZIG. Bemoeit
zich overal mee. Voert bevelen uit. En wil invloed uitoefenen op alles.
Des sā avonds wil ik nog wat lezen als hij mij beveelt om mijn hoofdlampje uit te doenā¦ā¦.. Ondertussen tonen de IsraĆ«lische Russen niet bepaald hunnie meest sociale kant.
Weet U. Ik heb een vrij lang elastiek. Ook in de woestijn. Maar na meer dan 80 kilometer fietsen in 40 graden C is de Wiegert Ketelapperkoek wel een keer op. Laat ik āt zo samenvatten: er hoeft op
mijn eerstvolgende verjaardag geen extra gebakje besteld te worden voor deze woestijnknakker.
U heeft een beeld lieve lezer.
Ik ga naar bed. Waar mān voeten en enkels - als waren het buitenboord voet-enkels door de bedspijlen - een flink eind naar buiten steken. Ik luister nog even naar Radio 1, naar het live
wedstrijdverslag van Feyenoord (waanzinnig dat dat kan zo in de woestijn).
En hoop dat ik deze surrealistische situatie snel om kan zetten in iets van slaap.
Gerrit
Dobbelsteenhoofd
26 apr. 2022
šÆš“
vanuit Jordaniƫ
Het is aan Jean Luc Bruckardt te danken dat ik hier nu rondloop. Eerlijk is eerlijk! Ik zou graag zeggen dat ik er iets van een rol in heb gehad. Dat ik een stukje van de verantwoordelijkheid op me
had genomen. Dat er ook naar mij gewezen zou kunnen worden. Maar niets van dit alles: alle eer aan onze Jean.
Eeuwen geleden bouwden de Nabateeers een koninkrijk wat verborgen lag in de bergen. Ze creƫerden een koninkrijk ver van de bewoonde Wereld.
Voordat ze begonnen met bouwen gingen ze eerst - met een Audi uit het zoveelste jaar voor de Jezus Christus-serie - naar de plaatselijke Gamma. Kan ook de Praxis of de Hornbach geweest zijn. Daar wil ik vanaf zijn. Maar het zal wel een bouwmarktje geweest zijn waar ze gebruik konden maken van hunnie met veel moeite bemachtigde voordeelpasje. Want ze waren - net als U lieve lezer - nogal op de centen, die Nabeteeers.
Hoe dan ook. Ze kochten daar de hele voorraad hamers en beitels op. Graaiden de schappen leeg. Er stond nog iemand anders die ook een beiteltje nodig had (i.v.m de verbouwing van een toilet) maar
die piste mooi naast de pot.
Ze storten het hele hamer en beitel-zaakie in het winkelwagentje (paste allemaal maar net) en togen naar de kassa. Was nog een heel gedoe om daar te geraken, want een van de zwenkwieltjes deed zān
zwenkwerk niet naar behoren.
Ik weet niet of je dat wel ās hebt gehad in de eigenste supermarkt. Zoān haperend zwenkwieltje. Tis dan net of je slaapdronken met je karretje de kassa probeert te bereiken. Wat uiteindelijk wel
lukt maar niet zonder dat je een toren blikjes ā mandarijnen op sapā en een krat Winterwortelen hebt omgekukeld. Net nadat je de weekaanbieding āFantaSpriteā (2 voor de prijs van 5!) maar
ternauwernood hebt weten te omzeilen.
Maar goed ze bereikten de kassa. Hielden de voordeelpas voor de scanner. En rekenden af met hunnie mobiele telefoon. Ja, ze waren hun tijd ver vooruit die Nabateeers.
Vervolgens keerden ze met een karrevrachten aan hamers en beitels huiswaarts. En niet geheel zonder enthousiasme gingen ze aan de slag. Stukje voor stukje veranderden rotsen in gebouwen, tempels,
graftombes enzovoort. Het werk kende weinig variatie en arbotechnisch was het niet helemaal verantwoord, maar āwhat the hamer-beitel-fuckā .
Ze dachten toen nog dat het werkje een paar weken zou duren. Maar dat was een foutje in vooraf bedachte planning. Het duurde ietsje langer. Ze moeten er honderden jaren over gedaan hebbenā¦ā¦..
Het resultaat was een unieke in rotsen uitgehouwen stad die verborgen lag in de bergen.
Mooi zou je denken. Kind kan de was doen. Zo klaar als een klontje. De appel valt niet rot van de boom. āWhatās the problem Gerritā?
Nou lieve lezer. Er is helemaal geen probleem. Alleen ā¦ā¦ā¦..buiten de Nabateeers, wist niemand van het bestaan van deze uit steen gehouwen stad af.
Totdat in 1812 een zekere Jean Luc Bruckardt (een Zwitser) een ommetje ging maken. Had denk ik niet veel te doen of zo. Had niet veel om handen. Verveelde zich. Of was het neuspeuteren of aan zān
kont krabben zat. Of hij was aan de verliezende hand bij het mens-erger-je-nieten. Je weet het niet. Echter ik denk het laatste.
Misschien gooide hij de dobbelstenen - uit frustratie - van zich af en maakte ie een bergwandeling. Even afkoelen. Even het dobbelstenen-hoofd leegmaken. Hij nam dit keer een ander paadje. Sloeg linksaf, waar ie normaal naar rechts ging. Hij stuitte bij die gelegenheid op een verborgen stad: Petra.
Tot op de dag van vandaag discussiƫren wetenschappers over de functie van Petra. Was het een heilige stad waar de belangrijkste bewoners werden begraven? Of was het een welvarend handelscentrum? Feit is in ieder geval dat de Nabateeers de natuurlijke ravijnen en kloven gebruiken om hunnie tempels, triomfbogen, graftombes, kanalen, tunnels en huizen te feestelijk te versieren.
In 1985 trad de stad toe tot de Unesco Wereld Erfgoedlijst. En in 2007 werd de stad verkozen tot een van de zeven wereldwonderen.
De herontdekking van de stad vormde de basis voor de trekpleister van formaat voor reizigers van over de hele Wereld. Je kunt gemakkelijk twee dagen ronddwalen in het gebied.
De herontdekking van de stad vormde de basis voor de trekpleister van formaat voor reizigers van over de hele Wereld. Je kunt gemakkelijk twee dagen ronddwalen in het gebied.
Om U - zeer gewaardeerde lieve lezer - een beeld te geven: vanaf de ingang is het ruim 3,5 uur wandelen tot het einde van het park. Daar ligt een uit rotsen gehouwen Monastry. Om die te bereiken
moet je duizend rotsige traptreden bedwingenā¦ā¦
Laat ik het zo zeggen: het kloppende hart van Biddinghuizen mag er ook zijn. Zeker en vast! Echter, de stad Petra is zonder enige twijfel het allermooiste culturele erfgoed dat mijn ogen ooit aanschouwd hebben!!
Ik ga - inshallah - dan ook iets doen wat ik nog nooit gedaan heb. En dat is terugkeren naar een land waar ik eerder geweest ben. Doe ik nooit, want de Wereld is te mooi en te groot om steeds naar hetzelfde plekje te gaan. Maar hier wil ik nog een keer naar terug. Met Joan.
Omdat U nogal lui aangelegd bent heb ik mij voor U opgeofferd. Ik heb dit exclusief en alleen voor U gedaan. Maar onthoud, alleen en speciaal voor u, lieve lezer. Voor niemand anders. Zodat U vanuit een fijne, comfortabele en - laten we eerlijk zijn - ook wel wat luie stoel, de oude stad Petra met een bezoek kunt vereren.
Hierkomtderestvandegeslecteerdefotoās:
Gerrit
NachtMosterdGeit
25 apr. 2022
šÆš“
vanuit Jordaniƫ
Lieve lezer,
U kent mij als een vredelievend mens. Echter de eerste daad die ik deze dag verricht heb is er toch een met een ietwat moorddadig karakter.
Ik wens deze geit - in vriendelijke bewoordingen (dat dan wel) - een langzame maar toch duidelijke ademnood-dood heb toe. En dat heeft ie verdient. Hij heeft me de hele nacht wakker gehouden met
zān kop-gestoot tegen mijn deur. Maar ik breng mij moordplannen niet in praktijk. Ik was er met Cluedo ook niet zo goed in. En daarbij: ik heb geen idee hoe ik een geit met mijn plastic bestek aan
zān eind breng. Maar ik zou het wel willenā¦ā¦
Ik pak ik mān spulletjes bij elkaar.
Ondanks de kleine nachtoogjes zet ik koers naar Wadi Musa. Vandaag staat me een heuse woenstijnrit te wachten. De eerste 20 kilometer zal ik dalen.
De daarop volgende 35 zal ik me weer transformeren tot een heuse klimgeit. Ik zal stijgen 1250 naar ruim 1600 meter hoogte. Het goede nieuws is dat dat stijgen vrij geleidelijk gaat, ik de wind in
de rug heb, energie als een paard heb en de geest volledig vrij van sombere geit-gedachten is.
De afgelopen twee dagen heb ik in Dana doorgebracht. Het kleine daldorpje vormt de ideale uitvalsbasis voor fijne wandelingen. Daarvan heb ik er 1 gedaan. Hierbij enkele sfeerimpressies:
Het dalen gaat geleidelijk en soepeltjes. Ik houd erg van het desolate landschap waar ik doorheen trek. Het ālege nietsā bevalt me wel. Het weinige verkeer dat op deze weg rijd ook. Maar zo heel af
en toe passeert een busje of een auto. Ik waan met alleen in dit maanlandschap. Het enige dat dat beeld verstoort zijn een aantal windmolens.
Begroeiing is er bijna niet. Er staan wat Pinussen schuin van zich af te leunen. Het is niet moeilijk het raden uit welke richting de wind doorgaans waait. Vandaag is een uitzondering op de regel.
Vandaag heb ik de wind in de rug.
Rond het middaguur stop ik bij een winkeltje om mijn voorraden aan te vullen. Ik koop 2 bananen, 2 flessen water, twee bakjes yoghurt, een zakje nootjes en krijg een zakje dadels cadeau.
In Jordaniƫ krijg je continue iets te proeven of cadeau. Wat een fantastische gastvrijheid valt me ten deel deze reis.
Ik zoek een afgelegen plekje (het is immers nog steeds Ramadan) en knaag de bananen en yoghurt weg. De maag is weer gevuld. Ik trek verder.
Wat stratenmakers timmeren aan de weg. Een meisje oefent alvast om net als mij - van tijd tot tijd - met fiets en al door de Wereld te trekken. En een slager ontdoet drie kippen van hunnie verenpak
nadat ie me vakkundig heeft gedemonstreerd hoe ie ze een kopje kleiner maakt en mij de tip geeft om dat de volgende keer ook met de geit te doen die me vannacht zo uit de slaap heeft gehouden.
Hij deelt me mede: āis een moordenaars-tip, doe er je voordeel meeā.
Fijn zoān tip, maar ik heb ām dār nog wel even fijntjes op gewezen dat het wel wat mosterd na de geitenmaaltijd is, die tip van āmā¦ā¦.
De temperaturen lopen vandaag flink op. Maar dat deert me geenszins. Integendeel. āHoe heter het weer, hoe zachter de teerā. Voel me bij (extreem) hoge temperaturen als een vis in het douchewater.
Ik voel me sterk en het klimmen gaat heel geleidelijk. De laatste kilometers stort ik met fiets en al zelfs naar beneden. En omdat het zo steil naar beneden loopt, dat bijremmen niet meer gaat,
loop ik hele stukken afdaling naar beneden.
Rond 15 uur check ik in bij het Petra Sky Hotel in. Maar niet nadat ik even flink heb moeten zoeken. Het hotel was bijkans onvindbaar.
Dit hotel in Wadi Musa moet de uitvalsbasis worden voor een tweedaags bezoek aan aan 1 van de zeven wereldwonderen en Unesco Wereld Erfgoed: de oude stad: Petra.
Daarover bericht ik u morgen.
Gerrit
DanaZout
22 apr. 2022
šÆš“
vanuit Jordaniƫ
Ik kan er kort over zijn. De rit - van maar 40 kilometer - naar Dana heeft me volledig uitgeput.
Stijgingspercentages van soms 16 procent maakten dat ik mijn fiets vaker liep te duwen dan me lief was. En als duwen niet meer ging, dan ging ik er maar aan trekken. Zo met mān rechterhand achter
het zadel en dan maar proberen het vehikel een paar meter verder te trekken. Dan weer uithijgen. Dan weer duwen. Dan weer uithijgen. Dan weer trekken. Dan weerā¦ā¦affin, U heeft een beeld. Over de
laatste 4 kilometer - tot de afdaling - heb ik anderhalf uur gedaan. Ik was kapot.
Over dat allerlaatste stukje afdaling heb ik ruim een uur gedaan.
Tegen vieren wankel ik het daldorpje Dana- uitvalsbasis van veel langeafstandwandelingen - binnen. Ik ben tot op mijn fietsveters versleten. Elke vorm van humor heeft mijn geest verlaten. Elke
spoortje van energie is uit mijn lijf getrokken. Ik vraag me oprecht af hoe leuk dat fietsreizen eigenlijk nu wel is. Ik moet aan een collega denken die van tijd tot tijd naar zoān all-inclusive
vakantie-oord gaat. DAT WIL IK NU OOOOOOOOKKKKKK!!!!!
Een niet al te beste kamer staat (na veel overleg en gedoe) op me te wachten. De douche geeft geen water. Het bed loopt schuin af. Elektriciteitsrekening zal niet betaald zijn, want er komen geen
Volts uit he stopcontact. De deur klemt en kan niet op slot.
Ik ontdoe mijn pakezel van alle bagage. Ontdoe me van mijn zout-uitgeslagen-kleiding. Ga op het bed liggen. En moet moeite doen - vanwege de schuinte - om er op te blijven liggen. Ik voel me
potdomme net een acrobaat. Maar dan wel een heel vermoeide acrobaat!
Dat lieve lezer, Dat moet het voor vandaag maar even zijn.
Gerrit
Dana, 40 km
Smeeeeeren
21 apr. 2022
šÆš“
vanuit Jordaniƫ
Ik had me eerlijk gezegd verzoend met het feit dat ik vandaag geen onderdak zou vinden. Nou ja, onderdak in de vorm van een huis met een dak, hotel of groentewinkel in elk geval. En bereid me
geestelijk en materieel voor op een nachtje in mijn Hubba Hubba tent.
Ja lieve lezers. Lach maar. Mijn Hubba Hubba tent ja!! Is een fantastisch ding.
Na een goede nachtrust ontbijt ik in dit tweekamer-capaciteit-hotelletje met een Italiaans stel. Het Italiaans-Engels accent van de vrouwelijke kant van de twee, doet me glimlachen. Heerlijk! Kan
ik dagen naar luisteren.
Ik doe het vandaag - qua vertrektijdstip - een ietsje rustiger in vergelijking met voorgaande dagen. De praktijk leert dat ik op een dag zoān 8 fietsuren maak. En dat betekent dat ik regelmatig al
om 14.30 uur op plaats van bestemming ben. Dat is me vandaag ietsje te vroeg. Mijn tent in de brandende zon opzetten en me dan vermaken tot zonsondergang is wel een heel eind om te overbruggen.
Dus bestijg ikom 9 uurmijn karretje. De zon is door zān ATV-dagen heen en doet zijn zonnige werk met een felheid die zān weerga niet kent. Temperaturen lopen snel op tot boven de dertig graden. Ik
knijp de tube zonnebrandcreme bijkans leeg, smeer me in en begin naar vakantie te ruiken.
Ik doe inkopen. Maak de bank wat geld afhandig (dat zal ze leren!). En kom van tijd tot tijd door dorpjes waar veel bedrijvigheid en drukte heerst. Veel gedoe met garages, geslijp aan ijzer,
gesmeer met olie. Ik moet goed wakker zijn op dit soort drukke plekken. Want het verkeer in Jordaniƫ gedraagt zich niet altijd als een heer.
Na een kilometer of vijftien sta ik plots voor een desolaat uitziend landschap. Geweldig! Het blijkt een Wadi te zijn. Een wadi is een dal, een vallei. Het is een langgerekte laagte, een verdieping
in het landschap. Er kronkelen wegen door het landschap. Die ga ik zo bedwingen.
Het is allemaal van een adembenemende schoonheid.
Ik rol via een 8 kilometer lange afdaling redelijk geleidelijk van 1200 meter naar 400 meter. Daar passeer ik - op het laagste punt - een checkpoint. En voel de klimbui al hangen. Ik zal weer naar
1200 meter hoogte moeten klimmen.
Het is warm. Zinderend warm. Misschien is hier het predicaat āHEETā meer passend.
Ik drink veel. Ik moet veel drinken. Zo af en toe kauw ik een door met suiker en vet bij elkaar gehouden notenreep weg. Zoān reep waarvan je je afvraagt waarom het Ć¼berhaupt een verpakking heeft.
Het spulletje blijft toch wel aan elkaar plakken.
Zoān reep waarvan uw eigenste diĆ«tist zegt dat zoān ding er op het eerste gezicht best gezond uit ziet, maar dat u die - mits u niet tonnetje rond wilt worden - toch maar beter links kunt laten
liggen.
Maar ik vind ze heerlijk, ze vullen goed, goed fietsvoer.
Ik smeer me nog ās in. Met zonnebrandcreme (dat u niet denkt dat ik die energiereep tot snot en vloeibare vorm knijp en me daar dan mee meān hele lichaam mee in ga smeren, ik ben gekke Gerritje
nietā¦pfffā¦..wat denkt U wel nietā¦.).
Alhoewelā¦ā¦
Ik moet bekennen ā¦. wel met iets van schaamrood op de kakenā¦ā¦..ik doe het wel ās. Dat insmeren. Jah ā¦wel in het geniep natuurlijk. Weet eigenlijk niemand. Best lekker. Heerlijk zelfs. Zo lekker die
gesmolten caramel of kokos zo onder de oksels. Tussen de tenen. Op de hoofdhuid. Werkt ook goed tegen een dubbele onderkin en klotsende bovenarmen (is een tip speciaal voor de dames onder U). Ik
gebruik vaak Mars of Nuts. Maar een Twix werkt ook prima hoor.
Mocht je het na het lezen van voorgaande het ā smerenā ook wel ās willen proberen. Begin dan met een Bounty. Bij voorkeur in de zomer. Dat gaat het gemakkelijkst. Dat smeert het gemakkelijkst uit.
Mocht dat je bevalen pak dan een Mars. En voor de gevorderden onder U: probeer ook ās een Snicker of M&Mās. Laat wel harde stukjes achter, houd daar rekening mee. En mensen in je omgeving
kunnen er wellicht wat vreemd op reagerenā¦..
Zijn tips, doe er uw voordeel mee.
Door ervaring wijs geworden weet ik dat ik voldoende eten en drinken aan boord moet hebben. De komende uren zullen er geen voorzieningen onderweg zijn. Is er weinig verkeer. En ben ik op mezelf
aangewezen.
Vele uren ben ik bezig met deze 12 kilometer lange klim. Die me - plezierig genoeg - goed afgaat. Het is zwaar. Echter, Ik voel me klim-sterker dan gisteren.
Ik passeer een bedoeĆÆenen kamp. En geef de kids aldaar wat onderricht in welke onderdelen mijn fiets zoal bevat. Tis een beetje gedwongen die educatieve onderbreking, want ze gaan aan mān fiets
hangen en boos worden werkt contra.
Ziet er ook gek uit, een man van middelbare leeftijd die een beetje boos achter kinderen loopt te rennen. Met een stok loopt te zwaaien. En stenen staat te gooien. In Ethiopiƫ een keer gedaan en
mezelf beloofd (tijdens het rennen al) dat NOOOOOOOOIT meer te doen.
Geef ze ās ongelijk. Die kids, Er is natuurlijk niets leuker dan een Hollandsche man van net iets voorbij de middelbare leeftijd met zonder hoofdhaar een beetje aan zān fiets lopen te trekken en te
sleuren.
Daarom pak ik mijn telefoon, open de translate app. En daardoor weet ik nu hoe hunnie juf heet, waar ze naar school gaan en gaan ze de groeten aan de juf doen van āDjerritā aus Holland die ook wel
zou willen dat er op bepaalde plekken van zijn lichaam meer haar zou willen groeienā¦ā¦.
Ik maak nog een dansje midden op straat, laat de nieuwste hit van Nick en Simon horen en hoop daarmee het groepje kids zoveel angst aan te jagen dat ze ām smeren. Dat lukt niet.
Echter ik heb meer bang-maak-ijzers in het vuur.
Ik toon een foto van Caroline Tensen, u weet wel: die overjarige turbotrut die ECHT die er als een meisje van 23 jaar uit wil zien en niets kan. Die dus! En laat de naam ā Sywertā een keertje
vallen. Maar na een aanvankelijk afgrijzen raken ze aan die aanblik en naam toch ook weer (te) snel gewend.
Tenslotte probeer mijn nieuwe fiets-hang vriendjes te verleiden om te poseren voor een groepsfoto. Daar zien ze vrij beslist vanaf. En ik dus ook.
Het fietsklimmen gaat door. Ergens in de namiddag kom ik boven. Mijn metertje tikt de 1200 meter weer aan. Ik kijk achterom en zie een gapend gat. āWat een geweldig indrukwekkende en desolate rit
was dit zegā¦ā¦!ā
Ik zoek een achteraf plekje (waar niemand me ziet, i.v.m. Ramadan) en kauw vier witte kleffe broodjes met chocopasta weg. En ja Roel (je vroeg ernaar): ook drinken moet in het geniep. Dat kan je
niet zomaar in het openbaar doen.
Ik wil nog 14 kilometer doorfietsen en wil daar een plekje voor mijn tent gaan zoeken. Ik pak nog even mijn telefoon met Jordanese SIM-kaart en speur de digitale de omgeving af. Verdikke. Zie ik op
een kilometer of 8 toch een hotel???
āWie gokt is niet goed wijs, wie niet gokt wint nooit een prijsā. Onder dat mom verleg ik mijn koers een ietsje en ga kijken of ze een vermoeide Hollandsche fietster onderdak in iets van een kribbe
kunnen bieden. Een eventuele os of ezel neem ik op de koop toe. Ben op mijn werk wel wat gewend qua collegaāsā¦ā¦
Via een pas geasfalteerde - teerzwarte brede straat met gele lijnen - word ik naar het hotel geleid. Zou er een plekje zijn?
Nou wel zeker. En graag zelfs. Het hotel is groot. Het personeelsbestand ook. Het aantal kamers is niet te tellen. Maar het aantal gasten wel. Op 1 hand zelfs. Wat zeg ik: op 1 vinger.
Heerlijk. Hier gaat het vannacht wel lukken.
Uw nederige dienaar in moeilijke tijden.
Gerrit
Al Ayes
60 km.
KnalPang
20 apr. 2022
šÆš“
vanuit Jordaniƫ
Ik voel me een beetje als een voetballer die in de eerste minuut van de wedstrijd een overtreding begaat en daarvoor een gele kaart krijgt. Die moet de rest van de wedstrijd toch een beetje op zān
tellen passen. Want bij een tweede gele kaart ligt ie eruit. Dan zou het over zijn met de wedstrijdpret.
Lieve kijkbuiskindertejes. Gisteren ben ik vertrokken. Uit Amman. Hoofdstad van Jordaniƫ. Jazeker, daar is de reis begonnen. Jordaniƫ is het land dat ik de komende 3,5 week een poepje zal laten
ruiken en fiets-onveilig zal maken.
Nu zal het met die onveiligheid wel meevallen. Jordaniƫ is het meest stabiele en veilige land in het Midden Oosten. De omringende landen kennen zo elk hunnie problemen. Neem bijvoorbeeld Syriƫ.
Daar is een puinzooi gecreƫerd door ene meneertje Assat. In Irak gaat het ook niet helemaal ok. En bij de Westelijke Jordaanoever (waar ik - terwijl ik dit zit te typen - maar 50 kilometer van
verwijderd ben) zijn de Israƫliƫrs en de Palestijnen al jaren bezig om landje-pik te doen en willen maar geen vriendjes worden.
Nee dan JordaniĆ«. Tuurlijk. Er ontploft wel ās een bommetje. Maar dat is alweer heel wat jaren geleden. Enne, vanwege de spanningen kun je In het grensgebied van SyriĆ« en Irak beter niet komen.
Want ja, je weet maar nooit. En er wil zo hier en daar nog wel ās een stoeptegel scheef liggen, waarover je zou kunnen struikelen en dien ten gevolge lelijk zou kunnen bezeren. En een gang naar de
EHBO noodzakelijk zou kunnen worden (iets met jodium, iets met pleisters). Maar dan heb je het ook wel gehad.
De eerste 20 kilometers verlopen vlak. Ik krijg te maken met een straffe wind. Tot zover niets aan het handje zou je zeggen. Maar kheb ām tegen. Recht op mān snoet. Ik passeer een geitenhouder die
zān geiten in het gareel probeert te houden. In Madaba sla ik links af, de Kings Highway op. Wegnummer 35. Die weg ga ik de komende 300 kilometer volgen.
Bij een kippenverkoop stalletje houd ik stil. Ik zie hele vracht aan kukeleku-kuikentjes die ik zo in mijn achtertas zou willen meenemen. In mijn achtertas, ja! Mijn voortassen zitten namelijk
knettervol. Als ik ze daar nog bij in zou moeten proppen dan zou dat voorwaar een bloedbad worden. En zou JordaniĆ« in 1 klap van zān fijne vredige imago afgeholpen zijn.
Maar goed: zelfs in mijn geval wint de wijsheid het van verlangen. Ik laat de kukulukukuikentjes maar achter, maar niet zonder dat ik hier nogmaals wil benadrukken dat dit een stevige concessie
mijnerzijds is. Een hele stevige!!
Kukuluku!!!
Na 55 kilometer fietsen kom ik in Dibhan. In Dibhan is niets. Nou ja, niets. Er is van alles. Een scheefgezakte vuilniscontainer. Een dubbelbaans rijweg. Met geel zwarte betonbanden. Maar dan heb
je het ook wel aardig gehad.
In het geval je vreselijk verliefd bent, en je liefje een keer naar een ver en romantisch oord zou willen meenemen: ik zou Dibhan niet snel kiezen. Tenzij het een liefje voor dār bij is. Waar je
snel van af wilt. Dan maakt het niet uit. In dat geval zou ik het juist doen. Is een tip: doe er uw voordeel mee.
Ik vind onderdak bij de plaatselijk groentenman. Ik mag in zijn winkel, achter de toonbank slapen. Juist als ik mān hele spulletje heb uitgepakt en mijn slaapplek in gereedheid heb gebracht,
verteld de eigenaar dat ie een betere plek voor me heeft: bij hem thuis.
Wat een gastvrijheid.
En zo eet ik een heerlijk maaltje. Slaap ik op een heus matras. En wordt mij des morgens een heerlijk ontbijtje voorgeschoteld.
Dat ontbijtje, die maagbodem, die ga ik hard nodig hebben.
Het is Ramadan. Tussen zonsopgang (7.00 uur) en zonsondergang (19.07 uur) mag hier niets gegeten en gedronken worden. Alle restaurants zijn dicht. En ik moet maar zien hoe ik aan mijn eten en
drinken kom. Gelukkig zijn er wat winkeltjes en supermarkten open. Maar dan ontstaat het volgende issue. Waar eet en drink ik de gekochte waar op?! Dat moet een beetje stiekem. In het openbaar mag
dit absoluut niet.
Ik heb er deze reis een extra uitdaging bij, zoveel is duidelijk.
Op woensdagochtend stap ik op. En mag ik meteen 4 kilometer klimmen. En daarna sta ik voor een geweldige afdaling. Die gaat van circa 700 meter naar een dam - in het dal - naar 200 meter. Maar tot
zover het goede nieuwe lieve vrienden. Daarnahaaaaaaā¦ā¦ā¦..ga ie van 200 meter naar 1100 meter. Recht omhoog!
Ok, eerst de afdaling. U zou kunnen denken: lekker knallen naar beneden Gerrit. Grote halen, snel thuis. Tja, lieve lezer. Op zichzelf een logische gedachte. en ik weet dat uw gedachten doorgaans
wat oppervlakkig van aard zijn. Maar ehā¦ zo gaat het niet In zān werk.
Het dalingspercentage is van dien aard dat ik heel behoedzaam naar beneden moet koersen. Teveel snelheid zou er toe kunnen leiden dat ik weliswaar heel snel beneden ben. Maar misschien niet
helemaal op de plaats van bestemming terecht kom die ik vooraf in gedachten had. En misschien ook niet als Gerrit zoals U ām kentā¦ā¦
Om de snelheid te matigen moet ik veel remmen. En bij regelmatig remmen worden de velgen warm. Zeg maar: heet. En nu zou U kunnen denken: krijg de vinketiefus-tering Gerrit. Wat loop je toch
moeilijk te doen man. Wat maakt dat nou uit.
Nou lieve lezer, zodra de hitte de binnenband bereikt, zegt ie knalpang. En dan heb ik een klapband. Buiten dat het levensgevaarlijk is om in een afdaling een klapband te krijgen (= me op al mijn
reizen al 2 keer overkomenā¦..) heb ik nog maar 1 reservebinnenband over voor de hele reis. Nou ja, vandaar dat ik regelmatig afstap en de velgen laat afkoelen. Dalen is dus niet altijd een plezier.
Over het stijgen van daarna wil ik het nu niet hebben. Ik verdring dat. Negen kilometer omhoog stoepen en schuren. Haarspeldbocht na haarspeldbocht na haarspeldbocht. En leek geen einde aan te
komen. Ik was kapot. Geen droge vezel meer aan mān lijf.
Maar ehā¦ā¦om de koude meteen uit de lucht te halen. Ik heb het gehaald. Maar niet zonder de nodige energie te verspillen. De 35 kilometers die ik daarna moet fietsen gaan zwaar. De benen zijn verzuurd. Ik heb behoefte aan een voedzame maaltijd. Maar in plaats daarvan verorber ik 5 bananen en een pak koekjes (op een verlaten plekje).
Zeer (echt) vermoeid kom ik in Kerak aan. En vind er een hotelletje. Met een ligbed. En een douche.
In Karak ligt het kasteel van ā¦ā¦.Karak. Ja, zou gek zijn als daar het kasteel van Biddinghuizen zou liggenā¦.(ik vind dit overigens een behoorlijk gekke wending in het verhaal).
Ik wandel naar het kasteel, bekijk het geheel met belangstelling enneā¦ā¦laat ik het zo zeggen ā¦ā¦ā¦de reisgids belooft meer dan het kasteel waar kan maken. De uitzichten vergoeden veel van de lichte
teleurstelling die ik mij ten deel laat vallen.
Ik wandel terug naar het hotel en moet wachten tot 19.07 uur. Vanaf dat tijdstip kan mijn vermoeide maag op iets van vulling rekenen.
Tot slot wens ik u een heel fijne Hubble Bubble-dag toe.
Gerrit
Maandag 18 april 2022
Amman (voorbereidingsdag)
Dinsdag 19 april 2022
Dibhan, 56 km
Woensdag 20 april 2022
Kerak, 55 km
