GijsTeun
04 sep. 2022
š±š°
vanuit Sri Lanka
āNummer 5 is voor 1 persoonā.
Ja, dat begrijpen we, maar daarom willen we ook twee porties. Dat zou genoeg moeten zijn voor twee personen. āDus u wil vijf porties, nummer twee?ā. Nee, we willen graag twee porties nummer vijf.
āMaar, nummer vijf is voor 1 persoonā. Dat begrijpen we: maar daarom willen we ook graag twee porties, nummer 5. āMaar nummer 5 is voor 1 persoonā¦ā¦ā¦..ā.
Deze fietsdag was er 1 van het vreemdste soort.
Ten eerste verliep ie ronduit regenachtig.
Sri Lanka is fantastisch groen en je waant je van tijd tot tijd in een bananenbomen-palm-kokosnoten-jungle. Je verwacht dat elk moment Tarzan en Jane voorbij komen zweven aan zoān dik gevlochten
koetouw (hoe kwamen ze daar trouwens aan dat touw? En wie heeft ze dat vlechten geleerd? Hebben Tarzan en Jane zich destijds ingeschreven voor een online cursusje koe-touw-vlechten? Bij de LOI
misschien???).
Dat groene, dat tropische, dat kleurrijke, dat jungle-achtige betekent ook dat er naast warmte van tijd tot tijd wat hemelvocht bij moet om die groene Wereld een beetje op kleur te houden.
Enneā¦..dat hemelvocht ā¦ā¦..dat valt vandaag in ruime hoeveelheden naar beneden. Op onze kokosnoot-hoofden.
We ontmoetten gisteren een vrouw die we aanvankelijk met een glimlach begroeten. Wanneer je zelf lacht, wordt die glimlach met een Sri Lankaanse gulle glimlach beantwoord. Zo ook door deze
vrouw.
Het glimlachen vergaat ons wanneer ze ons verteld (en laat zien) dat haar echtgenoot is overleden. Vier dagen geleden. In Sri Lanka is het gebruikelijk dat je een foto van je overleden geliefde op
een soort spandoek print en daarbij de geboortedagen en dag van overlijden bekend maakt. Dit spandoek bevestig je dan aan je tuinhek, opdat iedereen kan zien welke verdriet je heeft getroffen en
dat je in rouw bent.
We weten ons aanvankelijk maar moeilijk een houding te geven. Proberen wat troostrijke woorden aan deze vrouw mee te geven. Maar wat zeg je?!. Vier dagen geleden nog maarā¦ā¦. We wensen haar alle
sterkte en vervolgen onze weg.
De route van vandaag loopt wat door de bebouwing die kleeft aan de hoofdstad van Sri Lanka: Colombo. Een stad die ruim 600.000 inwoners herbergt. De bebouwing strekt zich een behoorlijk eind van
Colombo uit. En daar fietsen we vandaag door. Misschien niet het meeste fraaie, maar dat is een bewuste keuze. We willen eventuele politieke gemotiveerde onlusten in de hoofdstad Columbo vermijden
en maken daarom een ietwat omtrekkende beweging.
O ja, even ruimte voor een medisch rubriek-hoekje.
Tja, ik zou nog even - thuis - een klusje doen zo vlak voor de vakantie. Nog even het grind aanharken. Tuurlijk. Geen probleem. Even wat steentjes van plaats doen veranderen. Hark uit de schuur
gehaald. En harken maar. Geen probleem. Nou ja, toch wel iets van een probleem. Ik ging dus door mān rug. Daās nooit fijn. Maar helemaal niet zo vlak voor een fietsreis.
Deze reis is mede mogelijk gemaakt door Gijs. Gijs is fysiotherapeut. En heeft mijn rug - in de dagen voor deze reis - intensief behandeld. En dat heeft ie zo goed gedaan dat ik hier nu in Sri
Lanka kan rondfietsen. Dank je wel Gijs!
En laten we Teun niet vergeten, Joansā redder in nood bij knieproblemen en zweepslagen, een paar weken voor vertrek. Fysiotherapeut Teun krijgt bij deze ook een heel welgemeend dankjewel!
Tot zover de rubriek āfysieke ongemakkenā en hoe die op te lossen zo vlak voor onze fietsreis.
De regen valt zo hard. En zo veel. Dat we er vandaag na 36 kilometer de brui aan geven. Er is geen droge vezel meer aan onze lijven te ontdekken.
We boeken een onderkomen en zetten koers naar deze plek. Daar - helemaal doorweekt - in de buurt aangekomen, blijkt het onderkomen onvindbaar. Na veel gedoe, gevraag, gewacht en hulp van uiterst
behulpzame locals, lukt het ons om in contact te komen met de eigenaar.
Hij leidt ons naar zijn onderkomen. Maar ehā¦..dat blijkt al een hele tijd niet verhuurd te zijn. Alles is vies, niets is in orde en weinig is voorbereid op onze komst. Er ligt een heel groot kapmes
(?!) op een nog onopgemaakt bed. Bierflessen overal. Een douche waar de spinnenwebben hangenā¦ā¦ā¦ Hier hebben we niet zoān zin in. Na kort overleg besluiten we af te zien van deze reservering.
We zoeken en vinden op 4 kilometer afstand een hotel. Dat ziet er beter uit. Veel beter. Eigenlijk is het teveel luxe. Maar ok.
Bij dit hotel staan een mannetje of zes ons buiten op te wachten. Ze helpen met het sjouwen van onze tassen, willen onze fietsen parkeren, of de rode loper uitgerold moet worden, of we zin hebben
in blokjes jonge kaas, met een schijfje augurk, een zilveruitje on top en dat het hele zaakie doorspiest wordt met zoān houten prikkertje met zoān lullig papieren Sri Lankaans vlaggetje erop. En o
ja: of we iets van Champagne willen. Niets is teveel.
Maar eigenlijk willen we maar 1 ding. Iets droogs. We ontdoen ons van onze doorweekte fietskleding, springen onder een douche. Enā¦ā¦.moeten voor 17 uur vandaag een ontbijtje regelen voor de volgende
dag.
En dat werd dus een hele show van onbegrip, verwarring en onduidelijkheden.
Er wordt door het personeel nog twee keer navraag gedaan of onze bestelling nu echt wel kloptā¦ā¦..
Welnu, dat gaan we morgenochtend zien.
Morgen zetten we koers naar de kust.
De kust waaraan de Tsunami in 2004 (2e kerstdag) zijn alles vernietigende werk heeft verricht. Waar (langs de gehele kustlijn) in Sri Lanka, 30.000 mensen de dood hebben gevonden. Maar het is ook
de kust waar het mooi moet zijn om fijn te fietsen.
Hopelijk zijn de boeddhistische weergoden onze morgen wat beter gezind.
Gerrit
Dagafstand: 36 km.
Gladjanus
02 sep. 2022
š±š°
vanuit Sri Lanka
āMaar er gaan ook dingen goed, lieve lezerā.
U heeft het vast nog niet gehoord.
Ik wel.
Nick & Simon stoppen ermee. Die hangen hunnie muzikale samenwerking in de wilgen. Stoppen als duo. Werd tijd. De hoogste tijd. Komt geen dag te vroeg.
Dat ze stoppen lijkt mij persoonlijk een ferme stap voorwaarts in het bevorderen van Wereldvrede.
Kijk dat die aalgladde Volendamse Gladjanussen met hunnie muziek de nodige europegeltjes naar binnen hebben weten te hengelen: geef ze ās ongelijk. Tuurlijk. Als ik zoān zoetgevooisde stem had, had
ik dat ook gedaan. Beetje voor een paar duizend randdebielen - met een aansteker in hunnie klauwen - op een marktplein staan te play backen. Lekker financieel binnenlopen. KZou ā t ook gedaan
hebben. De ziggo dome een paar keer uitverkopen en daarmee je pensioen veilig stellen. Je zou wel gek zijn omdat niet te doen. Je muziek vereeuwigen, op een cdātje laten persen of in een mp drietje
lopen douwen en daar dan grof geld voor vragen. Groot gelijk. Wat T-shirtjes laten drukken met de kweilballen koppen erop, en daarmee je puberdochter dār geld uit de zakken kloppen. Ik snap dat
wel.
Maar dat U - tot voor kort zeer gewaardeerde lezer- dat U die rotzooi koopt. Dat U op dat marktplein staat mee te brallen. Dat U uw kinderen toestaat met zoān T-shirt rond te lopen. Dat Uā¦ā¦ā¦.Daar
kan ik me maar moeilijk in verplaatsen. Dat valt mij eerlijk gezegd ook flink van U tegen. Want daarmee houd je die Wanstaltige Volendamse Markreel-met-graten-sound toch maar mooi in stand.
Uw schuld. Allemaal.
Dat ze stoppen is fijn. Heel fijn. Echter, het is nu wel tijd voor de volgende stap: Ik stel voor dat we een fijnmazig visnet over Nederland gooien. En alle muzikale uitspattingen (cdās, videoās,
langspeelplaten. Mp drietjes )van deze ideale schoonzonen met dat visnet bij elkaar trekken. We laten āt gewoon in een fuik lopen. En dat we al die spullen verzamelen en op een marktplein naar
keuze op 1 grote berg gooien. En dat we dan het hele zaakie ritueel slachten. Of in de brand steken. Of er net zo lang met zān allen op gaan stampen dat er niets van over blijft. Het maakt mij niet
uit. Als alles maar in palingrook opgaat.
Boze stemmen beweren, er wordt gefluisterd, het gerucht gaat ā¦ā¦.dat ze solo verdergaan.
Gadverdamme.
Ik stel voor dat we daar een stokje voor steken. Dat we drempels op gaan werpen. Dat we protest aantekenen. Dat we dit tegengaan. Voorkomen is beter dan genezen.
Een heel klein beetje geweld is wat mij betreft toegestaan. Ik ken nog wel een paar boeren met tractoren, wat balen stro, en aanstekers. En heb op zolder nog wel een paar vlaggen liggen die nog
niet op de kop hangen.
Ik start āDe Nick en Simon Against Forceā.
(Hoorde en zag - bij Jinek - dat 1 van de gladjanussen zei dat ie - na al die jaren samen - wel ās wilde ontdekken wie ie was zonder Nick en Simon. Wat een stomme ontdekkingstocht. Wat een
belachelijke vraag, wat een tijdverspilling. Ik heb het antwoord wel. ā Zonder Nick en Simon ben je Nick. Of Simonā . Ik houd ze niet uit elkaarā¦ā¦.
Lieve lezer.
Neem bijvoorbeeld de driehoek: Delhi, Indische Oceaan enneā¦.. pak ām beet āRaamsdonkveerā. Ergens in DIE driehoek verblijven Joan en ik op dit moment.
Ach U weet wel. Dat groen tropische Bounty-achtige eiland net ten zuiden van India gelegen. Met zoān 22 miljoen inwoners. Dat eiland dat zo hard getroffen is door de Tsunami in 2004. Het land had
plots 30.000 inwoners minderā¦ā¦
Het land dat recent zo hard getroffen is door corona. Toeristen bleven (en blijven) weg. En de grote afhankelijkheid van deze toeristen kwam het land duur te staan.
Wat ook duur is, dat zijn de leningen die het land in de afgelopen jaren heeft afgesloten. Leningen voor slechte investeringen. Die hun geld niet opbrachten. En die dus ook niet terugbetaald konden
worden.
En dat raakt de bevolking. Vandaar de recente onrust (van nog maar enkele weken geleden). Politieke spanningen, inflatie, grote tekorten aan primaire levensbehoeften die maakten dat de bevolking in
opstand kwam. De president werd het land uitgedreven, mensen bezetten het paleis en lagen in zān bed en zwommen in zān zwembad. Een voor dit land ongekende en heuse massale opstand gedreven door
wanhoop.
Joan en ik zijn in Sri Lanka.
Onze fietsen wilden mee. Ze stonden erop. Ze waren niet op andere gedachten te brengen. En mede daarom zijn we gedwongen om een maandje te gaan fietsen.
Niet erg. Helemaal niet zelfs.
We vinden het erg interessant om in dit tijdsgewricht (juist nu) in dit land rond te reizen op onze karretjes. Om te kijken en te horen hoe het dagelijkse leven van een Srilankaan eruit ziet. Wat de mensen drijft, beweegt en hoe ze zich staande weten te houden.
We vinden het erg interessant om in dit tijdsgewricht (juist nu) in dit land rond te reizen op onze karretjes. Om te kijken en te horen hoe het dagelijkse leven van een Srilankaan eruit ziet. Wat de mensen drijft, beweegt en hoe ze zich staande weten te houden.
We houden U vanzelfsprekend met veel liefde en plezier op de hoogte van onze belevenissen.
Tenslotte: gris ergens een aansteker vandaan, loop naar je eigenste marktplein, ga precies in het midden staan, negeer (eventuele) vragende blikken en zing maar mee:
Pak nu maar mān haaaaaaand, stel niet teveel vraaaaaaagenā¦ā¦ Je kunt niet als enige de Wereld dragen. Pak nou maar mān hand. Laat mij de weg wijzen.
(Nick en Simon | album: vandaag | 2007)
Gerrit & Joan
Orde op zaken
09 mei 2022
šÆš“
vanuit Jordaniƫ
Dat je van die beloftes op je marketing-ontbijt-bordje gepresenteerd krijgt die te mooi zijn om waar te zijn.
Ik zal U 1 voorbeeld geven.
Neem Ryanair. Die beloven dat ze DE vliegmasjien maatschappij zijn met de Lowes fares. Mijn Engels is niet zo best, maar volgens mij zeggen ze en beloven ze hiermee dat al hunnie
vliegmasjiens het laagste vliegen van alle vliegmasjiens. Dat ze zo laag mogelijk over de grond scherend je naar je bestemming brengen.
Aha. Met mijn niet geringe vliegangst vind ik dat een heel fijne belofte. Ben ik hartstikke hunnie laagvlieg-doelgroep.
Mocht zoān gevleugeld gevaarte er plots geen zin meer in hebben en onverhoopt uit de lucht vallen, dan valt ie tenminste niet heel hoog uit de lucht en heb ik nog een overlevingskansje. Zou voor
mij een doorslaggevende reden zijn om nog ās een vliegreisje bij hunnie te boeken.
Maar het valt me elke keer weer op - als ik bij hun een ticket boek - dat zij zich niet aan hunnie marketingbelofte houden. Ook hunnie vliegmasjien stijgen naar grote hoogten. En loopt het me weer
dun door de broekā¦ā¦..
Lieve lezer.
Mijn fietsreis is ten einde.
Een reis die 3,5 week geleden begon en die me voerde me over de Kings Highway, door prachtige valleien.
En daarna naar het prachtig gelegen Dana. Vervolgens trok ik verder naar een van de zeven wereldwonderen: de stad Petra.
Via de Desert Highway - de woestijn - liep de route naar Aqaba. De meest zuidelijk gelegen stad van Jordaniƫ.
En vandaar - via de grotendeels verlaten - Jordan Valley Highway ging ik al drijvend naar de Dode Zee.
En via Madaba weer terug naar Amman, de heftig drukke hoofdstad van Jordanie.
Het was een machtig mooi en ook inspannend reisje. Door de vele hoogteverschillen (lees: bergen) niet altijd even gemakkelijk fietsbaar. De Ramadan maakte het niet altijd even gemakkelijk om eten
en drinken te vinden.
Temperaturen liepen gaandeweg de dag flink op. Voor mij was dat geen enkel probleem. Reizen door Jordaniƫ is een waar feest!
Ik weet niet precies welk marketingbureau op de Jordaniƫrs is losgelaten. Welke vrouw of man de marketingcursussen hier verzorgd heeft. Maar die heeft heel goed werk verricht.
De Jordaniƫrs beloven niet alleen gastvrijheid. Ze tonen het ook. Overal waar je komt wordt WELCOME IN JORDAN geheten. En waar je ook bent of overnacht hoor je klinken: THIS PLACE IS
YOUR SECOND HOME.
Zou een wat slijmerige en loze belofte kunnen zijn, ware het niet dat ze het daadwerkelijk waar maken. Gastvrijheid staat hier op nummero uno.
Als je nog nooit geweest bent en de fotoās en verhalen spreken je aan: huur een auto voor 1,5 week. Neem je (eventuele) tiener-kinderen mee (ze zijn hier gek op kinderen en er zijn hier veel
activiteiten waar kids blij van worden) en cross wat door het land. Het is echt fantastisch!!
Tot zover mijn commerciƫle bijdrage (waar ik overigens - van het Jordaanse ministerie van Toerisme - vrij vorstelijk voor betaald krijg).
Over vorstelijk betalen gesproken.
Ik hoop woensdagnacht weer voet aan Schiphol-wal te zetten. En zal bij het krieken van de dag daar de boel meteen even op orde brengen.
Tja. Er gingen de afgelopen weken - ik kan ook niet even het land verlaten - een paar dingetjes niet helemaal goed op onze Hollandse luchthaven. Het liep niet helemaal lekker. Iets met
annuleringen. Iets met wachtrijen. iets met afhandelingen van bagage. Het zal u niet ontgaan zijn.
Ik heb al een meeting staan met de Chief Executive Officer van Schiphol: Dick Benschop. Ik noem ām Dikkie Dik. Hij mag meneer tegen me zeggen.
Ik wil Dikkie Dik even spreken over zijn volgende uitspraak:
āDat Schiphol geconfronteerd werd met onverwacht veel passagiers en dat mede daardoor de problemen ontstaan zouden zijnā.
Ik val met name over het woord passagiers!
Kijk. Als het nu om een onverwachte hoeveelheid pinguĆÆns ging. Die kwamen aanwaggelen. En een beetje aan de bagageband beginnen te knagen. Of een roedel Zebraās. Die een beetje zwart-witte strepen
lopen te trekken op de landingsbanen waardoor de piloten in de war raken. Of dat er geheel onverwacht een school goudvissen voorbij komt zwemmen in de vertrekhal. Tja, dan zou ik er nog een beetje
begrip voor op kunnen brengen.
Maar PASSAGIERS. Nota bene! āDat is potverdriejandubbeltjes het enige waar Dikkie Dik zorg voor dient te dragenā.
Het is toch een beetje als een verkeersregelaar die zegt dat ie er geen rekening mee had gehouden dat er ook nog verkeer zou zijn. Of een handelaar in bananen die zich er over verbaasd dat die
dingen geel en krom zijn. Of ā¦ā¦ā¦..
Iets met in goede banen leiden. Iets met dat iedereen tijdig zān vlucht kan halen en niet 2,5 jaar van tevoren op het vliegveld aanwezig moet zijn. Iets met dat koffertjes op de juiste plaats van
bestemming komen. Dat is wat Dikie Dick moet doen. Het enige!!
Dat is zān Core Buisenis. Daar wordt ie vorstelijk - naar mijn mening veeeeeeeel te veeeeeel- voor betaald. U mag weten: onze Dikkie Dik incasseert 503.000 euro. PER JAAR!! Dat is exclusief
bonussen voor goed of slecht presenteren. Dat maakt volgens mij geen ruk uit.
Dat zal ik ām allemaal even fijntjes onder de aandacht brengen. De meeting zal niet lang duren (en mocht ie zān leven daarna niet snel beteren dan stuur ik Caroline Tensen & Lieke van Lexmond
op ām afā¦.DAT ZAL āM LEREN!!).
Ik ben dankbaar dat ik dit reisje kon maken lieve lezer. Ja, dankbaar.
Tja, er zijn momenteel net iets teveel mensen in mijn directe omgeving - waaronder een handvol collegaās - door ziekte getroffen. Geen vervelende neusverkoudheid. Geen schraperige rauwe keel. Geen
irritant griepje. Geen ingegroeide teennagel. Maar ernstig.
Als ik weer ās zwoeg- en klimwerk aan het verrichten was dwaalden mijn gedachten onwillekeurig - van tijd tot tijd - naar elk van hen af. Dacht aan hun en hoop(te) dat het hen goed gaat.
Degene die ik deze reis zeer heb gemist is mijn (en Joanās) vriend Harrie.
Harrie reisde zelf graag en veel. Las altijd trouw mee op dit weblog. āDan reisde ie ook meeā. Harrie was altijd goed voor een snedige of humoristische opmerking op dit weblog. Harrie las tussen de
regels door. Bekeek fotoās net ff anders. Had net een andere kijk op dingen. Altijd goed voor een gekke invalshoek. Dat las je in zijn - altijd net weer anders dan anders originele - reacties
terug.
Las.
Harrie overleed enkele weken voor deze reis aanving. Plots.
En dat zet veel van de dagelijkse beslommeringen en gedoe in perspectief lieve lezer. Dat relativeert enorm. En mede daarom wil ik U vooral heel veel gezondheid toewensen.
Ook wil ik u heel erg bedanken voor het meelezen. Het reageren. Dat was erg fijn. Op die manier reisde ik niet geheel en al alleen.
Tot slot een reiswaarschuwing. In september van dit jaar staat - bij leven en welzijn - een nieuw fietsreisje op het program. Joan en ik zijn voornemens om naar Sā¦ā¦ā¦aā¦ā¦ā¦.te.gaan.
Verdorie het typlint is opā¦ā¦.
(Enne ā¦ā¦Roel: zeg niet dat ik je niet tijdig geĆÆnformeerd hebā¦.en voor mijn vriend Walter hoop ik dat ie wat minder alcoholische versnaperingen tot zich zal nemenā¦..ā¦..getuige zijn tekstuele
uitspattingen op dit weblogā¦ā¦ā¦.).
Tot snel.
Gerrit
Dagafstand: 40 km
Onvermoeibaar
08 mei 2022
šÆš“
vanuit Jordaniƫ
U trouwe en onvermoeibare verslaggever is gisteren aangekomen in Amman. Niet in gewicht. Maar gewoon met zān fietsje.
.
Nou ja, gewoon?!
De hoofdstad van JordaniĆ« binnenfietsen viel helegaar nog niet mee. Dertig kilometer voor het centrum begon de drukte al. En vormden zich al files waar ik me met mān fiets tussendoor moest wurmen.
Maar geen probleem. Ik doe dat met liefde voor U. En alleen voor U. U weet dat.
Amman is gebouwd op zeven heuvels. Laat dit even rustig tot u doordringen. Heuvels!!! Zeven!!!!! De hoogteverschillen in deze stad zijn enorm.
Echter, het is mij gelukt om enkele fotoās te maken teneinde U te kunnen plezieren met een fijn fotoverslag.
Kunt u rustig vanuit uw luie stoel/hangmat/zitzak/loungebank genieten van al het moois hier. Ondertussen zal ik tijgerbalsem aan mijn kuitspieren toevertrouwen. Een tube of vijf!
Hierkomendefotosās:
Mozes Kriebel
06 mei 2022
šÆš“
vanuit Jordaniƫ
Ik hoop voor Mozes dat ie in een best wel fijne conditie verkeerde. Hij was tenslotte al 120 jaar oud. Want het is geen kattenpis. Die berg bedwingen.
Maar goed. Onze Mozes was wel wat gewend. Had tenslotte zijn volk veertig jaar lang door de woestijn geleid. En dat ging natuurlijk ook niet zonder slag of stoot. Hij werd ook wel ās geconfronteerd
met gezeik. Tuurlijk!
Er waren vast wel ās onderwerpen waar Mozes zich ook geen raad mee wist.
Als het volk het lopen weer ās moe was, en aan hem vroeg of ze niet met een luxe touringcar verder konden trekken. Of. Wanneer de WIFI weer ās was uitgevallen, er ze geen verbindingen hadden met
het internet. Of als er geklaagd werd over het eten: āaltijd weer die kip met rijst en die verdomde HUMUSā. Hij zal er ook wel ās een punthoofd van hebben gekregen. Muiters vond ie ze soms.
Mozes-kriebel. Zeker en vast!
Dus een berg beklimmen die op 817 meter boven zeeniveau ligt, was waarschijnlijk een peulenschil voor onze Mozes. Daar draaide hij zijn hand niet voor om.
Ik ben vanochtend vroeg op mijn karretje gesprongen.
Mijn reisdoel - op deze rustdag - was de Neboberg. Een berg die aan de rand van de Jordaanvallei ligt en een kilometer of 11 ten zuidwesten van Madaba.
Na aankomst - bij het NEBO MOUNT visitor centre - mocht ik mijn fiets op een veilige plek parkeren. Een kaartje kopen. En de berg bezoeken die Mozes beklom en volgens de Hebreeuwse Bijbel
(Deuteronomium 34:1) op 120 jarige leeftijd, uitkeek over het beloofde land.
Het uitzicht is van een adembenemende schoonheid. Zo wil ik ook wel 120 jaar oud wordenā¦ā¦ Je kunt - als het helder is - Jeruzalem zien liggen.
Er zijn op de berg nog overblijfselen te bekijken van een kerk die er vanaf de 4e eeuw heeft gestaan. Ronduit interessant zijn de bewaard gebleven mozaĆÆekvloeren. Ze zijn pas ontdekt in het begin
van de 20ste eeuw. De Franciscanen hebben opdracht gegeven het hele zaakie te restaureren en open te stellen voor publiek.
De plek is voor christenen en moslims van grote religieuze betekenis.
De heer zei tegen Mozes, toen hij vanaf de Nebo-berg het beloofde land overzag:
ādit is het land waarvan ik aan Abraham, Isaak en Jakob onder ede heb beloofd dat ik het aan hun nakomelingen zou geven. Ik laat het je nu zien, maar erheen oversteken zul je nooitā.
Mozes stierf op 120 jarige leeftijd. Hij zou het beloofde land nooit binnen gaan.
Gerrit
Dagafstand: 22 km (rustdag)
JoZo
04 mei 2022
šÆš“
vanuit Jordaniƫ
De prijzen lopen op tot wel 1200 Jordanese Dinar pegeltjes per nacht.
Voor lager dan voor 200 JD euro vind je hier sowieso geen kamer. Een karig ontbijtbuffet kan er dan (hopelijk) nog net af. Maar dan wel: verplicht Corvee.
Als ik dergelijke prijzen ECHT zou betalen dan zou ik om principiƫle redenen geen oog dicht willen doen. Neeh. Ik zou elk uur, elke minuut, elke seconde, iedereen milliseconde van de nacht willen
meemaken. Dan zou ik alles willen zien. Elke millimeter van mijn hotelkamer. āVoor dat geld?!, doe je je ogen toch niet dichtā!
Ik ben vanochtend - een eindje voor de klok van 7.00 uur - mijn onderkomen voorzichtig uit geslopen. Alle luiken zijn toe. Het is uitgestorven hier. Het lijkt wel een failliete boedel.
Iedereen slaapt nog. Ze gaan tot 2 uur sā nachts door. Beetje keuvelen. Beetje theedrinken. Beetje slap lullen. En ja, dat moet je de volgende ochtend - met katerig uitslapen - bekopen.
De avond ervoor heb ik keurig mijn rekening van 20JD (25 euro) voldaan. Dat U niet denkt dat ik zonder te betalen ā¦ā¦.
De reden dat ik op dit vroege tijdstip de kuierlatten neem is dat de temperatuur gisteren - op mijn rustdag - de 50 graden aantikte. Ik wil daarom de grootste fietskilometerklap in de ochtend geven
voordat de hitte weer zān verzengende werk oppakt.
Vandaag is mijn reisdoel duidelijk en onduidelijk tegelijk.
Ik hoop het laagste punt van de Wereld te bereiken: de Dode Zee. Het grote plan is om er een tijdje in te gaan drijven. En ja, en danā¦ā¦dat staat in de sterren geschreven. Ik heb namelijk nog geen
onderdak kunnen regelen. Alles is bezet nabij de Dode Zee. Of te duur. Veel te duur. Heel erg veel te duur! En bovendien ik heb een hartgrondige hekel aan corveeā¦ā¦
Maar goed. Onderdak vinden, is een zorg voor later.
De eerste 20 kilometer zijn ehā¦ā¦.teleurstellend. Ja, de term āteleurstellendā dekt de lading het beste. Komt het dichtstbij. Mikt de pijl het meest in de roos. Is het meest van toepassing. Is het
beste ā¦ā¦ā¦. Afijn: U heeft een beeld lieve lezer.
Ach weet U. Veel industriegedoe. Gerommel met cement. Olieleidingen en dikke buizen waar allerlei goedjes hun weg door moeten vinden. Vrachtverkeer. In niets lijkt het op de aanloop die ik
verwachtte richting de Dode Zee.
Ik moet mijn weg nog wat vinden in dit geĆÆndustrialiseerde ālandschapā.
De weg heuvelt precies voldoende om het zuur in de benen te laten lopen. Daarbij komt nog dat ik wat lichtjes in mijn hoofd begin te raken. Meestal is dat een gevolg van te weinig water drinken.
Anderhalve liter wegdrinken binnen een half uur lost het probleem veelal wel op. Maar dit keer drink ik dat ālichte hoofd-gevoelāniet geheel en al weg.
Ik val een winkeltje binnen. Maak de eigenaar wat kleffe witte broodjes, vleeswaren en 2 pakjes yoghurt afhandig. Dat zal ām leren! Kauw het met mijn rotte kaken en uitgevallen vullingen weg. En
vervolg mijn weg met een minder licht hoofd.
Het industriƫle gedoe laat ik achter me. Het wordt langzaam aan mooier.
Ik stijg wat in hoogtemeters. Krijg iets van een uitzicht. En potdomme daar istie: de Dode Zee!!
U weet wel. Dat zoute meer van 67 kilometer lengte. 18 kilometer in de breedte. Precies in het midden doorsneden door de grenzen van Israƫl en Jordaniƫ. Met een diepte van 377 meter. (Heb ik deze
keer niet voor U nagemeten dus ik hoop dat u deze feitjes voor kennisgeving van mij wil aannemen, zo niet, dan moet ik toch ff langs de Gamma voor een rolmaatje en ā¦ā¦.).
De Romeinen gaven het plasje water de naam: Dode Zee, vanwege de afwezigheid van vis. De Dode Zee is het laagste punt op aarde. De waterspiegel ligt meer dan 400 meter onder zeeniveau en blijft nog
steeds zakken.
Het zoutgehalte is 33%. Ik vraag me af hoeveel JoZo plastic zoutbusjes je moet legen om dat zoutgehalte te bereiken. Ik weet āt niet, maar wel heeeeeeeel veel. En als het zoutgehalte al niet op
peil zou zijn, dan zou ik voorwaar investeren in het aandeel ā JoZo-zoutā. Want er is een flinke kans dat ze bij de firma JoZo een flinke bestelling plaatsen.
Volgens mij loop je - als aandeelhouder - helemaal binnen en kun je na de jaarlijkse dividend of winstuikering prima een kamer van 1200 JD veroorloven. Wat zeg ik: wel 2. Missschien kun je het hele
hotel wel opkopenā¦ā¦
Hoe dan ook. Ik heb me vandaag voorgenomen om ās lekker op het zouterige water te gaan drijven. Maar eerst moet ik nog even doorkarren. Want zo gemakkelijk gaat dat allemaal niet lieve lezer. Dat
drijven.
Neeh!!!
Dat komt zo. De Kuststrook van de Dode Zee (die overigens prachtig is) loopt langs diepe kliffen. Waar ie dat niet doet zijn nogal wat Resorts gebouwd.
Aha, een Resort!!
Voor wie nog nooit in zoān ding geweest is of er verbleven heeft. Het zijn potsierlijke betonnen opgedirkte blokkendozen die ze zo dicht mogelijk bij de Dode Zee hebben geplaatst. Zo dicht, dat je
op die plekken de Dode Zee niet meer kunt zien. En nog erger: je moet een kamertje boeken bij zoān blokkendoos om Ć¼berhaupt in de Dode Zee te mogen drijven.
āPotdomme, wat een enorme eikelsā. Eerst verpesten ze het uitzicht. Daarna nemen ze ook nog een zakelijke monopoliepositie in, op het drijven in het zoute meer. Tot zover mijn ongezouten mening op
dit punt.
Maar u kent mij, lieve lezer. Ik ben niet zomaar voor 1 zoutvaatje te vangen.
Er moeten twee plekken zijn waar je - weliswaar illegaal en dus gratis - wel toegang hebt tot de Dode Zee. En een van die plekken bereik ik nu.
Ik parkeer mijn fiets. Geef aan de meest betrouwbare souvenirverkoper mijn stuurtas (met geld, paspoort en zo) in bewaring. En loop naar beneden. Enkele tientallen mensen hebben de plek ook
gevonden.
Het opmerkelijke is: niemand drijft. Je zou denken: je bent bij de Dode Zee. Nu gaan we drijven. Maar nee hoor. Er worden allerlei selfies gemaakt door mensen, in poses waarvan ik denk: is onze
mensheid daarmee echt geholpen?! Met zoān selfie. Brengt dat onze samenleving echt een stap verder? Vergroot dit de verbondenheid tussen landen?
Ik twijfel. Het is dan ook precies de reden waarom ik die dingen nooit maak.
Maar dat ik niemand zie drijven maakt me lichtjes onzeker. Zou je hier - op deze illegale plek - niet kunnen of mogen drijven?! Zouden die waarschuwingsborden met doodskoppen er op, echt een
bedoeling hebben? Zou het gevaarlijk zijn?!
Gelukkig zijn er 4 Amerikanen die zich in een zwembroek hullen en de stoute zoutschoenen aantrekken. Ik volg hun voorbeeld.
Net veel later drijf ik op mijn rug. Hierkomtdeonvermijdelijkefoto, maar alleen ā¦..en ECHT ā¦ā¦ALLEEN als U beloofd niet te lachenā¦ā¦ā¦(op Instagram: de lustige reiziger, is een filmpje te zien).
Het is al met al een erg leuke en nogal bijzondere ervaring.
Met veel moeite klim ik uit het zoute meer. Loop naar boven. Installeer mān fiets. En trek verder.
Het is 14.30 uur. Ik moet langzamerhand een plek voor de nacht gaan regelen. Alleen ā¦ā¦er is niets. Althans niet binnen fiets- en financieel bereik.
De weg klimt lelijk. Ik fiets nog 30 kilometer verder. Maar vind niets. De zon begint langzaam te zakken. Het wordt tijd voor iets van een besluit.
Ok. Ik ga een plekje voor mān tent opzetten. Mooi besluit. Goed gedaan Gerrit de doorpakker. Nu nog een fijn plekje vinden. Dat valt voor de drommel niet mee.
Rechts rotsen. Links een diepe klif en meteen aansluitend de Dode Zee. En middenin een asfaltweg met een gele streep die het midden van de weg markeert. Alle drie niet echt lekkere opties om ās
fijn een tent ongezien weg te zetten!
Ik klim nog ietsje verder. Sla bij een van de spaarzame tentjes op de route flessen water en frisdranken in.
Links van me zie ik een met hekken afgezet gebied. In een van de hekken zit een gat. Mmā¦ā¦zal ik ās proberen om ā¦ā¦
Niet veel later zet ik mijn tent - op een klif - slechts vijf meter van de Dode Zee, een mooie eindje van de doorgaande weg vandaan. Hier zal niemand mij spotten. De wind loeit om de tent. Het
zoute zeewater ruist langs mijn hoofd. De zilte zeewind aait mijn oorschelp ā¦ā¦.. (begint potdomme op die rijmelarij van BLĆF te lijken!!).
Ik installeer mān kookgerei. Kook water. Maak een onvolprezen noodlesoepje klaar (hoe kun je voor zo weinig eurocentjes, zoveel culinair geluk bewerkstelligen, hulde aan de fabrikant van de
noodlesoepjes).
Daarna bereid ik een Globetrotter (gedroogde maaltijd). Eenvoudig klaar te maken. Zeer voedzaam. En goed binnen te houwe.
Ik heb te weinig gedronken vandaag.
Ik sla een blikje sprite en vier blikjes cola achterover. Binnen een tijdsbestek van 20 minuten.
Zittend op een rotsblok mijmer ik wat, overdenk het leven, voel dankbaarheid, staar naar de ondergaande zon. In de richting van Israƫl. Dat niet ver weg is van hier.
En realiseer me dat dit een van de mooiste kampeerplekken ooit is.
Gerrit
Dagafstand: 75 kilometer
110 of Broekrok (ik kon deze keer niet kiezen)
02 mei 2022
šÆš“
vanuit Jordaniƫ
Het is ruim voor 7 uur des Ochtends als ik lauwe slappe friet, gefrituurde balletjes, een blauw gekookt ei, koude groentesoep, vijf - ik herhaal vijf - stroopwafels en een door de zon kromgetrokken
dubbele TWIX wegspoel met drie pakjes pislauw sinaasappelsap en wat water.
Ja lieve lezer. Ik zie U toch ietwat verlekkerd kijken. Ook wel met iets van een jaloerse blik. Zoān vorstelijk ontbijtje heeft u vast niet gehad. Mijn vader zou zeggen: āde Koningin heeft niet
lekkerder gegetenā.
Maar een fatsoenlijk fietsbodempie moet wel gelegd worden. Temeer omdat de fietsdag van vandaag voorzieningen beloofd met het aantal: NUL, ZERO, NIENTE, KNOTS! Kortom, op deze woenstijnweg is mij
beloofd dat ik mijn voorraden niet zal kunnen aanvullen. Vandaar het leggen van een flinke bodem.
Ik ben de eigenaar van dit restaurant geweldig dankbaar. Dat hij me een plekje voor de nacht bood. Dat ie me gisteravond te eten gaf. En dat ik het ontbijtje van vanochtend naar binnen mocht
werken.
Voor ik vertrek maken het personeel en passanten een selfie met mij erop. Ik poseer met veel plezier!
Het is friswarm als ik de ketting weer op spanning breng en de rubberen Robbieās weer het ronddraai-werk laat verrichten.
Ahā¦daar zijn mijn vrienden vrachtwagenchauffeurs weer. Ze rijden op en neer. We beginnen met elkaar vergroeid te raken en groeten elkaar steeds hartelijk als ze passeren. Ik door keihard te
toeteren of met het knipperen van de lichten. Zij door te zwaaien en een duim op te steken. En dat alles omdat ze me zo fijn ruim passeren.
Het landschap vertoont gelijkenissen met dat van gisteren. Het kenmerkt zich door zand. Veel zand. Een enkel boompje. Wijdse uitzichten. En dan is er dan weer licht dalende, en dan weer licht
stijgende weg. Vlak is een relatief begrip in Jordaniƫ.
Na 30 kilometer is er een tankstation van Jo Petrol. Ik heb iets van geluk. Het blijft een geliefde tussenstop te zijn voor toeristenbussen die naar de Dode Zee reizen. Ahaā¦toeristen ā¦.bussenā¦ā¦.dan
zijn er ook voorzieningen, zoals een toilet. Thee. En misschien is er wel een broodje te scoren.
En wel zeker. Een half uur later zit ik - met een gevulde maag - op de fiets en kan ik mijn weg vervolgen. Maar niet nadat ik ruimschoots met ik-weet-wel-niet-hoeveel-toeristen op de foto ben
gegaan. Allemaal om een foto van de MAD CYCLING BOLD DUTCHMEN op hunnie FACEBOOK-pagina te plaatsen.
Ik verwacht vanaf morgen een enorme koersval van het aandeel FACEBOOK!. Mocht je die aandelen hebben: ālozen die dingen!!!!! En wel nu!!!!!!!ā
Er moet me - ff tussendoor - wel even iets van het hart lieve lezer.
Tijdens deze stop in voornoemd benzinestation viel er een groep Nederlanders binnen. Pensioengerechtigd. Geld zat. Zakelijk helemaal afgetankt. Kan niet anders, getuige de overmatige aanwezigheid van gidsen, begeleiders en een iets te luxe airco-touringcar. Geheel verzorgde reis tot aan het brengen van een kopje koffie en thee toe.
Even in algemene zin: als je in het wonderschone Jordanie bent en je komt tijdens zoān tussenstop niet verder dan de hele tijd te lopen ouwehoeren over je zakelijke successen (en maar tegen
elkaar opbieden), dan mogen ze je van mij afvoeren naar het abbotoir. Tis toch Suikerfeest hier. Hebben ze nog wat aan je.
Voor de dames heb ik ook een boodschap. Dat je ouder wordt, kan je niks je aan doen. Dat er wat rimpeltjes zo hier en daar bijkomen. Mij zul je niet horen. Dat je bovenarmen wat beginnen te
klotsen, So Be IT. Maar doe godverdomme geen broekpak aan waar alle erotiek volledig en voorgoed is uitgetrokken. Echt waar: het leek wel afgesproken werk.
U begrijpt - ik ben de kinderachtigste niet - ik ben op tafel geklommen en heb dit de groep in een - ik mag wel zeggen - best fraaie speech eventjes medegedeeld. En heb er ook nog even een
kleidingadviesje tegenaan gegooid.
Ik kan u zeggen lieve lezer: de sfeer is nog nooit zo optimaal geweest!
Flikker op man!!
Het blijft een kaal en leeg landschap waar ik doorheen trek. Met zo hier en daar wat lage begroeiing. Je zou het saai kunnen bestempelen. Ik geniet ervan. Vind het mooi. Rustgevend. Overzichtelijk.
Passerende autoās toeteren. Mensen zwaaien. Een enkeling stopt en vraagt waarom ik dit ik hemelsnaam aan het doen ben. Of ik niet beter voor door de ziektekostenverzekering - nu het nog kan-
therapie had kunnen kiezen. Of dat ik mijn mentale problemen niet beter in een all-inclusieve resort op een rijtje had kunnen zetten. Zo met de beentjes hangend over de rand van het zwembad. Zo net
met de kalknageltjes bungelend in het water. Met in de linkerhand een Sangria, in de rechterhand eenā¦ā¦ā¦ā¦.
Ik moet er niet aan denken, lieve lezer.
Het is een eindje voorbij het middaguur. Ik heb er zeventig kilometer opzitten en hoor mezelf zeggen: tijd voor rust en iets van een plan Pleijtertje. Fijn bedacht. Mooi gezegd. Maar waar dan? Er
is geen spoortje schaduw. Temperatuur is opgelopen tot 44,8 graden C.
In de verte zie ik een gebouwtje. Fiets er naar toe. En verdomd, ik heb geluk. Het blijkt een winkeltje te zijn. Ik koop er twee yoghurtjes. En een best wel coole sprite. En werk die naar binnen.
De eigenaar spreekt goed Engels. En weet dat ik de komende 40 kilometer geen voorzieningen en onderdak hoef te verwachten. āJe moet doorrijden naar Ghawr As Safi, daar zal je wat vindenā, zo
bezweert ie me.
Ik zeg ām dat ik de benen aardig begin te voelen. Gisteren 90 km, vandaag al 70. Nog veertig erbij vandaag brengt de teller op 110 fietskilometers vandaag. Ik twijfel.
Hij trekt me over de spreekwoordelijke streep door te zeggen dat de weg naar beneden loopt. Je zit nu op -139. Het loopt naar -400.
Dat wist ik. Ik ga naar het laagste punt op aarde. De Dode Zee. Maar nog twijfel ik.
Mān tent opzetten in de woestijn is op zichzelf geen probleem. Ik heb alles aan boord om avond, nacht en ochtend door te komen. Douchen sla ik wel een keer over (mijn all time record ā niet douchenā staat op achtereenvolgende 7 dagen, dat was in Pakistan). Lieve lezer: ik kan U zeggen, na drie dagen maakt het niet meer uit. De eerste drie dagen voel je je smerig. Plakkerig. Vies. Ergens rond drie dagen zit een schanierpunt, daarna maakt het niet meer uitā¦..
Mān tent opzetten in de woestijn is op zichzelf geen probleem. Ik heb alles aan boord om avond, nacht en ochtend door te komen. Douchen sla ik wel een keer over (mijn all time record ā niet douchenā staat op achtereenvolgende 7 dagen, dat was in Pakistan). Lieve lezer: ik kan U zeggen, na drie dagen maakt het niet meer uit. De eerste drie dagen voel je je smerig. Plakkerig. Vies. Ergens rond drie dagen zit een schanierpunt, daarna maakt het niet meer uitā¦..
Echter ik maak me wat zorgen over hoe de tijd door te brengen dat de zon nog staat te branden. En geen erbarmen zal hebben met deze Hollandsche fietster. Er is namelijk gaan strookje schaduw te
vinden, waar ik mijn HUBBA HUBBA neer kan zetten. Ik vrees dat ik de tent uitkook.
āNeem ās een gok Gerrit, doe ās verantwoord gekā. Ok, ik knoop er nog 40 bij aan. En stap op.
Maar van naar beneden lopen van de weg is vooralsnog geen sprake. Het loopt op. Ik heb wind tegen. En iets van spijt, iets van haren. Iets van hoofd, sijpelt langzaam doch gestaag mijn geest en
lichaam binnen.
In dit soort gevallen hanteer ik de volgende fietswerkwijze. Ik hak de veertig kilometer die ik nog moet afleggen in vier stukjes van 10. Hup. De eerste tien. Daarna een korte (drink)pauze. Hup. De
tweede tien. Weer een pauze. Enzovoort.
Het wordt stilaan groener. Er is meer begroeiing. En er wordt akkerbouw bedreven. Er worden paprikaās verbouwd. Luzerne. Mais.
Ook het aantal voorzieningen nemen toe. Een enkel winkeltje dient zich aan. Ik sla meteen in. En trek een blikje Sprite open dat ik in een schrikachtig recordtempo naar binnen werkā¦ā¦..
Ik ben in totaal - vandaag - vijf keer staande gehouden door de militairen die de grens bewaken. Het ligt hier allemaal supergevoelig. Ben ook minder dan vijf kilometer van de Israƫlische grens
verwijderd. Om de zoveel kilometer staat er een bemande en bewapende uitkijktoren in het woestijnzand. Daar staat dan een militaire knakker de hele dag op de uitkijk (heb ik maar geen fotoās van
gemaaktā¦..) met uitzicht op de grens en de Westelijke Jordaan Oever.
Controle voorbeeldje 1: ik stond even stil om wat te drinken. Direct kwam er een jeep (met mitrailleur op het dak) kwam met gierende banden aanrijden. Ik werd dringend (niet vriendelijk) verzocht
om op te stappen. Drinken doe je maar in je vrije tijd.
Nog een voorbeeld. Ik kreeg twee controles te verwerken binnen 7 minuten. De ene jeep was nog niet weg, of een andere kwam. Ze willen weten wat ik hier doe, waar ik naar toe ga. En willen mijn
paspoort zien. Daar maken ze een foto van. En die gaan ze checken in hunnie office. Mocht blijken dat er iets niet ok is dan weten ze me te vindenā¦..
En ja hoor. Daar is controle nummero zes aanstaande. Ook die proeve van bekwaamheid doorsta ik met verve. Ik mag door.
Vermoeid, maar toch nog vrij fit rijd ik tegen 16.30 uur het plaatsje Ghawr As Safi binnen.
Daar heb ik via onze ācorona-steun-boeventuigā (beter bekend onder de naam: BOOKING.COM) een kamertje geboekt bij Safi Kitchen.
Hier zal ik twee nachtjes verblijven.
Gerrit
