De Lustige Reiziger

Ierse eikel

ā€œDe bewaker van het appartementencomplex herkent me zowaarā€.


Verdomd zegt hij: ā€œjij bent de Hollandsche fietser die hier vorig jaar ook wasā€. Hij toont daarbij zā€™n hagelwitte tanden en dito glimlach. Ik herken hem ook. En glimlach terug. Met tanden die meer de kleur hebben aangenomen van enigszins vergeelde en over de datum geraakte hagelslag. Van Venz. De enige echte.


En dan bedoel ik niet de kleuren hagelslag. Of die beschuitmeuk waarop je je tanden kapot bijt als er weer ā€˜s een kindje geboren is.



U kent ze wel. Van die trotse ouders die dan komen aanzetten met zoā€™n - kijk nou ā€˜s wat we bij elkaar geneukt hebben-blik - met een schaal van die beschuiten (en die gaan nog wel) maar daarbovenop knallen ze van die roze of blauwe zoetig gladde kogellagertjes. Die kleine ronde Motherfuckers die de vullingen uit mijn tanden en kiezen doen springen. Je zou ze potdomme beter als kogellagers in de trapas van je fiets kunnen gebruiken. Echt waar. Ik ben vaste klant bij mijn eigenste tandarts, die voordat ie tot de behandeling overgaat vraagt hoe dit kindje nu weer heet. Zo erg is het geworden. Kost me verdorie elk jaar mā€™n eigen risico. 385 europegeltjes down the drain. Huppakee!!


Maar goed, er is ook goed nieuws. Want daarna hoef ik die wortelkanaalbehandeling - die er noodzakelijkerwijs op volgt - in elk gevel niet zelf te bekostigen. En daā€™s een meevaller.


Ik dwaal af. De begroeting met de bewaker is alles hartelijkst.


Ja, zeg ik; ā€œik was hier vorig jaar ook. Toen fietste ik van Casablanca noordwaarts naar Rabat. En vereerde toen alle Koningssteden met mijn komst. Achteraf is gebleken dat mijn verblijf diepe sporen heeft nagelaten en dat deze Marokkaanse steden in een diepe crisis zijn gedompeld. Maar goed lieve lezer, een kleinigheid houd je nu eenmaal altijd.


Over een kleinigheid gesproken.


Joan en ik zouden deze reis vanaf afgelopen 1 januari maken. Maar ja, hoog water gooide roet in onze kelder. Die kelder liep namelijk meerdere keren per dag vol. En dat waterige spulletje moest er natuurlijk weer uit gewerkt worden. Want ja, een kwartiertje watertrappelen is best leuk. Een half uur trek je ook nog wel. Echter. Na drie kwartier slaat de verveling toe. En na een uur is de aardigheid er zeker en vast wel van af. En daarom hebben we onze reis een ietsje uitgesteld.



Helemaal uitgerust zijn we niet aan deze reis begonnen. Want door dat verzetten van de datum kwamen we een beetje in de knoop. Kort voor vertrek stond een optreden gepland in CarrƩ in Amsterdam. Daar hadden we kaartjes voor. Dat wilden we niet missen.


De zanger - Joost Zweegers - is ooit begonnen als straatmuzikant in Nijmegen. Trok naar Belgiƫ. Vormde een band: Novastar.


Joost brengt elke zes/zeven jaar een album uit. Met prachtige liedjes. Hij heeft een vaste schare fans. Hij treed meestal op een rokerige achteraf zaaltjes, waar Joan en ik graag komen. Groot was onze verbazing dan ook dat hij een optreden in Carre had geboekt. Nou ja, daar gingen we kort voor deze fietsreis naar toe. En dit nachtelijke avontuur zit nog in onze lijven.


Gisteren vlogen we naar Agadir. Een kust- en badplaats in Marokko.


Nadat Joan me met een pikhouweel uit de vliegtuigstoel had gehouwen (ik zat namelijk met mā€™n knieĆ«n vastgekoekt aan de voorstoelenā€¦.tjonge die knakkers van Ryanair maken dā€™r wel een potje vanā€¦.goedkope tickets okā€¦.maar je wil toch geen pikhouweel als handbagage hoeven mee hoeven nemen omā€¦..ik heb blauwe plekken op mā€™n knieĆ«n. De eigenaar van Ryanair is een Ier. Een Ierse eikel. Hoog tijd dat ze die ā€˜s beschuit met muisjes gevenā€¦ā€¦.. Kost ā€˜m mooi zā€™n eigen risico. Dat zal ā€˜m leren!


Afijn.


Eenmaal in de aankomsthal van Agadir aangekomen sleutelden wij onze fietsen in elkaar en togen naar ons eerste verblijf.




Nou ja verblijf. Laat ik het zo zeggen: wij zijn niet heel kieskeurig. We hebben in smerige plekken overnacht. Tot aan een geitenschuur in Nepal aan toe. Maar iedereen heeft een ondergrens. Wij ook. En laat het zo zeggen: dit verblijf schuurde angstig dicht tegen die ondergrens aan.


Joan verontschuldigde zich bij mij. Zij had ā€˜t geregeld. Maar ik zei haar dat dat helemaal niet hoeft. Ik vertel haar:ā€ het zal nog veel erger wordenā€. Maar ik zie dat mijn opmerking niet helemaal goed valt. Het huilen staat haar nader dan het lachen. Dus ik heb maar snel gezegd dat ik een grapje maakte. Wat - lieve lezer - niet zo is. Maar dat leest zij nu pas.



Fietsreizen maken doe je door ā€¦ā€¦fietsen in een veel te grote en dure huurauto te knallen. En dan lekker rondtoeren. Ha!! Heb ik u mooi tuk. Dacht u nu echt dat we gingen fietsen. We kijken wel uit. Kut fietsen!! Flikker toch op!!!


We pakken lekker de auto. In Ć©Ć©n ruk naar Casablanca. Wie doet ons wat.


Tuurlijk trouwe lezer. U weet dit allang. Casablanca. Ik was er vorig jaar ook. Ik keer normaal gesproken nooit naar dezelfde plek terug. De Wereld is veel te groot om naar dezelfde plek terug te gaan. Er is teveel om te ontdekken. En daarbij: teruggaan naar een ooit zo mooi ervaren plek levert vaak teleurstellingen op.



Ze hebben op die mooie plek een appartementencomplex gebouwd. Die ooit zo mooie rivier is nu vervuild geraakt. Dat bochtige slingerweggetje is vervangen door een geasfalteerde snelweg. Dat restaurant met die bloedmooie serveerster, jah, die werkt er dus niet meerā€¦ā€¦ā€¦.Nou ja dat soort teleurstellingen dus.


Natuurlijk. U heeft gelijk. Naar dezelfde plek teruggaan heeft ook voordelen. Je weet de weg. Je weet wat je te wachten staat. Je weet die pizzeria te vinden waar je de heerlijkste Pizza Frutti di Mare kan weg knagen. Je weetā€¦ā€¦..


Dus. Beetje vreemde actie misschien op het eerste gezicht. Dat terugkeren naar Casablanca. Maar dat valt mee. Want - u kent ons ondertussen - er is iets van een plan.


Vorig jaar ging ik Noordwaarts. Nu gaan Joan en ik zuidwaarts. Van Casablanca naar Agadir. Op de fiets. Joan was nieuwsgierig geworden door mijn eerdere fietsreizen naar Marokko. En zij wilde het daar ook wel ā€˜s komen bekijken.


Dat gaan we doen.


Een ritje van zoā€™n 600 kilometer langs de Atlantische oceaan. Of we nog niet genoeg water gezien hebben de afgelopen maanden. Maar zonder gekheid: Grote delen van deze route schijnen prachtig te zijn. En die willen we wel ā€˜s befietsen.


We hebben er zin in. Spring maar achter op onze waterfiets.


Gerrit

Jarige Dagobert Gerrit

Er schiet mij maar Ć©Ć©n woord te binnen. Zeer gewaardeerde lezer.

OPOFFERING.


Nee wacht, nog een woord:

TOTALE.

Kijk maar even in welke volgorde u de woorden zet. U bent daar veel bedrevener in dan ik.

Ik doe dit allemaal voor U. Dat fietsen.

Dit keer in Marokko. Opdat U vanuit uw luie doorzak stoel (borrelnootjes erbij, glaasje wijn, bier met een schuimkraag) toch fijn een reisje kan maken. Ik doe dat graag. Voor U.

En dat ik daarbij ook nog ā€˜s dat fijne Hollandsche beginlente gevoel misloop. Die heerlijke eerste zonnestralen. Die hogere temperaturen. De kachel kan uit, de schuifpui kan weer op een kier. Heerlijk, dat lekkere lenteweer. Dat ik dat mis. Dat U dat wel heeft. Ik neem ā€˜t op de koop toe.

Ik hoop dat die lentezon de afgelopen weken uw blanke winterhuid mooi een beetje heeft weten bij te bruinen.

Ik hoorde het gerucht - weet dus niet of het waar is - dat de zonnebrand crĆØme en zonnebrillen in uw eigenste ā€˜lont-in-het- kruidvat drogistā€™ bijkans uitverkocht is geraakt de afgelopen weken.

Hoorde ook dat er lange files stonden op uwe Hollandsche wegen. Grappenmakers zeiden dat dat kwam vanwege de slechte weersomstandigheden (sneeuw, ijs regen). Maar daar trap ik natuurlijk niet in, ik ben niet gek. Dat waren natuurlijk files richting de kust. Heerlijk die eerste zonnestraaltjes opvangen, beetje pootjebaden. Zwembandje om het middel geknoopt. Tuurlijk zou ik ook doen als ik U was.

En ik maar afzien.

Weliswaar onder staalblauwe luchten. Maar toch. Vergeleken met wat U - lieve lezer - heeft mogen ervaren de afgelopen wekenā€¦ā€¦.Marokko kan er niet bij in de schaduw staan. Enneā€¦..leg de klemtoon maar gerust op het woord SCHADUW!

Kortom: ik zie er uit naar uw gebruinde hoofden te mogen aanschouwen. De eerste voorjaarsbloemen geur op te mogen snuiven. Ik heb ook zin om in het openluchtzwembad te jumpen. Het zwembad dat ongetwijfeld zijn poorten - vanwege de prachtige weersomstandigheden - heeft geopend. Die zien natuurlijk hun commerciƫle waterkans schoon.


Ja, lieve lezer. U leest het goed. Ik kom naar huis. Op naar het mooie weer. De Marokkaanse Koningssteden reis zit er op.Deze steden hebben gemeen dat ze door de eeuwen heen Ć©Ć©n of meerdere malen Koningsstad zijn geweest.

De tocht voerde van Casablanca (geen Koningsstad by the way) naar Rabat. Vandaar naar Fez en Meknes. En toen weer naar Casablanca.

Het is de tweede keer dat ik in Marokko heb gefietst. Een jaar of zes geleden ben ik een week of zes door het zuiden getrokken. Richting de Sahara en terug. En nu dus wat Noordelijker.

Het was een avontuurlijke reis.

De eerste fietsdagen - langs de kust - reken ik overigens niet tot de meeste inspirerende fietskilometers die ik ooit heb afgelegd. Veel bebouwing dat de Atlantische Oceaan aan mijn zicht onttrok. Vrij druk verkeer. Niet zo bijzonder.


Vanaf Rabat - meer landinwaarts - werd het interessant. De laatste anderhalve week werd het ronduit mooi. Het avontuur zat met name in het zoeken en vinden van overnachtingen. De plekken waar ik heb geslapen waren regelmatig van ehā€¦ā€¦..twijfelachtige kwaliteit.

ā€œWaarom dan geen 5 sterren hotel Gerrit, je hebt toch geld zatā€?

Tuurlijk lieve lezer, dat is ook zo. Ik bulkā€¦ā€¦.. voel me dikwijls Dagobert Gerritā€¦ā€¦..Maar ehā€¦..zoā€™n hotel is niet altijd voorhanden, eigenlijk nooit. Dat komt omdat de afstanden tussen de steden - die berekend zijn op gemotoriseerd verkeer- niet vragen om slaapvoorzieningen.


Met een auto rijd je gemakkelijk van stad naar stad op 1 dag.Met een fiets ga je langzamer en kom je op plekken en in dorpjes waar niets is. En moet je actief op zoek naar een slaapplek. Mensen nodigden me uit, en dikwijls mocht ik blijven slapen en boden ze me muntthee en een maaltijd aan. Hartverwarmend.

Een avontuurlijke onzekerheid was mijn gezondheid. Ik had niet ver voor mijn reis naar Marokko corona gehad en was nog ietsje herstellende en was daardoor onzeker of ik de tocht goed zou kunnen volbrengen.

Inmiddels is mijn loopneus tot stilstand gekomen. En met die hardnekkige kuch en schraperige keel is het een stuk beter geworden. Conditioneel ging het prima!

Ik ben me er altijd - elke fietsreis weer opnieuw - van bewust: er kunnen tijdens zoā€™n reis duizend dingen mis gaan. Met mens en materiaal. Een gebroken spaak was het enige bescheiden kinkje in de kabel. Gelukkig deze rit geen verder onheil.

Dank je wel voor het meelezen. Speciaal woord van dank deze keer voor Hidde. Waarmee ik - alweer een hele tijd geleden - mocht hardlopen bij atletiekvereniging Flevo Delta. Wat leuk dat je (nog steeds) meeleest. Blijft gezond en blijf fietsen. En dat geldt voor u allemaal. Blijf zo gezond als mogelijk.


Er is een vaag plan voor een kort fietsreisje ergens in september. Joan fietst dan ook weer mee (Willemijn). En we laten dan vanzelfsprekend weer van ons horen.


Gerrit


DAG 17
Casablanca - Nouaceur
35 km

Struintocht

Geen gelul.

Ik geef ze gewoon prijs. De fotoā€™s van mijn stroop- en slooptocht door Casablanca.

Gratis en voor niets. Veel plezier.






Gerrit


DAG 16
Casablanca

- km

Uitzichtloos

Nog voor het krieken van de dag ben ik gisteren opgestapt. En fietste het nog wat slaperige dorpje Romanni uit.

Ik kriekte zo vroeg dat de verlichting op mijn fiets eindelijk ā€˜s van pas kwam. Ik was zo vroeg uit mijn bedje gerold dat mijn camera bijna dienst weigerde om een foto te maken. Niet omdat is zā€™n KlaasVaak zand nog uit zā€™n lensoogjes moest wrijven. Maar omdat er domweg nog te weinig licht was.

Nadat ik mijn maat 45 klompvoeten in mijn - door de regen van gisteren - nat doorweekte lederen schoenen heb geschoven (heerlijk gevoel is datā€¦.). Ben ik op pad gegaan. Na een kilometer of vijf stopte ik voor een ontbijtje.


Vaak zie je langs de weg wel iemand iets staan te bakken zo langs de weg. Vaak zijn dat hier van die blader-degerige pannenkoeken. Die je kan besmeren met honing of chocopasta. Maar dat is vandaag niet voorradig. Ik koop twee koeken en probeer die zonder de hulp van zoetigheid weg te kauwen. Omdat dat niet helemaal fijn lukt, maakte ik het hele zaakie in mijn - met rotte en daardoor holle kiezen gevulde mond - wat vloeibaarder met wat glaasjes muntthee.

Ik fietste in twee etappes naar Casablanca.

Deze twee dagen kenmerkten zich door prachtige landschappen waar ik doorheen trok. En U weet ā€˜t lieve lezer: geen schoonheid zonder pijn. Moeite en pracht en praal gaan hand in hand.

Kortom: klimmen dus!!



Waar ik eergisteren nog zat te ploeteren in de regen, tegenwind en kou. Gisteren en vandaag is er geen wind. Volop zon. En met de conditie zit het goed. Ik krijg wat bergpassen voor de kiezen. Maar bedwing die al fietsend - weliswaar met beleid - op vrij krachtige en soepele wijze.




Ik passeer slaperige- en minder slaperige dorpjes. Bekijk een plaatselijk marktje. En nog weer later een schapen- en koeienmarkt. Mocht het U interesseren of mocht U nog een paar vierkante meter beschikbaar hebben op uw eigenste gazonnetje of balkon: een koe kost hier 130 euro. Tel je 30 euro neer dan bent u zomaar opeens de trotse eigenaar van uw eigenste bleh bleh schaap.




Aan het einde van deze twee fietsdagen nader ik Casablanca. Omdat het nu wel erg druk met verkeer wordt, besluit ik via allerlei binnen- en achterafweggetjes mijn hotel in het City Centrum van deze waanzinnige stad te bereiken.

Ik fiets door de suburbsvan Casablanca.

Er wonen ruim 4 miljoen mensen en ik vind het altijd heerlijk om een stad binnen te fietsen. Ik weet dat er Wereldfietsers zijn die dan een treinstation zoeken net buiten de stad. Dan zetten ze hun fiets op de trein en kachelen zo het drukke stadscentrum binnen. Om te drukte en het daarmee samenhangende gevaar te vermijden. Maar dat is aan mij niet besteed. Ik houd van de hectiek. De drukte. En het manoeuvreren.

Ik moet wel zeggen nu ik zo door de buitenwijken rijd (en ik zeg dit niet snel, want ik heb gevoel nu eenmaal niet zo gauw): het is midden over dag. Maar heel eerlijk: ā€˜s nachts zou ik hier niet graag verkerenā€¦ā€¦..

Op een wat bredere boulevard (de binnenweggetjes waren even op) zie ik hutjes en met dekzeilen afgezette stukjes. Ik snap het eerst niet goed. Denk dat er wegwerkzaamheden zijn. Dat de wegwerkers een tijdelijk kampement hebben opgetrokken.

Maar bij nadere bestudering zie ik (schatting) honderden zwarte Afrikanen die hier verblijven/wonen hier. Ze blijken vooral uit Senegal te komen. Zijn hier naartoe gevlucht. Om een betere toekomst tegemoet te gaan. En zijn dus op deze binnenberm van de boulevard beland.

Totaal uitzichtloos. Doelloos. En door de Marokkaanse overheid als ongewenste vluchteling beschouwd proberen ze bij verkeerslichten wat Dirhams los te weken van automobilisten die daar staan de wachten.

Ik ben wat gewend, maar schrik er enorm van. Er zo langs fietsend emotioneert het me ook. Wat een gezeul met mensen. Dit zijn onmenselijke omstandigheden (waar ik geen foto van maak, bewust).

Als dit de uitkomst is van ā€˜ opvang in de regioā€™ dan ehā€¦.. mag je wat mij betreft daar meteen mee stoppen. Hoe het dan wel moet: ik heb geen idee., lieve lezer. Maar dit is ook niks.

Ik rijd de stad binnen precies op het moment dat de 3e ronde van het dagelijkse gebed plaats grijpt. Wegen, parkeerplaatsen en benzinestations worden voor een half uurtje ā€˜bezetā€™ door onze biddende - naar het Oosten gerichte - medemens. Er zal en moet gebeden worden.

Ongelofelijk. Het gaat met een massaliteit gepaard die ik nog niet eerder heb gezien.

Einde van de middag bereik ik mijn prettige hotel.

Bied me de mogelijkheid om eindelijk naar een dag of vier weer ā€˜s een (warme) douche te nemen.

Vandaag en morgen zal ik Casablanca stad met een bezoek vereren.

En dat doe ik voor U. Voor U allenig.

Gerrit


DAG 14
Rommani - Ben Slimane
74 km

DAG 15
Ben Slimane - Casablanca
68 km

Brrrrrrrrrā€¦.

Na een fijn ontbijtje neem ik afscheid van deze familie.

De familie die mijn geheel onbaatzuchtig een slaapplek heeft aangeboden. Een avondmaaltijd gaf en dus vanochtend een heerlijk ontbijtje voorschotelde.

Hartverwarmend.

De zon straalt vrij strak aan de blauwe hemel als ik na een kort vlak stukje weg, de derde klim aanvang.

Na een half uur begint het te regenen. En niet zomaar regen. Na een aarzelend begin mondt het uit in een stortregen die zā€™n weerga niet kent. Dat gecombineerd met een ijzige koude en stormachtige tegenwind. Maakt. Dat dit een helse tocht gaat worden.

Het gaat hier zo omhoog dat ik over de eerste 8 kilometer bijna twee uur doe. De ene slinger volgt de andere op. Er lijkt geen einde aan te komen.

Ik rol een dorpje binnen. Totaal doorweekt. IJskoud. Hier slurp een kop thee naar binnen.

Precies tijdens het theedrinken is het droog. Ik stap op. Enā€¦ā€¦het begint weer te regenen. Nog harder dan daarvoor.

Onder deze omstandigheden begin ik aan een vierde fikse klim.

Het is geen feest. Ik kom maar moeizaam vooruit. Alle kleding die ik aan heb is natter dan nat. De leren schoenen zijn doorweekt. De linksdraaiende corrigerende therapeutische steunzolen trekken al het vocht ook niet meer. En glijden al watertrappelend door mijn schoenen. Mijn handen vertonen uitval verschijnselen.

De laatste kilometers gaan recht naar beneden. Door alle natte kleding is het dalen - met de koude rijwind - ook geen feest. Mijn lichaam voelt als een ijsklomp waarop de recente klimaatomstandigheden (lees: iets met smelten, iets met ijskappen) nog geen vat hebben gekregen.

Om 14 uur val ik - na slechts 25 kilometers te hebben gefietst - het dorpje Rommani binnen. Ik zou wel verder willen maar dat gaat echt niet in dit beestenweer.

Rommani heeft geen slaapvoorzieningen, dat wist ik al. Ik loop als iets wat het midden houd tot - een net ontslagen kikvorsman, wegens ondermaats presteren of een kletsnatte zombie die met enig zenuwzweet voor zā€™n eerste waterige filmrol opgaat - het eerste de beste theehuisje binnen. De vele aanwezigen slaan mij met met enige verbazing gade. Ik krijg een handdoek aangereikt en een brillendoekje. En of ik iets warms wil, iets van thee of zo.

Op mijn vraag of ze een slaapplaats voor me weten in dit dorpje, is het antwoord: hier niet. Fiets maar door naar Casablanca! Beproef daar je geluk maar. Daar maak je meer kans.

Ik antwoord grappend dat ik in dat geval beter een onderzeeƫr of een rubberboot met buitenboordmotor kan nemen, want op de fiets gaat dat vandaag niet meer lukken.

Een modern geklede vrouw stapt naar voren. Doet wat belletjes. En zegt naar verloop van tijd dat ze iemand heeft gevonden die mij een kamer wil verhuren. Voor 20 euro. Ik ben blij. Dolblij.

We gaan al wandelend op pad. Halverwege de route naar die kamer komt er toch een soort van kink in de kabel. We verleggen van koers. Ik mag in het huis van haar ouders overnachten.

Na de gebruikelijke - vrij uitgebreide - thee ceremonie - waarbij ze me eerst op het uitdruiprek op het aanrecht hebben geplaatst, betrek ik een ijskoude kamer Op de bovenste etage. Neem een ijskoude douche. En loop met blote voeten op de ijskoude vloer. Alles is hier koud.

Bibberrrrrrkoud!!

Echter, blij en dankbaar, dat ben ik met deze fijne slaapplek. En de maaltijd die ze met om 22.30 uur voorschotelen.

Hoe ik mijn kleding en schoenen droog ga krijgen, mmā€¦.daar moet ik vanaf nu maar ā€˜s een goed werkend DELTA plan voor gaan maken.

Of dat gelukt is, dat hoort u brrrrrrā€¦.morgen van mij.

Gerrit


DAG 13
Jemaat Moul Blad - Rommani
25 km

Omar

Ik rijd in het des Heeren geschapen maagdelijke ochtendlicht een nogal druk en bezig Khemisset uit.

De zon schijnt. De wind blaast zijn partijtje mee. Dat blazen vind ik prima. Heb jaren in de Fanfare van mijn opgroei-dorpje gespeeld. Ik houd wel van wat trompet- en bugelgeschal. Ik blaas graag mijn partituurtje mee. Ben een liefhebber.

Maar deze wind denkt er vandaag heel anders over. Die blaast tegen. Eerst van opzij. Daarna recht in mijn snoet.

Vandaag beloofd een zwaar fietsdagje te worden.

Ik zit op 600 meter hoogte te fietsen. Maar zal vier keer deze dag naar een hoogte van 200 meter afdalen. Om daarna weer naar 500 meter te stijgen. En dat vier keer. Over een etappe van 80 kilometer.

En het is gek. Zodra ik een kilometer of vijf onderweg ben, weet ik al dat dat vandaag niet gaat lukken. Want los van de energie die het kost - al dat klimmen, dalen, klimmen, dalen ā€¦ā€¦kost het ook tijd. Je gaat nu eenmaal niet zo snel omhoog. Dat gaat tergend langzaam. En de winst de je haalt met het daalwerk staat in geen verhouding tot de verloren stijgtijd.

Ik ga vandaag die vier heuvels nooit niet halen.

Na de eerste heuvel bedwongen te hebben val ik het dorpje Ej Jemaa El Houdrane binnen. Ik heb al behoorlijk wat energie verbruikt. Heb iets van rust nodig. En strijk neer op een van de plastic terrasstoelen van het enige theehuisje dat het dorpje rijk is.

Ik zit net als ik wordt aangestoten. Door een man. Omar is zijn naam. Omar wil zijn Engels oefenen, en vraagt of ie mag aanschuiven.

Omar heeft de Engelse taal machtig gemaakt via YouTube filmpjes en door Google assistent te gebruiken. Hij spreekt het zo redelijk dat we een gesprek kunnen voeren.

Hij zegt dat het leven in de dorpje vrij saai is. "Dā€™r is hier niets te doen" . Ook verteld ie me dat veel mensen in dit dorp geen baan hebben (hij zelf ook niet, hij is ā€˜in between jobsā€™ zoals ie zelf zegt) en dat mensen in deze streek in armoede leven. Er is domweg te weinig werk. Die wel werk hebben werken in de agrarische sector en verbouwen wortelen, aardappelen of artisjokken.

Omar is 26 en op zoek naar een vrouw. Wil een gezin stichten en veel kindjes ā€˜makenā€™.

Ik grap naar ā€˜m dat ie bij aan het verkeerde adres is en dat ik wellicht niet de beste gesprekspartner inzake dat doel ben. Hij moet om mijn grap lachen (hij wel). Nadat ie uitgelachen is verteld hij een aantal interessante dingen.

Allereerst dat er in zijn dorp veel meer mannen dan vrouwen leven. Dat maakt de spoeling dun. Maar ook dat hij pas een een gezin kan stichten als ie wat financiƫle armslag heeft.

Dat heeft twee redenen: allereerst kiest een vrouw voor een man die haar financieel kan onderhouden. Opdat ze niet het gevaar loopt in armoede te moeten leven. Daarnaast is het een Marokkaanse man zijn eer te na om een vrouw en kinderen in armoede te moeten laten leven. Dus voordat de jacht op een leuke vrouw geopend kan worden moeten er keiharde Dirhams in zijn portemonnee glijden.

Maar goed. Er vanuit gaande dat Omar dat gaat lukken. Hoe dan verder. Nou verteld hij: hij zal gaan werken. Zijn vrouw zal thuis blijven. Ik vertel ā€˜m hoe dat in onze cultuur toegaat.

Omar verteld dat het niet zozeer een kwestie is dat vrouwen in Marokko niet mogen werken. Maar een getrouwde vrouw laten werken in een omgeving met andere mannen zou best ā€˜s bepaalde risicoā€™s met zich mee kunnen brengen. En dat kun je als man niet laten gebeurenā€¦ā€¦

Ik had zojuist twee winkeltjes verderop een perengebakje gekocht. En die werd verkocht door een vrouw. Omar verteld: dat mag dan wel weer. Daar werken geen mannen. En de kans dat een vrouw verliefd wordt op een perengebakje schat hij niet zo groot inā€¦.. (ik vertel hem maar niet over de liefde van mijn vriendin in relatie tot gebakjes en koeken, want dan zou ie nog wel ā€˜s van een koude kermis thuis kunnen komenā€¦). Voor wie het niet weet. Google maar ā€˜s op Taartjes van Tootje, en verwen U zelf maar ā€˜s. Tot zover de commerciĆ«leboodschappen voor vandaag.

Omar heeft zijn Engels wat op kunnen halen. Ik ben weer wat wijzer geworden over een specifiek onderdeel van de Marokkaanse cultuur. We nemen afscheid.

Ik stap op. Niet snel daarna dient de tweede heuvel zich aan. Ik ben uren bezig om het pukkelige kreng te bedwingen. Het gaat tergend langzaam omhoog. Moet ook regelmatig even stoppen om wat bij te drinken en bij te ademen.

Ik heb deze reis de nodige aanvallen van honden moeten afslaan. Meestal met wat dreigende armgebaren wist ik ze met succes van me af te slaan. Maar nu is het serieus. Deze twee M&%#!*F&*%@#S zijn van een speciaal ras: de volhouders, en dan de vrij assertieve, agressieve GROM GROM bloedlijn.

Ik gooi heel wat hunebedden naar ze toe, maar ze willen van geen wijken weten. Elke keer als weer opstap en een stukje verder wil fietsen. Komen ze achter me aan en tonen ze hunnie gebit aan me. Nou dat ziet er prima onderhouden uit. Ik kan U uit betrouwbare bron meedelen lieve lezer dat het met de tandtechnische staat van hondengebitten in Marokko prima gesteld is. Meer dan prima!! No FUCKING doubt about that!!!!!

Een man die het schouwspel reeds minutenlang in stilte gade heeft geslagen, komt nu in actie. Hij gooit stenen naar de honden. Terwijl ik opstap en verder fiets. Het werkt.

Het is 16 uur. Ik heb 65 kilometer gefietst en besluit dat het mooi geweest is voor vandaag. Een derde heuvel zit er niet meer in. Qua energie niet. En qua tijd ook niet.


Ik ga onderdak zoeken. En precies op dat moment hoor ik PANG. Een PANG geluid dat zo 1 keer in de drie-vier fietsreizen klinkt. Ik weet meteen wat er aan de hand is. Een gebroken spaak.

Op een gebroken spaak zit je nooit te wachten. Maar gek genoeg breken die dingen - als ze breken - altijd als je moe bent. Of halverwege met een klim bezig bent. Of die keer toen ik in Peru fietste. Op een steile berg. Onverhard pad. Zweetdruppels parelend in de bilnaad. Einde fietsdag. Bijna. Nog maar vier kilometer voor het dorpje waar ik zou overnachten. Onder de dreiging van regen en onweer.

Kijk, dat vertellen ze je er op de fietsonderhoud cursus nooit bij. Zoā€™n spaak vervangen, dat is het werk niet. Maar de omstandigheden waaronder je dat moet doen, daar ligt de uitdaging.

Om een gebroken spaak te repareren zijn een aantal zaken van belang: rust (is een fijne eigenschap) het hebben van een reservespaak (noodzakelijk, anders kun je ontslag nemen). Een spaaksleutelje (zonder begin je niet veel) en ā€¦ā€¦ā€¦. een uitstekend gevoel voor ā€¦ā€¦..TOONHOOGTEN!!

Ik vermoed dat U die laatste niet zag aankomen. Ga U met veel plezier uitleggen hoe dat zit.

Je draait de oude spaak eruit. Wurmt de nieuwe spaak in het wiel (is geklooi). En dan draai je met je spaaksleuteltje de spaak in de nippel van de velg.

Maar ja, hoe ver draai je de spaak aan?

Hier komt enig muzikaal talent van pas. Zet je nagel achter een nog prima functioneerde spaak. Doe net of je een gitaarsnaar beroerd en laat de spaak achter je nagel weggspringen. En luister naar de klank die het afgeeft. Doe dat bij nog een paar goede spaken. En draai dan de nieuw aangebrachte spaak net zover door totdat ie ongeveer dezelfde toonhoogte geeft. Dat maakt dat ie ongeveer op dezelfde spanning staat als alle overige spaken. En dat voorkomt een slag in je wiel.

Tot zover de muzikale spaken fruitmand voor dit jaar!

Ik rijd een dorpje binnen waar niets, maar dan ook niets aan welke voorziening dan ook te ontdekken is. Een moskee. Ja. Maar winkeltjes, restaurantjes laat staan hotelletjes. Niets van dit alles. Het ziet er zelfs wat desolaat uit.

Ik klop - op goed geluk - bij een willekeurige woning aan. Drie vrouwen komen naar buiten. Op mijn vraag of ze een slaapplaats voor me weten voor de nacht, belt een vrouw even met haar man. En nodigt me daarna uit om mijn tent op hunnie terrein op te zetten. Om precies te zijn in hunnnie kippenhok.

Zie hier de foto.

Daarna moet ik natuurlijk met iedereen op de foto. En wordt ik uitgenodigd om voetbal te kijken op tv. En een kaartspelletje te spelen. En de olijfboomgaarden te bekijken. En om de namen van alle geiten te oefenenā€¦ā€¦ā€¦..Om een 21.30 uur zitten we aan de avondmaaltijd.


Met een gevoel van diepe dankbaarheid duik ik mā€™n slaapzakkerige tent in.

Het was een mooie en loodzware dag.

Want.

Op deze dag is mijn goede vriendin en tevens oud collega (ze leest als jaren mee op dit weblog) vandaag geopereerd in Amsterdam. Een operatie met de duur van 6 uren. U begrijpt. Het gaat hier niet om een vervelend ingegroeide teennagel. Een ooglid correctie of een naar binnen gegroeide oorlel. Ook vervelend.

Zeker.

Maar dit is van een andere- en zeer zorgwekkende orde. Met als dat klimwerk, die bijthonden en dat muzikale spakengedoe gingen mijn gedachten meer dat ooit naar haar uit.

Update: ik hoorde van haar zoon dat de operatie naar omstandigheden goed is verlopen. Geen uitzaaiingen ā€¦ā€¦ā€¦

En dat is het mooiste nieuws van deze dag.

Gerrit


DAG 12
Khemisset- Jemaat Moul Blad
69 km

Brandblusser

Liever lezer.

Er overkomt me iets op dit moment dat me niet vaak overkomt.


Ik sta bij een graf. Kijk ernaar. Echter, ik heb geen idee wie er in ligt. Echt geen idee.

In de meeste gevallen weet ik wel wie er begraven ligt als ik een graf bezoek. Zou een beetje gek zijn als je naar een graf gaat en je geen idee zou hebben wie de overledene is. Dat zou raar zijn. Opmerkelijk ook. Dan is het wellicht een goed idee om een arts te bezoekenā€¦ā€¦

Tuurlijk, er zijn uitzonderingen.

Mijn favoriete begraafplaats - Pere de Lachaise - in Parijs (Jim Morrison, Edith Piaf, Karel Appel, Maria Callas en Frederic Chopin liggen er oa. begraven). Een prachtige sfeervolle begraafplaats gelegen op een heuvel. Het is een ā€˜feestā€™ om daar een paar uurtjes rond te mogen dwalen.

Natuurlijk loop ik daar ook langs graven van wie ik niet precies weet wie er ligt. Maar nu ga ik gericht kijken. En heb geen idee wie er ligt. Er is ook niemand die me het vertellen kan. En mijn reisgidsje - waarvan ik de inhoud zo ongeveer uit mijn hoofd ken - verhaalt er ook niet over.

Wat me wel opvalt is dat er een brandblusser (aan de rechterzijde, zie foto) naast het graf hangt. Waarom hangt dat ding daar? Wat heb je daar nou aan als overledene?

Kijk als je je voor je dood had voorgenomen dat je niet begraven maar gecremeerd wilde worden, en het moment suprĆŖme is eindelijk aangekomen, en ze stoken het vuur nog even goed op. En jij. Jij bedenkt je op het allerlaatste moment dat dat hele cremeren toch niet zoā€™n fijn plan isā€¦..dat het misschien toch wel heel erg heet onder je voeten wordtā€¦ā€¦ā€¦dat de betekenis van het ā€˜hellevuurā€™ nu wel heel letterlijk genomen wordtā€¦ā€¦ā€¦Kijk dan, dan is handig en zinvol om een brandblusser in de buurt te hebben.

Maar als je eenmaal begraven ligtā€¦ā€¦een brandblusser ā€¦ā€¦.ik zie het even niet.


Lieve lezer. Ik heb vandaag een uitstapje gemaakt. En wel naar het bergstadje: Moulay Idriss.

De stad is vernoemd naar de Emir Idriss I. Die kwam in 789 aan in het stadje en hij was het die de Islam-religie introduceerde. Goeie reden dus om dit bergstadje naar hem te vernoemen.

Ik probeer de heilige plek (want die is er) te bezoeken maar een slagboom verhinderd dat ik het heiligdom van onze Dries ook echt kan bezoeken. ā€œSorry meneer, U bent geen moslimā€œ.

En eerlijk is eerlijk: daar slaat de slagboom meneer de spijker op zā€™n kop. Nog sterker: ik heb geen enkel voornemen om mij aan te sluiten bij de Islam en/of welke andere religieuze beweging dan ook.

Ja, dan blijft er niet veel over dan door dit bergstadje te dwalen. En laat ik dat nu juist het leukste van al vinden. Ik neem natuurlijk wel een brandblusser mee.

Gewoon. Voor de zekerheid.


DAG 10
Meknes (Moulay IdrissI)
- km

LenteFez

Kent u dat lieve lezer.Dat gevoel. Dat de lente je neus binnendringt.

Die heerlijke vroege voorjaarsgeur Dat gevoel dat het jaar nu pas ECHT gaat beginnen. Dat de natuur op uitbarsten staat. (hoewel ik me op dit moment terdege realiseer dat een lentegevoel met de huidige weersomstandigheden in ons aller Holland wat ver van u afstaat).

Natuurlijk.De azuurblauwe luchten, de temperaturen die rond de twintig graden schommelen. Het windstille weer. Hier. Het helpt allemaal mee om dat gevoel te versterken.

Ik heb ā€˜t al een aantal fietsdagen lang in mijn neus. Maar gisteren bij het binnenfietsen van Koningsstad Fez werd ik plots in en in gelukkig. Dat heerlijke voorjaarsgevoel stroomde via mijn neusgaten mijn lichaam binnen. En dat aangevuld met die altijd aanwezig zoete geuren (die je in dit soort landen altijd omhullen). Dat maakte me heel blij.

Ja, dat blije, gelukkige gevoel. Daar naar op zoek zijn. Dat is misschien wel een van de belangrijkste drijfveren om op een fiets door een land te reizen. Dichterbij kan je bijna niet komen. Altijd op zoek naar die geuren. Die kleuren. Dat gevoel. Dat kun je wandelend en fietsend het beste ervaren.

Vandaag ben ik een dagje door Fez gedwaald. Fez is de op een na grootste stad van Marokko.

De benaming van Fez schijnt zā€™n oorsprong te vinden in het Arabische woord pikhouweel. Er wordt verwezen naar een legende over Idriss I (stichter van Marokko) die een gouden pikhouweel zou hebben gebruikt om de grenzen van Fez aan te geven door ze te omlijnen.

Dat moet voorwaar een helse klus geweest zijn voor ons Idriesie.

Want Fez heeft een oppervlakte van ruim 93 ha. En als je dat met je pikhouweeltje een beetje voorover gebukt (lees: kans op rugklachten!!) moet lopen omlijnen, dan lijkt het me dat een ziektenkostenverzekeringspakket met een aanvullende verzekering geen overbodige luxe zou zijn geweest.En nog een nagekomen tip voor onze Dries. Ik zou een pakket hebben gekozen met een oneindige hoeveelheid fysio-behandelingenā€¦ā€¦ā€¦.. En het is een eindje reizen, maar in Milllingen aan de Rijn weet ik nog een prima fysiotherapeutā€¦ā€¦

Maar goed. Dries lijkt me een verstandige vent. En dat zal ie allemaal wel gedaan hebben.

Er wonen ruim 1 miljoen mensen in Fez.

Ik ben vandaag even van deur tot deur gegaan om ze allemaal een boks te geven (handen geven vind ik corona-wise nog wat link). Ja, wou gewoon even kennis maken met iedereen. Ik kom hier tenslotte ook niet elke dag.

Met als dat geboks voelde ik me na verloop van tijd wel een soort van Badr Hari (of hoe die gast ook mag heten). En nog iets van een nadeeltje: ik heb meer kopjes muntthee weg moeten slurpen dat me lief is. Ik lijk verdorie wel een lopende Mentha piperita (ja, google dat maar ā€˜s, doe er ook maar ā€˜s wat voor lieve doch enigszins passieve lezer!)

Maaaaaaarrrrrrrr.

Gelukkig schoot er nog tijd over om door de Medina (oude ommuurde binnenstad, UNESCO stuff) te dwalen. En daarvan krijgt U hierna de bewijsstukken voorgeschoteld.


DAG 8
Fes
rustdag